Ξύλινα παραδοσιακά σκάφη φτιαγμένα με μεράκι
Η οικογένεια Τσίκη, το επάγγελμα του καραβομαραγκού και το σύγχρονο ναυπηγείο.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ταγμένοι σε αυτό που κάνουν και δεν παρεκκλίνουν της πορείας τους ακόμα και όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Προσπαθούν μέσα από τη δουλειά τους να αφηγηθούν ιστορίες και να λειτουργήσουν ως σύνδεσμοι μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Παρότι η μόδα άλλαξε και η τεχνολογία εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, η οικογένεια Τσίκη επιμένει να κατασκευάζει σκάφη από ξύλο.
Ο σπόρος για τη δημιουργία της οικογενειακής επιχείρησης είχε πέσει ήδη από το 1912, όταν ο παππούς Θοδωρής Τσίκης, καραβομαραγκός από τη Σύμη, ξεκίνησε να εργάζεται στα καρνάγια του Πειραιά, στον Άγιο Διονύση και μετά στο Πέραμα, χτίζοντας μικρά αλιευτικά καΐκια. Εκείνη την εποχή ήταν σύνηθες φαινόμενο τα παιδιά να ακολουθούν το επάγγελμα του πατέρα τους και να μυούνται από νεαρή ηλικία στα μυστικά τεχνών που σήμερα έχουν καταστεί είδος προς εξαφάνιση.
Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Μανώλη, γιού του Θοδωρή, το ταλέντο και οι ικανότητες του οποίου εκτιμήθηκαν από το ναυπηγό θείο του Γιώργη Ψαρρό, δίπλα στον οποίο εργάστηκε ως πρωτομάστορας από την νεανική του κιόλας ηλικία.
Το 1971 ήταν χρονιά – σταθμός για την οικογένεια Τσίκη καθώς ο Μανώλης αποφασίζει να δημιουργήσει το δικό του ναυπηγείο με σκοπό την ναυπήγηση, επισκευή, συντήρηση ξύλινων παραδοσιακών και σύγχρονων σκαφών καθώς και την ανακατασκευή κλασσικών σκαφών. Τα χρόνια περνούν με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης για την εταιρεία και φτάνουμε στο 2001 όπου λόγω της κάμψης στον τομέα των ξύλινων σκαφών και της καταστροφής των αλιευτικών παραδοσιακών καϊκιών, μεγάλο τμήμα του ναυπηγείου διατέθηκε για την ναυπήγηση μεταλλικών θαλαμηγών και εμπορικών πλοίων.
Το 2010 αναλαμβάνει τα ηνία της επιχείρησης ο εγγονός Θοδωρής, ο οποίος έχοντας σπουδάσει Ναυπηγική εμπλουτίζει τις αρχές της τέχνης που διδάχθηκε από τον πατέρα του και αποφασίζει να επαναφέρει το ναυπηγείο στην πρότερη λειτουργία του. Παρά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ο Θοδωρής παρατηρεί πως υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση και στροφή του ενδιαφέροντος για ξύλινα και κλασσικά σκάφη και επιχειρεί να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς, συνεχίζοντας την εκατοντάχρονη παράδοση τριών γενεών.
Τα ξύλινα σκάφη απευθύνονται σε λάτρεις του vintage και σε όσους ξέρουν να ξεχωρίζουν την ποιότητα ενός ξύλινου σκάφους από εκείνη ενός πολυεστερικού. Αν κάτι έχει αλλάξει ως προς την κατασκευή αυτό είναι οι πρώτες ύλες, υπό την έννοια ότι στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν ελληνικά ξύλα που ήταν κομμένα από κομμάτια δένδρου ή κλαδιά με φυσικές καμπυλότητες, ενώ σήμερα γίνονται εισαγωγή από το εξωτερικό. Ξύλινα σκάφη υπάρχουν για όλα τα βαλάντια, ενώ το μέσο κόστος συντήρησης για ένα σκάφος 15 μέτρων δεν ξεπερνά τις 10.000 ευρώ ετησίως.
Στα άμεσα σχέδια της οικογενειακής επιχείρησης είναι η μετατροπή του υπάρχοντος ναυπηγείου σε σύγχρονο που θα εξακολουθεί όμως να κατασκευάζει με τον ίδιο τρόπο ξύλινα παραδοσιακά σκάφη. Επιπρόσθετα, εξετάζεται η δημιουργία ενός χώρου ο οποίος θα απευθύνεται σε ανθρώπους που θέλουν να διδαχτούν την τέχνη του καραβομαραγκού και να σταδιοδρομήσουν σε αυτό τον χώρο.
