Το Ιράκ μέσα από τα μάτια της Heather Raffo
Μετά το Broadway και την περιοδεία σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική η παράσταση «Iraq – 9 Τόποι επιθυμίας» έρχεται και στην Ελλάδα.
Ο πολυχώρος Vault και οι συντελεστές της παράστασης «Iraq – 9 τόποι επιθυμίας» υποδέχτηκαν, την Πέμπτη 6 Μαρτίου την Πρεσβεία του Ιράκ και τους καλεσμένους της στην ειδικά οργανωμένη για τον σκοπό αυτό παράσταση. Την παράσταση τίμησαν με την παρουσία τους Πρεσβευτές ξένων κρατών, διπλωμάτες και δημοσιογράφοι. Ο Πρέσβης της Δημοκρατίας του Ιρακ στην Ελλάδα, Burhan Jaf, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη διαχρονική αξία της ειρήνης και του πολιτισμού, ενώ εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για τις δυνατές ερμηνείες και την εξαίρετη σκηνοθεσία, η οποία κατόρθωσε να αποδώσει με τον πιο γλαφυρό τρόπο 50 χρόνια ιστορίας του Ιράκ, με έμφαση στην περίοδο των δύο πολέμων στον Κόλπο. Σημειώνεται δε πως η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Ιρακινής πρεσβείας.
Η θεατρική επιτυχία του off-Broadway «Iraq – 9 τόποι επιθυμίας» της πολυβραβευμένης συγγραφέως Heather Raffo, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στη θεατρική σκηνή του Πολυχώρου VAULT, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα. Αποτελεί εξιστόρηση της ζωής εννέα Ιρακινών γυναικών, με φόντο τους δύο πολέμους στον Κόλπο και εμβαθύνει στο τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, σε μια χώρα που επισκιάζεται από το καθεστώς του πολέμου. Είναι ένα υπόδειγμα γραφής, που το περιοδικό «New Yorker», το περιέγραψε ως «ένα παράδειγμα πως η τέχνη είναι δυνατόν να ανοικοδομήσει τον κόσμο». Η συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο σ’ ένα ταξίδι της στο Ιράκ τον Αύγουστο του 1993, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Βαγδάτη και το παρουσίασε για πρώτη φορά στο Broadway τον Αύγουστο του 2003. Έχει περιοδεύσει σε Μάλτα, Τουρκία, Σουηδία, Γαλλία, Ιράκ, Αίγυπτο, Ισραήλ, Σκωτία, αποσπώντας σημαντικά βραβεία και εξαιρετικές κριτικές.
Διαβάστε ακόμα: «Guardian»: Αυτές είναι οι καλύτερες ελληνικές ταβέρνες
Η Μαρία Τσαρούχα, σκηνοθέτιδα της παράστασης μίλησε στο fortunegreece.com για την εμπειρία σκηνοθεσίας του έργου της Heather Raffo και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, καθώς πρόκειται για βιώματα ενός άλλου πολιτισμού που στιγμάτισαν και συνεχίζουν να στιγματίζουν το ασθενές φύλο. «Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπεσε ένα εξαιρετικό κείμενο στα χέρια μου και αυτό γιατί δύσκολα βρίσκεις σήμερα καλά θεατρικά κείμενα. Στην πορεία αντιλήφθηκα και κατάλαβα μέσα από την έρευνα που κάναμε ότι το έργο είναι ένα δημοσιογραφικό κείμενο, παραθέτει δημοσιογραφικά τα γεγονότα χρησιμοποιώντας το θέατρο με ευφυή τρόπο για να πει αλήθειες, οι οποίες μέσα από τις ειδήσεις δεν μπορούν να ειπωθούν».
Η ανάγνωση του κειμένου προϋποθέτει τη σύνταξη των θεατών με την αρσενική πλευρά της γυναίκας. Γιατί κάνεις τον πόλεμο όταν πεθαίνει ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αδερφός και ο γιός και με αφήνεις μόνη να παλεύω μ’ αυτό αλλά και με την γενικότερη κακοποίηση; Είναι το βασικό ερώτημα που θέτουν οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή και το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει ο γυναικείος πληθυσμός του Ιράκ σ’ αυτούς που προκάλεσαν τον πόλεμο και λεηλάτησαν τον λαό του. « Δεν πρόκειται όμως για πολιτική ανάγνωση. Δεν υπάρχει Δύση και Ανατολή παρά μόνο ο άνθρωπος. Πιάνουμε ένα παγκόσμιο θέμα τον πόλεμο και το νερό που συμβολίζει την αιτία του τρίτου παγκόσμιο πολέμου».
Με δεδομένο ότι η τέχνη είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έρχεται κοντά στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο και αντιμετωπίζει τις πιο μύχιες σκέψεις του, το θέατρο επιτελεί τον ρόλο του και τελικά λυτρώνει. Αν και στην Ελλάδα της κρίσης τα πρώτα πράγματα που υφίστανται περικοπές είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πληθώρα παραστάσεων να ανεβαίνουν με χαμηλό κόστος και το φιλοθεάμον κοινό να συρρέει στις θεατρικές αίθουσες. Ίσως έχει να κάνει με αυτό που μας λέει η κα Τσαρούχα, ότι δηλαδή ο κόσμος μπροστά σε όλα αυτά που βιώνει στην καθημερινότητά του, προτιμάει να φύγει από κάπου με γεμάτη ψυχή παρά με γεμάτο στομάχι!
Διαβάστε ακόμα: Η ομάδα χορού 65+ έρχεται στη Στέγη
Η ίδια εξακολουθεί και υπηρετεί την Τέχνη ως ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και καθηγήτρια( διδάσκει Method Acting) όχι για βιοποριστικούς λόγους αλλά επειδή είναι για εκείνη μέσο αυτό-ολοκλήρωσης. «Γύρισα από την Αμερική και δεν ανήκα σε κανένα θεατρικό σχήμα. Πάντα δημιουργούσα από μόνη μου και δούλευα με τη λογική του «low budget no budget» και αυτό με μύησε σε έναν τρόπο δουλειάς που βασίζεται ουσιαστικά και μόνο στην Τέχνη. Το κέρδος για μένα είναι ότι μοιράζομαι απίστευτες στιγμές με ανθρώπους που ποτέ δεν θα μας δινόταν η ευκαιρία».
