Το «Μουντιάλ των φτωχών συγγενών»
Ένα εναλλακτικό... γεωπολιτικό Παγκόσμιο Κύπελλο μακριά από τη λάμψη της Βραζιλίας.
Παγκόσμιο δεν θα το έλεγε ακριβώς κανείς, όμως (και) αυτό το Κύπελλο Ποδοσφαίρου είχε μια απ’ όλα: αγωνιστικό σασπένς, εθνικιστική ίντριγκα, ματς που κρίθηκαν στα πέναλτι και μπόλικη αγωνία.
Διεξήχθη για πρώτη φορά φέτος στη σουηδική πόλη Όστερσουντ από την CONIFA: μία νεοσυσταθείσα συνομοσπονδία ποδοσφαίρου, προορισμένη ειδικά για όσες ομάδες δεν αναγνωρίζονται από την FIFA, καθώς οι γεωγραφικές «κουκκίδες» που αντιπροσωπεύουν -μη αναγνωρισμένα κράτη, αυτοανακηρυχθείσες αυτόνομες περιοχές, εθνοτικές ομάδες και «γκρίζες ζώνες»- δεν έχουν καν ξεχωριστή θέση στον σημερινό παγκόσμιο χάρτη.
Την πρώτη στα χρονικά αυτή αθλητική διοργάνωση ανέλαβαν οι Σάμι, οι νομάδες Λάπωνες που στην κανονική ζωή τους ασχολούνται κυρίως με την εκτροφή ταράνδων και βρίσκονται διάσπαρτοι στις βόρειες περιοχές της Νορβηγίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας και της Ρωσίας. Συνολικά, μαζί με αυτούς, το επονομαζόμενο Παγκόσμιο Κύπελο της CONIFA μετείχαν 12 ομάδες.
Μεταξύ αυτών ήταν του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της «παγωμένης» εμπόλεμης ζώνης μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας. Του ιρανικού Κουρδιστάν, στο Βόρειο Ιράκ, που σήμερα βρίσκεται πιο κοντά όσο ποτέ στην ανεξαρτητοποίησή του. Του Ταμίλ Ιλάμ, κράτους εν κράτει των ανταρτών Τίγρεων Ταμίλ στη Σρι Λάνκα. Των Αραμαίων, που θεωρούνται απόγονοι των Ασσυρο-Βαβυλωνίων και της Οξιτανίας, μίας γλωσσολογικής και πολιτισμικής οντότητας, που εκτείνεται σε μικρές περιοχές της Ισπανίας, έως σχεδόν το νότιο μισό της Γαλλίας, το Μονακό και κάποια μικρότερα τμήματα της βορειοδευτικής ιταλικής περιφέρειας του Πιεμόντε (Πεδεμόντιο).
Ορισμένοι από τους συμμετέχοντες ήθελαν απλώς να υπενθυμίσουν στον υπόλοιπο κόσμο τη ξεχωριστή πολιτισμική οντότητα τους. Άλλοι ευελπιστούν ότι με τη συμμετοχή τους θα ενισχύσουν τον αυτονομιστικό αγώνα τους και ίσως τις προοπτικές μίας μελλοντικής διεθνούς αναγνώρισης τους ως κράτη. Προφανώς, για όλους ένα πρώτο βήμα προς την επιδίωξη των στόχων τους είναι -τι άλλο- η σύσταση μίας αυτοαποκαλούμενης «εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου».
Όλοι οι αγώνες της CONIFA διεξήχθησαν στο στάδιο Jämtkraft, χωρητικότητας μόλις 5.000 ατόμων. Εκεί αναμετρήθηκαν στα μέση Ιουνίου, στα προημιτελικά, η Αμπχαζία και η Νότια Οσετία: δύο θύλακες αυτονομιστών που επισήμως ανήκουν στα εδάφη της Γεωργίας, στον Καύκασο (τελικά κέριδισε στα πέναλτι η Ν.Οσετία).
Εκεί έγινε και ο μεγάλος τελικός μεταξύ της Κομητείας της Νίκαιας από τη νότιο Γαλλία και της Ellan Vannin, εθνικής ομάδας της Νήσου του Μαν, αυτόνομης Κτήσης του Βρετανικού Στέμματος στην Ιρλανδική Θάλασσα και διεθνούς «φορολογικού παραδείσου».
Και αυτό το παιχνίδι κρίθηκε τελικά στα πέναλτι, με νικήτρια την Κομητεία της Νίκαιας. Το έπαθλο δεν ήταν πάντως χρηματισμό, παρά μόνον γοήτρου, που λίγο πολύ επιχειρήθηκε να μοιραστεί νοητά μεταξύ των συμμετεχόντων.
Μοναδικός πραγματικά χαμένος ήταν πάντως το Νταρφούρ: η περιοχή του δυτικού Σουδάν, στην Αφρική, που έχει γίνει το σύγχρονο συνώνυμο της γενοκτονίας. Για την ποδοσφαιρική ομάδα του, αυτοί ήταν οι πρώτοι αγώνες σε χορτάρι!
Στο ντεμπούτο της, έχασε με 20-0 από την Παδανία της βόρειας Ιταλίας, όπου η αυτονομιστική «Λέγκα του Βορρά» ονειρεύεται να ανακηρύξει το δικό της κράτος. Στον δεύτερο αγώνα, έχασε με 19-0 από τη Νότια Οσετία.
Και μέχρι να ολοκληρωθεί το Κύπελλο της CONIFA, η επονομαζόμενη «Darfur United» είχε χάσει τουλάχιστον 13 παίκτες! Πριν καν τελειώσει η αθλητική διοργάνωση, τα ίχνη τους είχαν εξαφανιστεί ως δια μαγείας από το Όστερσουντ. Προ λίγων 24ωρων επανεμφανίστηκαν και πάλι ως δια μαγείας, όταν οι 7 από τους 13 έφθασαν στην πόλη Γκέφλε, ανακοινώνοντας ότι ζήτησαν ήδη επισήμως άσυλο από τη Σουηδία! Όμως αυτή δεν ήταν καν η μοναδική απώλεια για την CONIFA.
Εκτός αγώνων έμεινε για παράδειγμα η Ζανζιβάρη -το νησιωτικό σύμπλεγμα στον Ινδικό Ωκεανό, που ανήκει στην Τανζανία- επειδή οι παίκτες της ομάδας της δεν μπόρεσαν να πάρουν καν βίζα για Σουηδία (μία μάλλον μοιραία εξέλιξη, εάν αναλογιστεί κανείς ότι τη θέση της στους αγώνες πήρε η Κομητεία της Νίκαιας, που τελικά σήκωσε την κούπα).
Υπήρξαν ωστόσο και περιπτώσεις οικειοθελών αποχωρήσεων από το ιδιότυπο αυτό Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Αν και σε αυτονομιστικό «πυρετό», η ισπανική Καταλονία αποφάσισε να μην κατέβει στους αγώνες. Το ίδιο έπραξαν το Νησί του Πάσχα στον Ειρηνικό, αλλά και το γαλλόφωνο Κεμπέκ του Καναδά, που όπως όλα δείχνουν αποφάσισε να επιδιώξει δια της… τεθλασμένης την ένταξη στην FIFA.
Το δρόμο επιχειρεί εξάλλου ήδη να ανοίξει το Γιβραλτάρ: η μικρή βραχώδης χερσόνησος στον νότο της Ιβηρικής, που αν και αποτελεί «Μήλον της Έριδος» μεταξύ Βρετανίας και Ισπανίας κατάφερε ήδη να «τρυπώσει» το 2013 στην UEFA (σε αντίθεση με το Κόσοβο).
Ακόμη όμως κι αν η ιστορία δείχνει ότι η ένταξη στη FIFA είναι σαφώς μία πολιτικοποιημένη υπόθεση, υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση που καταδεικνύει ότι ο τίτλος αυτός δεν συνεπάγεται αλλαγές στις γεωπολιτικές ισορροπίες.
Αναγνωρισμένη ως κράτος μη μέλος με καθεστώς παρατηρητή από τον ΟΗΕ και μέλος της FIFA από το 1998, η Παλαιστίνη αιματοκυλίζεται και πάλι αυτές τις ημέρες από τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις και στα εσαεί μη ανεξάρτητα εδάφη της φαίνεται ότι βρίσκεται πλέον στα «σπάργανα» μία τρίτη Ιντιφάντα.
Διαβάστε ακόμη:
Μουντιάλ – εθνικισμός: σημειώσατε Χ
Οι χορηγοί πιέζουν την FIFA για εις βάθος έρευνα στο Μουντιάλ του 2022
