Μπόρις Τζόνσον: Πολιτική μεγαλοφυΐα ή διασκεδαστής της κοινής γνώμης;

Ο Μπόρις Τζόνσον, είναι μια κατηγορία από μόνος του – one of a kind- που θα έλεγαν και οι Βρετανοί, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό. Εκκεντρικός, παρορμητικός, σαρκαστικός με χιούμορ- ενίοτε μαύρο σαν την πίσσα- έχει καταφέρει να είναι ένας από τους πιο δημοφιλής πολιτικούς της Μεγάλης Βρετανίας.

Πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και υπουργός, αρθρογράφος στην Daily Telegraph και συγγραφέας βιβλίων έχει προκαλέσει συχνά με τις δηλώσεις του που έχουν ως στόχο, κράτη, αρχηγούς κρατών, έθνη ολόκληρα! Για κάποιους ακραίος και ρατσιστής για άλλους πραγματιστής και –απλά- ελιτιστής, ο Μπόρις Τζόνσον, είναι είτε το θέλουν είτε όχι, ο νέος υπουργός Εξωτερικών και δεν τοποθετήθηκε τυχαία σε αυτήν την θέση.

Όταν δεν έβαλε υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κόμματος των Συντηρητικών, όλοι παραξενεύτηκαν καθώς περίμεναν ότι αυτός θα είναι ο διάδοχος του πρώην συμφοιτητή του και συνοδοιπόρου Ντέιβιντ Κάμερον. Όμως λογικά είχαν προηγηθεί οι σχετικές συζητήσεις για το πως θα αξιοποιούνταν ως ενεργό μέλος της ανασχηματισμένης Βρετανικής κυβέρνησης. Με την απόφαση αυτή είναι σαν να του είπε η Τερέσα Μέι, (υπέρμαχος του Bremain) «Μιας και πολέμησες τόσο πολύ για το Brexit, τώρα ήρθε η ώρα να το διεκδικήσεις με τους όρους που υποσχέθηκες στον λαό».

Διαβάστε ακόμη:  Ποιος είναι πραγματικά ο Μπόρις Τζόνσον: Το άλμπουμ της ζωής του

Οι πιο χαρακτηριστικές είναι για τη Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν: «Παρά το γεγονός ότι μοιάζει με τον Ντόμπι το ξωτικό (σ.σ. από τον Χάρι Πότερ), είναι ένας αδίστακτος και πανούργος τύραννος», σχετικά με την Ε.Ε ότι ακολουθεί τον δρόμο του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναπολέοντα, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος. Ακόμη, δεν δίστασε να γράψει στην εφημερίδα Sun για τον Αμερικανό πρόεδρο– όταν εκείνος υποστήριξε το Bremain – ότι αυτό οφείλεται στην αντιπάθεια του Ομπάμα προς τη Βρετανική Αυτοκρατορία λόγω της κενυάτικής του καταγωγής. Για τις χώρες εν γένει τις Ε.Ε έχει πει «Λέγεται ότι η βασίλισσα αγάπησε την Κοινοπολιτεία, εν μέρει επειδή την τροφοδοτούν με τακτικές επευφημίες τα πλήθη από αραπάκια που κυματίζουν σημαίες» ενώ ούτε η Κίνα ξέφυγε από την βλοσσυρή του πένα αφού την συνέκρινε με αρνητικό τρόπο με την ιστορική Βρετανική Αυτοκρατορία: «Εμείς δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους Κινέζους», είπε, και συμπλήρωσε «Η Κίνα δεν θα κυριαρχήσει τον κόσμο. Εμείς δεν χρειάζεται να διδάξουμε τα μωρά Μανδαρινά», «Σε σύγκριση με την παλιά Βρετανική Αυτοκρατορία, και το νέο αμερικανικό imperium, η κινεζική πολιτιστική επιρροή είναι σχεδόν μηδενική, και είναι απίθανο να αυξηθεί».

Ο Ian Hilsop από το Private Eye γράφει: «Είναι ο δικός μας Μπερλουσκόνι». Οι αναλυτές που προσπαθούν να  «ψυχολογήσουν» την κοινή γνώμη, λένε πως ο κόσμος τον αγαπά γιατί τους κάνει και γελούν, και ας τον συσχετίζουν όλοι με τον αμφιλεγόμενο Ντόναλτ Τράμπ.

Βέβαια, αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέορυμε ότι ο Βρετανός υπουργός έκανε και κάποιες θυσίες ένεκα ανάληψης της θέσης. Άφησε την εβδομαδιαία στήλη του στην εφημερίδα The Daily Telegraph, βάζοντας τέλος σ’ ένα πολύ επικερδές συμβόλαιο των περίπου 300.0000 ευρώ ετησίως, καθώς όπως ανακοίνωσαν από πλευράς του  «Δεν θα ήταν σωστό γι’ αυτόν να συνεχίσει να γράφει τη στήλη του (…), με δεδομένα τα νέα υπουργικά καθήκοντά του».

Ο Τζόνσον, είχε μια πολύ επιτυχημένη, τουλάχιστον οικονομικά, δημοσιογραφική καριέρα, καθώς όπως αναφέρεται, όταν ήταν ανταποκριτής στις Βρυξέλλες από το 1989 ως το 1994 έβγαλε περί τα 1.184.000 ευρώ! Τέλος, από τα δικαιώματα των βιβλίων του υπολογίζεται ότι έχει εισπράξει συνολικά περίπου 670.000 ευρώ. Εντούτοις, για τα καθήκοντά του ως υπουργός θα λαμβάνει “μόνο” 163.000 ευρώ ετησίως.

Ο Μπόρις Τζόνσον μπορεί σε πολλούς να θυμίζει το σλόγκαν της διαφήμισης “Με κράζεις- με θαυμάζεις”, να έχει χαρακτηριστεί από τον διεθνή Τύπο ως “ξανθιά βόμβα” (Μπάρμπαρα Βέσελ, DW) έχει πολλούς “haters” (ειδικά ομολόγους του από την Ε.Ε.), αλλά είναι ταυτόχρονα μια μεγαλοφυΐα της δημαγωγίας και της πρόκλησης, με ένα εξαιρετικά ισχυρό ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, που θα απασχολήσει το προσεχές μεταβατικό διάστημα στο «Κοινοτικό Έργο» του πολύκροτου διαζυγίου.