Ένας «Σουλτάνος» με «φερετζέ» την κάλπη
Οι κρίσιμες δημοτικές εκλογές στην Τουρκία, το πολιτικό μέλλον του Ταγίπ Ερντογάν και το μεγάλο «στοίχημα» για την τουρκική Δημοκρατία.
Υπό κανονικές συνθήκες, τα περίπου 52 εκατομμύρια των εγγεγραμμένων Τούρκων ψηφοφόρων θα προσέρχονταν την Κυριακή στην κάλπη για να αναδείξουν τους τοπικούς «άρχοντες» σε 2.131 δήμους.
Όμως, το πρωτοφανές -ακόμη και για τα πολιτικά δεδομένα της Τουρκίας– κλίμα πόλωσης και σήψης ανάγει αυτήν την αναμέτρηση για την τοπική αυτοδιοίκηση σε ένα άτυπο δημοψήφισμα, όχι μόνον για το μέλλον του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και της ίδιας της χώρας.
Έπειτα από 11 χρόνια μίας αδιαμφισβήτητης πολιτικής «ηγεμονίας», ο Τούρκος πρωθυπουργός χάνει διαρκώς σε πολιτική αξιοπιστία. Καθώς ο ίδιος, μέλη της οικογένειάς του και στενοί συνεργάτες του -πολιτικοί και επιχειρηματίες- βυθίζονται στη δίνη των σκανδάλων διαφθοράς, η πολιτική του γίνεται ολοένα και πιο αυταρχική, πιο εθνικιστική, πιο διχαστική και πιο απρόβλεπτη, για όλους.
Το καταδεικνύουν οι πολιτικές διώξεις δικαστών και δημοσιογράφων, η προσπάθεια φίμωσης των social media και κάθε επικριτικής φωνής στη χώρα, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η επιδείνωση της θέσης της τουρκικής οικονομίας. Το πιστοποιεί ακόμη πιο περίτρανα η τελευταία αποκάλυψη για τα σχέδια δημιουργίας ενός πολιτικού αντιπερισπασμού στα σκάνδαλα, με μία στρατιωτική επιχείρηση στα εδάφη της Συρίας.
Το πόσο αυτή η τακτική ακραίας πόλωσης για τη συσπείρωση της εκλογικής βάσης θα φέρει το προσδοκώμενο από τον Ερντογάν αποτέλεσμα θα φανεί στην κάλπη. Όμως, αυτό δεν θα κριθεί απλά και μόνον από τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων – με Νο1 ζητούμενο τις διαρροές ψήφων από το κυβερνών AKP, που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του έδιναν 35-45% (κάτω από το 50% των βουλευτικών εκλογών του 2011) και μοιραία την πρώτη θέση.
Το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί και από το ποσοστό της αποχής, καθώς και από την τύχη που θα έχουν οι δημαρχίες στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη: τα δύο μεγαλύτερα αστικά κέντρα, όπου ο πληθυσμός δείχνει να έχει κοπεί στα δύο, αντανακλώντας τον εθνικό διχασμό στη χώρα.
Εάν μία από αυτές ή και οι δυο πόλεις περάσουν στον έλεγχο της κεμαλικής αντιπολίτευσης, τότε πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η «ομερτά» -που μέχρι σήμερα τηρείται πειθαναγκαστικά- στο ΑΚΡ θα «σπάσει». Κι εκτιμάται ότι δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα αμφισβητήσουν πλέον ανοιχτά την ηγεσία του Ερντογάν, ο οποίος ούτως ή άλλως βρίσκεται σε επισφαλή θέση.
Για να μακροημερεύσει πολιτικά, ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει απόλυτη ανάγκη την εύνοια και σύμπνοια του κόμματος, είτε για να πετύχει την πολιτική ανέλιξή του σε μία ενισχυμένη σε εξουσίες προεδρία, είτε -στην χειρότερη για τον ίδιο περίπτωση- για να αλλάξει το καταστατικό του ΑΚΡ και να μπορεί να διεκδικήσει για τρίτη φορά την πρωθυπουργία.
Για τον Ερντογάν, αυτές είναι οι μοναδικές δύο εναλλακτικές που έχει σήμερα, προκειμένου να αποφύγει κάθε καινούργια περιπέτεια με την τουρκική Δικαιοσύνη. Όμως, σε αυτές τις επιδιώξεις του χάνει διαρκώς συμμάχους. Όχι τυχαία, ο μετριοπαθής πρόεδρος Γκιουλ διαχωρίζει ολοένα και πιο ξεκάθαρα τη θέση του από τις μεθοδεύσεις του πρωθυπουργού-«Σουλτάνου», ενώ δεν έχει ακόμη ανοίξει τα «χαρτιά» του για το εάν θα θέσει μία κόντρα υποψηφιότητα, για μία δεύτερη προεδρική θητεία.
Εξ’ ου και οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν ότι αυτή η πολυεπίπεδη κρίση -πολιτική, θεσμική και οικονομική- που ξέσπασε τον περασμένο Δεκέμβριο και συνεχίζεται μέχρι τώρα, δεν πρόκειται να τερματισθεί με το αυριανό κλείσιμο της κάλπης. Μένουν εξάλλου έξι μήνες μέχρι να ξανανοίξουν οι επόμενες, αυτή τη φορά για την πρώτη απευθείας εκλογή προέδρου στην Τουρκία, οπότε θα έχει φανεί εάν θα γίνει ένα «παλατιανό πραξικόπημα» -κανονικά εκ των έσω αυτή τη φορά- εναντίον του σύγχρονου «Σουλτάνου».
Διαβάστε ακόμη:
«Μπλόκο» και στο YouTube έβαλε ο Ερντογάν
O Ερντογάν «κατέβασε» το Twitter
