FT: «Χρεοκοπία αλα Ντιτρόιτ η λύση για την Ελλάδα»

Τo μοντέλο του Ντιτρόιτ προτείνουν με σημερινό δημοσίευμα τους οι Financial Times για την Ευρώζωνη.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι το μεγάλο πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης είναι η προθυμία τους να εγκαταλείψουν τους στόχους που δεν έχουν καμία ελπίδα ώστε να υπάρξει χώρος να αναπτυχθούν επιτυχημένες δραστηριότητες. «Η ικανότητα να αφήσεις καταδικασμένες επιχειρήσεις να πεθάνουν είναι ένδειξη ισχύος, όχι αδυναμίας. Εάν η Ευρώπη –και ειδικότερα η ευρωζώνη– θέλει να βγει από την κρίση θα πρέπει να υιοθετήσει την αμερικανικού τύπου σκληρή αγάπη» αναφέρει το δημοσίευμα.

Οι Ευρωπαίοι βλέπουν την χρεοκοπία σαν κάτι τόσο ανυπόφορο. Κάτι ανάλογο συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας. Η σκέψη ότι ένα κράτος δεν θα μπορέσει να πληρώσει τα χρέη του ήταν μη αποδεκτή.

Σύμφωνα με τους F.T, είναι άγνωστο το πόσα θα είχε γλιτώσει η ευρωζώνη αν είναι ενστερνιστεί από την αρχή την αναδιάρθρωση.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το άρθρο:
« Σε μεγάλο βαθμό, όμως, οι ΗΠΑ ήταν προετοιμασμένες αν μη τι άλλο περισσότερο από ό,τι είναι η Ευρώπη. Δεν ήταν πάντα έτσι. Η περιβόητη φράση του Τζέραλντ Φορντ «drop dead» προς το δήμο της Νέας Υόρκης (που πραγματικά ποτέ δεν είπε) το 1975 κατέληξε σε δάνειο στήριξης. Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι ΗΠΑ έχουν οδηγήσει τράπεζες (Lehman Brothers και άλλες μικρότερες), πολλούς συστημικούς οργανισμούς (αυτοκινητοβιομηχανίες) και πολλές τοπικές κυβερνήσεις στη χρεοκοπία. Στις ΗΠΑ, όμως, η σκληρότητα συμβαδίζει με την αγάπη. Για τα αμερικανικά δεδομένα η ανάληψη ρίσκου και η αποτυχία δεν συνεπάγονται το τέλος. Θεωρείται τιμή το να μπορέσει να ξανασταθεί κάποιος στα πόδια του. Η χρεοκοπία δίνει μία νέα ευκαιρία, ενώ η αγαπημένη απάντηση, βάσει αυτής της νοοτροπίας, είναι «συνέχισε να πολεμάς». Ο αμερικανικός οικονομικός δυναμισμός οφείλει πολλά σε αυτήν τη νοοτροπία, που συγχωρεί την ανάληψη κινδύνου».

Ποιος βλέπει ως μέθοδος σωτηρίας την χρεοκοπία

Η περίπτωση της Ελλάδας
«Οι Ευρωπαίοι βλέπουν τη χρεοκοπία πολύ πιο σκοτεινή ηθικά. Η χρεοκοπία παραδοσιακά συνδέεται με την αναξιοπιστία – μία ντροπή που πρέπει κανείς να κρύψει εγκαταλείποντας για πάντα τον επιχειρηματικό στίβο, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει για εκείνον να εγκαταλείψει όλη του τη ζωή.

Παραδόξως, αυτή η αλλεργία στις αποτυχίες δεν οδηγεί σε μικρότερη ανάληψη κινδύνου, αλλά σε πολιτικές που διασώζουν όσους πήραν μεγάλο ρίσκο και έχασαν. Για την Ευρώπη η ιδέα της χρεοκοπίας είναι τόσο αβάσταχτη που, στην παρούσα κρίση, προτιμά να καλύπτει τα χρέη των χρεοκοπημένων. Το αποτέλεσμα είναι να υποφέρει.

Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστώτριες χώρες επέμεναν ότι η στήριξη ήταν μη αποδεκτή. Η σκέψη, όμως, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα μπορούσε να μην πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη περισσότερο μη αποδεκτή. Έτσι, τα δάνεια από την ευρωζώνη – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που εκφοβίστηκε για να συμμετάσχει – δαπανήθηκαν για να αναβληθεί η τελική ημέρα της κρίσης.

Χρέη δισεκατομμυρίων βούλιαξαν το ιστορικό Motor-City

Ρεαλιστική πολιτική η αναδιάρθρωση του χρέους
«Είναι άγνωστο πόσα θα μπορούσε να είχε γλιτώσει η ευρωζώνη εάν είχε ασπαστεί εξαρχής την αναδιάρθρωση του χρέους ως ρεαλιστική πολιτική. Η πολυετής αναιμική ανάπτυξη όμως – συγκριτικά με τη μέτρια, αλλά αξιοπρεπή έξοδο των ΗΠΑ από την κρίση – οφείλεται εν μέρει στο πρόβλημα του χρέους που εξακολουθεί να υπάρχει στην Ευρώπη. Καθώς οι ισορροπίες χρέους στις ΗΠΑ έχουν μειωθεί σημαντικά, ο κόσμος αρχίζει και πάλι να δαπανά. Η Ευρώπη μένει πίσω από τράπεζες που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε κεφαλαιακά μαξιλάρια, που είναι πολύ λεπτά για να τις κρατήσουν – το αποτέλεσμα της άρνησης να μετατρέψουν τα δάνεια σε ίδια κεφάλαια όταν οι άλλες πηγές κεφαλαίων στερεύουν».