Κεντρικοί τραπεζίτες σε πανικό
Μήπως η τέλεια καταιγίδα πλησίασε επικίνδυνα;
“Καήκαμε…”
Ευκλείδης
Πριν λίγους μήνες, οι Μακρόν και Γκάμπριελ (υπουργοί της Γαλλίας και της Γερμανίας και σοσιαλδημοκράτες) δημοσίευσαν ένα κοινό άρθρο. Διατύπωσαν τις απόψεις τους σχετικά με την αναμενόμενη ισχυροποίηση της Ευρωζώνης. Οι αρχηγοί κρατών, είχαν στο μεταξύ συζητήσει τις προτάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών για το ίδιο θέμα, που υποβλήθηκαν ύστερα από απόφαση του συμβουλίου κορυφής. Η πρωτοβουλία προήλθε από τον γαλλογερμανικό άξονα. Και το σκεπτικό ήταν: αδέρφια χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη, γιατί αλλιώς καήκαμε. H Ευρωζώνη είναι “κουτσή”. Γιατί με την συνθήκη του Μάαστριχτ αποφασίστηκε κοινή νομισματική πολιτική, αλλά όχι οικονομική. Η κρίση χρέους της Ευρώπης ανέδειξε το εύθραυστο σύστημα. Γρήγορα να διορθώσουμε την μηχανή, γιατί στην επόμενη κρίση βουλιάζουμε.
Ξαφνικά, με ευθύνη της Γερμανίας και την απειλή εξόδου της Αγγλίας, το ζήτημα φρέναρε. Πότε ο Σόιμπλε άρχισε να λέει ‘’ας μην βιαζόμαστε’’. Πότε οι Κεντρικές Τράπεζες μουρμούριζαν για την αναμενόμενη εφαρμογή του τρίτου και σπουδαιότερου πυλώνα της τραπεζικής ένωσης: της κοινοτικής εγγύησης των καταθέσεων κάτω από 100.000 ευρώ.
Ξάφνου, προχτές, οι δυο κεντρικοί τραπεζίτες της Γαλλίας και της Γερμανίας (Γκαλουά και Βάιντμαν), δημοσίευσαν κοινό άρθρο με τρόπο που ποτέ δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Μίλησαν σαν πολιτικοί. Και μάλιστα έθιξαν πολιτικά ταμπού όπως η εθνική κυριαρχία, η ανάγκη χρηματοδότησης των επενδύσεων κ.α. Οι λόγοι που επικαλέστηκαν είναι οι γνωστοί. Αστάθεια του ευρώ από την κρίση χρέους, απειλητικό ποσοστό ανεργίας, μικρή ανάπτυξη στην Ε.Ε., γεωπολιτική αστάθεια, τρομοκρατία, αλλά και άνοδος των εθνικιστικών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.
Και τι πρότειναν ως απάντηση στην πολλαπλή κρίση; Τα γνωστά. Περισσότερη Ευρώπη. Περισσότερη ισχύ στην ΕΚΤ και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στο υπερεθνικό όργανο με την δημιουργία θεσμών, που θα δυναμώσουν την ΟΝΕ. Για να κάνει τι; Για να σφίξει τα λουριά στους προϋπολογισμούς των κρατών – μελών, να προωθήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αφενός. Και αφετέρου για να ενισχύσει την κοινή πολιτική επενδύσεων, που ολίγον παράνομα ασκεί εδώ και ένα χρόνο o Μάριο Ντράγκι. Και προς τούτοις θεωρούν απαραίτητο να δημιουργηθούν: «Υπουργός» οικονομικών για την Ευρώπη, δημοκρατικός έλεγχος -ίσως από την Ευρωβουλή- κλπ. Και το πιο παράξενο. Ζήτησαν πολιτικό λόγο.
«Αδέρφια», αυτά μου φάνηκαν σαν κραυγή αγωνίας. Τα σύννεφα φαίνεται να πυκνώνουν στον ορίζοντα. Και το έτος που άρχισε μοιάζει με το 2007, αυτή τη φορά εμπλουτισμένο με το προσφυγικό. Μήπως η τέλεια καταιγίδα πλησίασε επικίνδυνα; Μία μέρα μετά, ο Γερμανός έκανε διευκρινιστικές δηλώσεις. Ότι δηλαδή όλα αυτά δεν είναι ακόμη ώριμα και λοιπά. Του τράβηξαν το αυτί; Κατάλαβε ότι μπορεί το κατά το άλλα απαραίτητο βήμα για την Ευρώπη να πανικοβάλει, με τον τρόπο που διατυπώθηκε;
Χτες όμως ήρθε κι ακόμη μια εξέλιξη. Τα χρηματιστήρια υποχωρούν με ταχύτητα από τις αρχές του έτους. Και η Deutsche Bank έχασε το 10% της αξίας της μέσα σε μια ημέρα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αν και υποπτεύομαι από καιρό. Το σίγουρο είναι ότι αν η Ένωση δεν προχωρήσει με γρήγορα βήματα προς την οικονομική ενοποίηση… τότε, αδέρφια καήκαμε. Όπως λέει και o Μαρξιστής μας Ευκλείδης.
ΥΓ: Σε ότι αφορά τον συνονόματο τού μεγάλου μαθηματικού από την Αλεξάνδρεια, θα έπρεπε να κοιτάξει και προς το τρίγωνο των υπουργικών Βερμούδων που καταπίνει κάθε πιθανή επένδυση. Δεν “καήκαμε’’ μόνο από την καθυστέρηση της αξιολόγησης. Αλλά και από την συνολική συμπεριφορά της Κυβέρνησής του, τόσο την περίοδο της δημιουργικής ασάφειας, όσο και τώρα.
