Χειροποίητα ελληνικά μακαρόνια με οπαδούς απ’ όλο τον κόσμο
Η Χριστίνα Παντελεημονίτη μιλά για τα χειροποίητα ζυμαρικά Μυλέλια.
Ήταν η πρώτη που χάραξε το δρόμο της αναζήτησης παλιών αγροτικών συνταγών και έδωσε έμφαση στην χειροποίητη παραγωγή – χωρίς γραμμή παραγωγής, χωρίς μηχανήματα μεγαλύτερα από αυτά μιας σπιτικής κουζίνας και κυρίως χωρίς συντηρητικά.
Αναπαλαίωσε έναν νερόμυλο 305 ετών στη Λέσβο, κάνοντας τον να λειτουργεί ξανά και από το 1992 προσφέρει χειροποίητα μακαρόνια σε 40 διαφορετικές γεύσεις και σχήματα. Στη μακρόχρονη πορεία της έχει κερδίσει δέκα χρυσά και αργυρά βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς. Ο λόγος για την Χριστίνα Παντελεημονίτη, την ιδρύτρια των «Μυλέλια», τα μακαρόνια της οποίας σήμερα καταναλώνονται σε Αμερική, Αυστραλία, Χονγκ Κόνγκ, Κυανή Ακτή, Ρωσία και Ευρώπη.
Απόφοιτη του οικονομικού τμήματος της νομικής σχολής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αρραβωνιάζεται σε νεαρή ηλικία. Εργάζεται για ένα χρόνο στο τμήμα οικονομικού ελέγχου στο ΥΓΕΙΑ και στη συνέχεια μαζί με τον άντρα της, ο οποίος εργαζόταν για λογαριασμό γνωστής εταιρείας τρακτέρ, κάνει ταξίδια σε όλη την Ελλάδα για να τα προωθήσουν.
«Επισκεπτόμασταν διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα και τοποθετούσαμε αντιπροσώπους της εταιρείας σε διάφορες περιοχές. Μέσα από αυτή τη δουλεία έμαθα διάφορα μέρη αλλά και πολλές παραδοσιακές συνταγές», αναφέρει στο fortunegreece.com η Χριστίνα Παντελεημονίτη.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων αποκτούν μαζί με τον σύζυγό της τρεις γιους. Είναι η περίοδος που μπαίνει μέσα της το «μικρόβιο» της επιχειρηματικότητας και της απασχόλησης εκτός σπιτιού. Πριν αποκτήσει και τον τέταρτο γιο της είχε ήδη αποκτήσει τα Μυλέλια. «Όταν οι υπόλοιπες μαμάδες ζωγράφισαν μαζί με τα παιδιά τους, εμείς φτιάχναμε όλοι μαζί μακαρόνια».
Η ανασύσταση του νερόμυλου δεν είχε απώτερο στόχο το κέρδος. Τα κίνητρα ήταν να μπορέσει η νέα γενιά να έρθει σε επαφή με την παράδοση. Οι επισκέψεις στον νερόμυλο είχαν την μορφή της φιλοξενίας και για να καλυφθούν τα έξοδα συντήρησης του ένας τρόπος ήταν η πώληση του αλευριού. Καθώς οι φούρνοι δεν ήταν συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν αλεύρι σκληρό το βάρος έπεσε στην παρασκευή ζυμαρικών. «Αφού θέσαμε σε λειτουργία τον νερόμυλο και προχωρήσαμε στη δημιουργία των ζυμαρικών, στήσαμε πρόχειρα ένα τραπεζάκι έξω από το μύλο με προϊόντα και είδαμε ότι ο κόσμος τα ζητούσε. Η ανταπόκριση του κόσμου στάθηκε η αφορμή για να οργανώσουμε την παραγωγή μας».
Το 1992, όταν και ξεκίνησε η δραστηριοποίηση των Μυλέλια, τα παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα γινόταν ανάρπαστα στο εξωτερικό. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και στην Ελλάδα. Εδώ η μόδα του delicatessen έφτανε μέχρι το ροκφόρ και τον σολομό καθώς τα χειροποίητα μακαρόνια θεωρούνταν λίγο πολύ ως δεδομένα αφού ο κόσμος επισκεπτόταν συχνά τα χωριά και τα προμηθευόταν από εκεί. «Είναι αλήθεια πως στο εξωτερικό εκτιμούσαν περισσότερο τα χειροποίητα παραδοσιακά προϊόντα. Το ευτύχημα είναι πως στην Ελλάδα έχει αρχίσει πλέον να δημιουργείται ένα καλό Brand Name και έχει αυξηθεί κατά πολύ και ο αριθμός των delicatessen του εξωτερικού που πουλάνε ελληνικά προϊόντα».
Μέχρι σήμερα τον νερόμυλο στη Μυτιλήνη τον έχουν επισκεφτεί πάνω από 37.000 παιδιά. Καθώς δεν πρόκειται για βιομηχανία ζυμαρικών, χρησιμοποιεί τα έσοδά της για να χρηματοδοτήσει τις εκδρομές των σχολείων. Πανεπιστήμια από τον Καναδά και την Αμερική επισκέπτονται τους μύλους σε Άγιο Στέφανο, Ακράτα και Μυτιλήνη και συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες όπως για παράδειγμα, το μάζεμα βοτάνων, το ζύμωμα ψωμιού, το μάζεμα αλατιού από αλυκές και πολλά άλλα. «Όλη η προσπάθεια χρηματοδοτείται από τα ίδια τα προϊόντα. Την ημέρα παράγουμε 60-70 κιλά μακαρόνια. Σίγουρα το δυνατό μας σημείο είναι τα ζυμαρικά, ωστόσο, υπάρχουν 70 κωδικοί προϊόντων όπως αλάτια, αρωματικά ελαιόλαδα, γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, σάλτσες, τουρσιά κ.α.»
Αυτό που κάνει τα προϊόντα Μυλέλια να ξεχωρίζουν είναι ότι για την παρασκευή τους χρησιμοποιούνται μόνο φυσικά συντηρητικά. Ξύδι, ζάχαρη, μέλι, λικέρ και η διαδικασία της αποξήρανσης είναι ο πατροπαράδοτος -και σαφώς πιο υγιεινός- τρόπος για να απομονωθεί ο αέρας από τα βάζα. Όσο για το όνομα, συνιστά όπως μας εξηγεί η Χριστίνα, τοπωνύμιο του νησιού το οποίο δεν χρησιμοποιούνταν πια γιατί είχαν πέσει σε αχρηστία οι νερόμυλοι της περιοχής.
Πριν από δέκα περίπου μήνες η κα Παντελεημονίτη αναγκάστηκε μετά από πολύμηνες προσπάθειες και συζητήσεις με τους φορείς της περιοχής και τον ιδιοκτήτη να αφήσει το μύλο στην Μυτιλήνη γιατί δεν είχε πλέον νερό. «Το παραλάβαμε ως καλύβι και το παραδώσαμε ξανά στον ιδιοκτήτη του ως μύλο, με όλο τον εξοπλισμό του έτσι ώστε εάν κάποια στιγμή βρεθεί το νερό να μπορέσει να τεθεί ξανά σε λειτουργία». Πρόσφατα, όμως εγκαινιάστηκαν ένας καινούριος νερόμυλος στη Λέσβο κι ένα παραδοσιακό ελαιοτριβείο το οποίο δωρίθηκε σε μια εκκλησία.
Διαβάστε ακόμη:
