Γιατί είναι μονόδρομος η αναβάθμιση της Κοινωνικής Παιδείας

Μπορούμε να συζητάμε για το τι δεν έκαναν οι κυβερνήσεις μας, το τι θα γινόταν αν είχε γίνει το δείνα ή το τάδε, για χρόνια. Ο λαός μας λέει πως δεν αξίζει να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Αυτό είναι απολύτως αληθές! Ιεραρχώντας τις απαραίτητες κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα, εκτιμώ ότι πρέπει να αναβαθμίσουμε την Παιδεία, με στόχο να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά δυναμικών και ικανών παιδιών.

Η αναβάθμιση που προτείνω επικεντρώνεται κυρίως στην διδασκαλία της Ομαδικότητας, της Ευθύνης και της αγάπης για Δημιουργία. Είναι γεγονός, ότι το Σχολείο αποτελεί την πρώτη γνωριμία του παιδιού με το κοινωνικό σύνολο.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους, σφυρηλατούνται πρωτίστως στα μαθητικά χρόνια.

Οι έννοιες του καθήκοντος, των υποχρεώσεων, της συμμετοχής μας στα κοινά πρέπει να ριζώσουν στα νέα παιδιά, ώστε να σβήσουν από την κοινωνία μας οι –δυστυχώς- επικρατούσες αντιλήψεις του «ωχαδελφισμού», του προσωπικού συμφέροντος εις βάρος του συνόλου, της οκνηρίας και πολλών ακόμα δεινών.

Με κίνδυνο να θίξω μια μερίδα εκπαιδευτικών, θεωρώ απαράδεκτη την εικόνα που παρουσιάζουν οι υποδομές της Παιδείας (Σχολικά κτήρια, Πανεπιστήμια κοκ).
Μεγαλώνοντας σε χώρους βρώμικους και εγκαταλελειμμένους, είναι επόμενο οι μαθητές και οι φοιτητές να αποκτούν χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Πώς να ανεβάσουμε τις προσδοκίες και πώς να δημιουργήσουμε όνειρα στα νέα παιδιά, όταν περνούν τόσα χρόνια σε ένα μίζερο περιβάλλον;

Οι κοινωνίες –κυρίως οι σκανδιναβικές- που έχουν δημιουργήσει ιδανικές συνθήκες για το σύνολο των πολιτών, προάγουν την εργασία, την ομαδικότητα και την δεκτικότητα σε νέες ιδέες.

Αναμφίβολα, τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μόνο ένα ευχολόγιο, αλλά δεν έχουμε εναλλακτική ως κοινωνία. Είναι πραγματικά στο χέρι μας να αποβάλλουμε δια παντός την μιζέρια, τον ατομικισμό και την μοιρολατρία από τη χώρα μας.

Από τον καθένα μας θα ξεκινήσει η βελτίωση, ούτε από την όποια κυβέρνηση, ούτε από θεία παρέμβαση…