Η επέτειος που κανείς δεν θέλει να θυμάται

Στις 23 Απριλίου του 2010 η Ελλάδα ζητά την βοήθεια των εταίρων της σε διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο και ανοίγει ο δρόμος για το πρώτο Μνημόνιο. Πέρασαν από τότε τέσσερα χρόνια υπό επιτήρηση με την χώρα να βιώνει μια μεγάλη κρίση από την οποία παλεύει να ξεφύγει ακόμα και σήμερα.

Το πρόγραμμα της επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο για την 23 Απριλίου 2010, είχε κανονιστεί μια εβδομάδα πριν στις 16 Απριλίου. Το βράδυ της 22ας Απριλίου, έπειτα από συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου , αλλά και την ανακοίνωση της Eurostat ότι το έλλειμμα του 2009 αναθεωρείται από το 12,7% του ΑΕΠ στο 13,6% του ΑΕΠ (τελικά κλείδωσε στο 15,6%), οι φήμες για προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης έχουν αρχίσει να φουντώνουν και τα speads έχουν εκτοξευτεί.

Στελέχη της κυβέρνησης απέκλειαν το ενδεχόμενο μιας τόσο σημαντικής εξαγγελίας από το Καστελόριζο , το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας και θεωρούσαν πως η μετάβαση του τότε Πρωθυπουργού εκεί θα ματαιωνόταν. Παρόλα αυτά την επομένη ο Γ. Παπανδρέου μετέβη στο νησί των Δωδεκανήσων και ανακοίνωνε περιφραστικά πως το «ταμείο είναι μείον» και ότι η χώρα θα υπαχθεί στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Η Ελλάδα βυθίστηκε στην κρίση, με την λιτότητα να έχει ως αποτέλεσμα την τρομακτική αύξηση της ανεργίας, το «κούρεμα» σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και τα «λουκέτα» σε πολλές επιχειρήσεις.  Αυτά τα τέσσερα χρόνια πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους που είχαν στα χέρια τους οι ιδιώτες επενδυτές με το PSI, άλλαξαν τρεις πρωθυπουργοί (Παπαδήμος, Πικραμμένος, Σαμαράς) και το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι πλέον διαφορετικό.

Σήμερα, 23 Απριλίου του 2014, η Ελλάδα βγήκε στις αγορές και διεκδικεί ξανά την ισότιμη παρουσία της στην Ευρωζώνη. Οι πιθανότητες ανάκαμψης βελτιώνονται. Η πρώτη έκδοση ομολόγων της μετά από τέσσερα χρόνια, που θεωρείται ως τεστ εμπιστοσύνης, απέφερε πολύ καλύτερα αποτελέσματα από το αναμενόμενο, ενώ μπαίνει στο τραπέζι το ζήτημα ελάφρυνσης του χρέους, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει μη βιώσιμο.

Ωστόσο, η νέα «αισιοδοξία» δεν φαίνεται να φτάνει στους περισσότερους ψηφοφόρους. Η ανεργία υποχώρησε λίγο τον Ιανουάριο, αλλά διαμορφώθηκε στο 26,7%. Το δίκτυ κοινωνικής προστασίας έχει αποδυναμωθεί τόσο πολύ που μόνον ένας στους δέκα ανέργους παίρνει κάποιο επίδομα. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα διαμαρτύρονται ότι πληρώνονται με πολύμηνες καθυστερήσεις, ενώ υπολογίζεται πως 35% των Ελλήνων ζουν πλέον στη φτώχεια, σύμφωνα με κοινωνικούς λειτουργούς και φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια έχουν ήδη γραφτεί πολλά και αναμένεται να γραφούν ακόμα περισσότερα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ζουν υπό την μόνιμη επιτήρηση μιας γερμανικής Ευρωζώνης και δεν απαιτείται υπογραφή Μνημονίου για αυτό…

Διαβάστε ακόμη: 

Η Ελλάδα ανοίγει το ζήτημα ελάφρυνσης του χρέους

Μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας;