Η «κούρσα» του Νίκου Δρανδάκη με προορισμό την επιτυχία

Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έψαξα για ταξί βγαίνοντας στον δρόμο, για να πάω σε κάποιο ραντεβού μου. Ήταν το 2013, όταν ένας φίλος μου δημοσιογράφος, λάτρης της τεχνολογίας και των apps, μου μίλησε για το Taxibeat, το οποίο τότε είχε αρχίσει σίγα σιγά να γίνεται πολύ δημοφιλές στους δρόμους της Αθήνας.

«Κατεβάζεις την εφαρμογή στο κινητό σου, το Taxibeat εντοπίζει τη θέση σου στον χάρτη και εσύ απλά επιλέγεις ποιoν οδηγό ταξί θα καλέσεις, για να σε εξυπηρετήσει, με βάση τις ανάγκες και τις προτιμήσεις σου. Μάλιστα, βλέπεις τα στοιχεία τους, ακόμη και φωτογραφία, όπως και τη βαθμολογία που τους έδωσαν άλλοι επιβάτες» μου είχε πει τότε ενθουσιασμένος.  Θυμάμαι ότι μία από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν ότι αυτή η εφαρμογή ίσως αναδιαμορφώσει ένα κλειστό επάγγελμα περισσότερο και από την περίφημη μνημονιακή απελευθέρωση του, έχοντας στον πυρήνα της λειτουργίας της, εκτός από την τεχνολογία, την έννοια της αξιολόγησης, που τόσο πολύ συζητάμε στην Ελλάδα καθημερινά.

Εάν κρίνουμε από τα αποτελέσματα, το Taxibeat κατάφερε να αλλάξει την αγορά, καθώς σήμερα διαθέτει μια βάση 8.000 εγγεγραμμένων οδηγών ταξί, χρησιμοποιείται από περίπου 540.000 πελάτες, είναι διαθέσιμο σε δύο πόλεις στην Ελλάδα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη) και πρόσφατα έγινε και το μεγαλύτερο «exit» για τους επενδυτές που στήριξαν την ελληνική startup. Εξαγοράστηκε, λίγο πριν τα έκτα του γενέθλια, από τον γερμανικό κολοσσό Daimler, μέσω της θυγατρικής του MyTaxi έναντι 43 εκατ. ευρώ.

«Η MyTaxi έδειξε ενδιαφέρον για το Taxibeat, όταν αποφάσισε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στην Ελλάδα. Όταν ήρθαν στην αγορά με σκοπό να ανοίξουν το δικό τους γραφείο, διαπίστωσαν ότι ήμασταν ήδη ένας πολύ ισχυρός “παίκτης” και προτίμησαν να συνομιλήσουν μαζί μας για ενδεχόμενη συνεργασία, αντί να μας ανταγωνιστούν» αναφέρει στο Fortune o ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Νίκος Δρανδάκης.

Στην απόφαση της ΜyTaxi, μιας εφαρμογής με έναν όγκο που ξεπερνά τις 10 εκατομμύρια λήψεις (downloads), με πάνω από 100.000 εγγεγραμμένους οδηγούς και διαθεσιμότητα σε πάνω από 50 πόλεις, έπαιξε σίγουρο ρόλο ότι το Taxibeat είχε ήδη στο DNA του την εξωστρέφεια, καθώς η εφαρμογή έχει λανσαριστεί με επιτυχία στο Περού της Νότιας Αμερικής. «Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν πάνω από έναν χρόνο και στη διάρκειά τους η MyTaxi διαπίστωσε ότι έχουμε μια ακόμα πιο ισχυρή παρουσία στη Νότια Αμερική. Έτσι, αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί μας, ώστε να επεκτείνουν το εύρος τους στην εκεί αγορά μέσα από το Taxibeat» προσθέτει ο Νίκος Δρανδάκης.

Η εξαγορά είναι σημαντική, καθώς, εκτός από το χρηματικό ποσό το οποίο δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα, συμβάλλει στην προσπάθεια να σταματήσει η «αιμορραγία» των ελληνικών μυαλών στο εξωτερικό. Η ομάδα των 56 εργαζομένων της Αθήνας σήμερα θα διπλασιαστεί μέσα στους επόμενους 10-12 μήνες, με έμφαση στο επιστημονικό προσωπικό, μηχανικούς, προγραμματιστές και designers, ενώ ο Νίκος Δρανδάκης δεν κρύβει τη φιλοδοξία του να μετατρέψει την Αθήνα σε ένα engineering hub, για να εξελίξει ακόμα περισσότερο την τεχνολογία πίσω από την εφαρμογή.

«Ο βασικός λόγος που είμαι ικανοποιημένος από την εξαγορά είναι γιατί θα δουλέψω με έναν μεγάλο οργανισμό, ο οποίος μπορεί να παρέχει στην ομάδα μας τα εφόδια, αλλά και την αυτονομία, ώστε να δείξουμε τι μπορούμε να πετύχουμε, κάτι που θα δυσκολευόμασταν να κάνουμε χωρίς τη στήριξή τους».

Η επόμενη ημέρα βρίσκει την εταιρεία ως νομικό πρόσωπο να παραμένει ως έχει και τον Νίκο Δρανδάκη να συνεχίζει στη θέση του CEO. Η στόχευση πλέον μετατοπίζεται στη Νότια Αμερική, ενώ, στην Ελλάδα, η εφαρμογή θα μετονομαστεί σε MyTaxi και η MyTaxi θα αναλάβει τη λειτουργία της. «Εμείς, ως Taxibeat, θα μετονομαστούμε σε Beat, με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο consumer transportation brand, που θα στοχεύει τα πρώτα χρόνια στην αγορά της Νότιας Αμερικής και, στη συνέχεια, σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές» προσθέτει ο Νίκος Δρανδάκης.

Οι άνθρωποι-κλειδιά, οι δυσκολίες και οι «στάσεις» του Taxibeat

Μέχρι την εξαγορά και την ξέφρενη κούρσα προς την κορυφή τίποτα δεν ήταν εύκολο. Tο «ταξίμετρο» έγραψε πολλά χιλιόμετρα μέχρι να κλείσει το επιτυχημένο deal με την Daimler.  Η εταιρεία ξεκίνησε με αρχικό κεφάλαιο μόλις 40.000 ευρώ από το επενδυτικό ταμείο Open Fund και η ανάγκη εντοπίστηκε από τον ίδιο τον ιδρυτή της, όταν έψαχνε ταξί σε έναν απόμερο δρόμο της Κηφισιάς, χωρίς αποτέλεσμα, ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2010. Μέσα σε έναν χρόνο η εφαρμογή κατάφερε να συγκεντρώσει τους πρώτους 80 αυτοκινητιστές, ύστερα από προσπάθειες του Νίκου Δρανδάκη και των συνιδρυτών του Taxibeat, Κωστή Σακκά και Μιχάλη Σφιχτό, που πήραν τους δρόμους, μοιράζοντας φυλλάδια στις πιάτσες και προσπαθώντας να πείσουν τους οδηγούς. Στην εξίσωση προσθέστε και τον αδελφό του Νίκου, ο οποίος ως αυτοκινητιστής ήξερε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματος.  Όλα αυτά την ώρα που το κλίμα στην αρχή δεν ήταν υπέρ του, καθώς η εφαρμογή πολεμήθηκε από μεγάλη μερίδα οδηγών, ο Νίκος Δρανδάκης δέχθηκε απειλές και επίσημες καταγγελίες, ενώ, όπως θυμάται γελώντας, κάποιοι τον είχαν βαφτίσει «μασόνο» ή «λαγό» της Uber για την ελληνική αγορά. Απέναντι σε όλα αυτά, όμως, είχες τους σωστούς ανθρώπους κοντά του.

«Εάν κάτι έκανα καλά σ’ αυτή τη διαδρομή ήταν να επιλέξω και να δουλέψω με τη σωστή ομάδα. Οι άνθρωποι-κλειδιά είναι όσοι εργάζονται καθημερινά για την εταιρεία, μηδενός εξαιρουμένου, με προεξάρχοντες τους συνιδρυτές Κωστή Σακκά και Μιχάλη Σφιχτό. Στα χρόνια του Taxibeat συνάντησα πολλούς ανθρώπους που είχαν ιδέες να κάνουν κάτι δικό τους, αλλά δεν ήξεραν πώς να τις κάνουν πράξη, γιατί δεν είχαν τις τεχνικές γνώσεις, ούτε και την κατάλληλη ομάδα. Το γεγονός ότι εγώ, τη στιγμή που είχα την ιδέα του Taxibeat, είχα ήδη τους ανθρώπους να την υλοποιήσουν, και αυτοί είπαν αμέσως το “ναι”, ήταν ο πιο κρίσιμος κρίκος της αλυσίδας. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό».

Παράλληλα, ο ιδρυτής του Taxibeat κάνει αναφορά στη συνεισφορά του Νίκου Δαμηλάκη, του τρίτου συνιδρυτή της εφαρμογής, που βοήθησε στο να «χτιστεί» η πρώτη εφαρμογή για iPhone, γεγονός που ήταν καθοριστικό.

 

Ο καθοριστικός ρόλος των επενδυτών

H ύπαρξη της εταιρείας απειλήθηκε τα πρώτα χρόνια και από άλλους παράγοντες. Ο Νίκος Δρανδάκης θυμάται την περίοδο που η τρίμηνη απεργία των οδηγών ταξί, που διαμαρτύρονταν για τη μεταρρύθμιση Ραγκούση, πάγωσε τα πάντα, με τα χρήματα στο ταμείο να τελειώνουν.

«Όταν, το φθινόπωρο του 2011, τα χρήματα μας τελείωσαν εξαιτίας της μεγάλης απεργίας των ταξί η εταιρεία ήταν ένα βήμα πριν από το κλείσιμο. Σ’ αυτή τη φάση εμφανίστηκε ο Απόστολος Αποστολάκης, ο οποίος βοήθησε να “σηκώσουμε” έναν νέο, μεγαλύτερο γύρο επένδυσης. Εκείνο ήταν το σημείο- καμπή για την επιβίωση και τη μετέπειτα πορεία μας. Έναν χρόνο αργότερα ο Απόστολος με συστήνει σε δύο Έλληνες επιχειρηματίες από τη Βραζιλία, τον Αντώνη Καψάλη και τον Φοίβο Πανταζή, οι οποίοι επένδυσαν ένα σημαντικό ποσό για να λανσάρουμε την υπηρεσία στη μεγάλη αυτή αγορά. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα, που έφερε τη μετέπειτα διαδρομή της διεθνούς επέκτασης» θυμάται.

Όσοι στήριξαν επενδυτικά το Taxibeat μπορεί να νιώθουν ικανοποιημένοι, καθώς πήραν αρκετές φορές πίσω τα χρήματα που έβαλαν, κάτι που γίνεται πιο σημαντικό, καθώς στην περίπτωσή μας μια μεγάλη ομάδα μικρών επενδυτών (angel investors) έκαναν μια τέτοιου είδους επένδυση για πρώτη φορά στη ζωή τους και είδαν την επιλογή τους να δικαιώνεται.

Ξεχωριστό επενδυτικό κεφάλαιο είναι η χρηματοδότηση ύψους 2,9 εκατ. ευρώ από τη Hummingbird Ventures, με έδρα στο Λονδίνο, με το Taxibeat λίγο πριν από την πώληση του να έχει συγκεντρώσει 7,5 εκατ. ευρώ, να «τρέχει» με ρυθμούς ανάπτυξης που αγγίζουν το 180% καταγράφοντας πολλαπλάσιο αριθμό διαδρομών χρόνο με τον χρόνο, να περνάει σε κερδοφορία και να απασχολεί ήδη πάνω από 100 άτομα. «Ο ρόλος των επενδυτών μας επίσης ήταν προφανώς πολύ σημαντικός, καθώς βοήθησαν με κεφάλαιο, με συμβουλές και δικτύωση, με βασικότερους τους Απόστολο Αποστολάκη και B. Van den Brande, αλλά και το Openfund και τον Γιώργο Τζιραλή, που μας προσέφερε το πρώτο κεφάλαιο να ξεκινήσουμε τις δύσκολες μέρες».

«Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς»

Το επιχειρείν δεν είναι μόνο νούμερα. Σε αλλάζει ριζικά και κάθε ημέρα μοιάζει να επιβεβαιώνει το παραπάνω ρητό. Ο Νίκος χρειάστηκε να σηκωθεί πάρα πολλές φορές, «ούτε θυμάμαι πόσες» αναφέρει χαριτολογώντας και συμπληρώνει: «Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να επιμένει (και να υπομένει) μέχρι να φτάσει σε κάτι που μπορεί να ονομαστεί “επιτυχία”, πριν να πάει σε μια επόμενη “αποτυχία”, και να συνεχιστεί ο κύκλος. Κάποιοι λένε ότι είναι θέμα χαρακτήρα. Ίσως να είναι αυτό».

Εκτός, όμως, από χαρακτήρα, χρειάζεται και αγάπη και γι’ αυτό που κάνεις και αγώνας μέχρι να το ανακαλύψεις και να το εξελίξεις. Ο Νίκος Δρανδάκης δεν είχε τη δυνατότητα σπουδάσει αυτό που σήμερα κάνει στα νεανικά του χρόνια, καθώς τις δεκαετίες του 1970 και 1980 η τεχνολογία ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο στην Ελλάδα.

«Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ανακάλυψα μέσα μου μια μεγάλη αγάπη για τις νέες τεχνολογίες, το διαδίκτυο και το πώς αυτό αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων προς το καλύτερο. Όσο περισσότερο ασχολούμουν, τόσο περισσότερο παθιαζόμουν. Δεν με ένοιαζε εάν αυτό το αντικείμενο με “τάιζε”, αλλά μου έφτανε που το εξερευνούσα και που γινόμουν μέρος της εξέλιξης. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πάντα ένιωθα επιχειρηματίας και ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, με οδήγησε αναπόφευκτα στο Taxibeat και σ’ αυτή τη διαδρομή».

Μια διαδρομή γεμάτη μαθήματα μέσα από την καθημερινότητα, αλλά και την προσπάθεια διεθνούς επέκτασης που μόνο εύκολη δεν ήταν. To Taxibeat, προτού καθιερωθεί στην αγορά του Περού, γνώρισε το σκληρό πρόσωπο του ανταγωνισμού, όταν αποφασίστηκε πολύ γρήγορα να γίνει το επόμενο βήμα και να δοκιμαστεί η τύχη του και εκτός συνόρων, σε αγορές όπως της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Αργεντινής, αλλά και της Γαλλίας και της Ρουμανίας. Βρήκε, όμως, μπροστά του ανάλογες πλατφόρμες με υψηλά μερίδια αγοράς, ενώ δέχτηκε ακόμα και πόλεμο τιμών, που ανάγκασε την εταιρεία να αποσυρθεί και να αναδιοργανωθεί.

«Τα μαθήματα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια της διεθνούς επέκτασης είναι προφανώς ανεκτίμητης αξίας. Έμαθα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που διαθέτουν διαφορετική από εμένα κουλτούρα, να προσαρμόζομαι, αλλά και να παραμένω σταθερός στις απόψεις μου. Διδάχτηκα πόσο αδίστακτος είναι ο ανταγωνισμός στις διεθνείς αγορές και πόσο μεγάλο πλεονέκτημα έχει κάποιος που ξέρει τη δική του αγορά (όπως εμείς την Ελλάδα) απέναντι στους ξένους “εισβολείς”. Φυσικά, αυτή η διαδικασία συνεχίζεται και ακόμη μαθαίνω. Να γίνομαι καλύτερος μάνατζερ και να δουλεύω καλύτερα με τους ανθρώπους, καθώς και με τον εαυτό μου».

Κλείνοντας τη συνέντευξή μας ο Νίκος Δρανδάκης επισημαίνει ξανά ότι ταλέντο στην Ελλάδα υπάρχει, όπως και δίψα για μάθηση. Αυτό που λείπει είναι η διασύνδεση με τα μεγάλα τεχνολογικά κέντρα του εξωτερικού και η διοργάνωση ανάλογων συνεδρίων, ώστε «το δικό μας ανθρώπινο δυναμικό να συναντηθεί μ’ αυτό του εξωτερικού, να αντλήσει γνώσεις και εμπειρίες».

«Ένας από τους σημαντικότερους στόχους μου τα επόμενα χρόνια είναι να πρωταγωνιστήσουμε στην “πύκνωση” του οικοσυστήματος της Ελλάδας, στην αξιοποίηση του αναμφισβήτητου ταλέντου, αλλά και την επιστροφή όσων έφυγαν τα τελευταία χρόνια. Το όραμα μου επίσης είναι η δημιουργία ενός σχολείου software engineering, στο οποίο θα φοιτούν παιδιά ηλικίας γυμνασίου και λυκείου. Αν μπορέσουμε από πολύ νωρίς να θέσουμε τις βάσεις στη νέα γενιά, θα έχουμε δημιουργήσει την πρώτη ύλη για τη δημιουργία μιας νέας δυναμικής στην ελληνική κοινωνία. Και θα μπορέσουμε, τελικά, να συνδεθούμε με όλα τα ρεύματα της σύγχρονης σκέψης και εξέλιξης του αιώνα που ζούμε» καταλήγει.

Taxibeat – mytaxi: H εξαγορά των 43 εκατ. ευρώ με μια ματιά

1. H εφαρμογή Taxibeat διαθέτει μια βάση 8.000 εγγεγραμμένων οδηγών ταξί, ενώ χρησιμοποιείται από περίπου 540.000 πελάτες και είναι διαθέσιμη σε δύο πόλεις (Αθήνα και Θεσσαλονίκη).

2. Μ’ έναν παγκόσμιο όγκο που ξεπερνά τις 10 εκατομμύρια λήψεις, με πάνω από 100.000 εγγεγραμμένους οδηγούς και διαθεσιμότητα σε πάνω από 50 πόλεις, σε 9 ευρωπαϊκές χώρες, το ΜyΤaxi αποτελεί τον πρόδρομο στον τομέα των εφαρμογών κλήσης ταξί.

3. Η Ελλάδα θα γίνει η δέκατη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία δραστηριοποιείται η ΜyΤaxi. Η εξαγορά φτάνει στα 43 εκατ. ευρώ.

* To άρθρο δημοσιεύεται στο περιοδικό Fortune που κυκλοφορεί στα περίπτερα