Την Λαγκάρντ θα προτιμούσε η Μέρκελ για πρόεδρο της ΕΕ
Η διευθύντρια του ΔΝΤ δύσκολα θα άφηνε πάντως τη θέση της για να «μπλέξει» με την Ε.Ε.
των Έρικα Φράι και Κάμερον Τσίζολμ
Η Ευρώπη δεν είναι το ίδιο περιθωριοποιημένη όσο ήταν πριν από λίγα χρόνια. Αλλά με εξαιρετικά χαμηλή ανάπτυξη, βουνά χρέους, πλήθη ανέργων νέων και το αυξανόμενο κύμα του ευρωσκεπτικισμού, η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να το θέσουμε ευγενικά, εξακολουθεί να βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Και όπως καθίσταται προφανές από τα ανωτέρω, έχει επίσης ανάγκη από έναν ισχυρό ηγέτη.
Στη θεωρία, η Ευρώπη έχει μια θέση στην κορυφή της εξουσίας στην οποία θα μπορούσε να καθίσει ένας πραγματικός ηγέτης και να χειριστεί με αποφασιστικότητα την εξουσία – και αυτή η θέση είναι το υψηλό αξίωμα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη δεν έχει τίποτα τέτοιο. Που θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί λίγοι, εκτός της άμεσης οικογένειάς του και μιας χούφτας γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, γνωρίζουν ακριβώς ποιός είναι ο τρέχων κάτοχος της εν λόγω θέσης. (Για να το αναφέρουμε, είναι ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, καθηγητής δικαίου, και κάποτε μαθητής στο Georgetown.)
Όλα αυτά μας οδηγούν στην Κριστίν Λαγκάρντ, Διευθύνουσα Σύμβουλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και στη 13η θέση στη λίστα του 2014 του Fortune με τους 50 Μεγαλύτερους Ηγέτες στον Κόσμο. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι τώρα ελπίζουν ότι η Λαγκάρντ θα αναδυθεί ως υποψήφια για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – της οποίας ο ρόλος είναι να επιβλέπει το σώμα που προτείνει και εφαρμόζει τους νόμους της ΕΕ – όταν η τρέχουσα πενταετής θητεία της τελειώσει αργότερα μέσα στο έτος.
Ένας από αυτούς που υποστηρίζουν μια υποψηφιότητα της Λαγκάρντ είναι, προφανώς, η Άνγκελα Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος (και Νο 2 στη λίστα του Fortune με τους 50 Μεγαλύτερους Ηγέτες στον Κόσμο), η οποία φέρεται να πιέζει τη Λαγκάρντ να αποδεχθεί τη θέση.
Η πορεία προς τη θέση δεν είναι καθόλου απλή. Η Μέρκελ έθεσε το θέμα στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος σε γενικές γραμμές θα ήταν εκείνος που θα πρότεινε την υποψηφιότητα της Λαγκάρντ -κάτι που ο Ολάντ, ο οποίος δε θέλει να χάσει μια συμπατριώτισσά του από το ισχυρό ΔΝΤ, είναι απίθανο να πράξει. Έτσι, τεχνικά, για να θέσει υποψηφιότητα η Λαγκάρντ, θα πρέπει να προταθεί από κάποιο άλλο πανευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα.
Αργότερα αυτό το μήνα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιλέξουν έναν από τους εν λόγω υποψήφιους. Σύμφωνα με τους πιο δημοκρατικούς κανόνες της ΕΕ, θα πρέπει να λάβουν υπόψη στις αποφάσεις τους τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών του Μαΐου. Ο προτεινόμενος υποψήφιος πρέπει στη συνέχεια να κερδίσει την έγκριση της πλειοψηφίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου δείχνουν ότι φαβορί μπορεί να είναι ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και παλαιάς σχολής υποστηρικτής του φεντεραλισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον οποίο αρχικά υποστήριξε η Μέρκελ. Ο Ντέιβιντ Κάμερον από το Ηνωμένο Βασίλειο ωστόσο, τίθεται ανοιχτά κατά της υποψηφιότητας του Γιούνκερ. Ως εκ τούτου, έγιναν οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη συνομιλία μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ, σύμφωνα με δημοσιεύματα.
Η συμμετοχή της σε όλες τις εν λόγω πολιτικές σκοπιμότητες απλώς για να ενταχθεί στις τάξεις ενός συμφύρματος ευρωκρατών μπορεί να ακούγεται σαν οπισθοδρόμηση για τη Λαγκάρντ, της οποίας το άστρο άρχισε να λάμπει σε διεθνές επίπεδο από τότε που αντικατέστησε τον Ντομινίκ Στρος-Καν ως «Παγκόσμια Τραπεζίτης» το 2011. Και, πιθανότητα, είναι οπισθοδρόμηση.
Πράγματι, η Λαγκάρντ έχει δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται για την προεδρία. Η τρέχουσα δουλειά της, εξάλλου, της παρέχει μια πλατφόρμα από την οποία ασκεί σημαντική επιρροή σε μια παγκόσμια συζήτηση για πιο πιεστικά θέματα – από την αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας μέχρι τις τραπεζικές μεταρρυθμίσεις και την αλλαγή του κλίματος του πλανήτη.
Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τη Μέρκελ για την προσπάθεια. Η Γερμανίδα Καγκελάριος και πολλοί άλλοι κορυφαίοι ευρωπαίοι ηγέτες σίγουρα έχουν τρομάξει από τη δραματική άνοδο των ευρωσκεπτικιστών στις εκλογές στα τέλη του Μαΐου. Η Λαγκάρντ, εν τω μεταξύ, θεωρείται ως συναινετική παρουσία που μπορεί να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη δυσαρέσκεια μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ – σε τρία χρόνια, η Βρετανία σχεδιάζει να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για την ένταξη της – και να φέρει θετικές αλλαγές στην οργάνωση.
Αν για κάποιο λόγο η Προεδρία της ΕΕ δεν λυθεί επιτυχώς, φυσικά, υπάρχει πάντα ο ρόλος του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ή του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πιθανότατα ούτε εσείς ξέρετε ποιός κατέχει αυτά τα υψηλά αξιώματα. Αλλά θα σας δώσουμε μια ιδέα: Ένας από αυτούς που βρίσκεται στις θέσεις αυτές υπήρξε κάποτε πρωθυπουργός του Βελγίου.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο fortune.com
Διαβάστε ακόμη:
Ο «σκληρός» Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ
