Kάτι τρέχει κύριε Πρόεδρε…

Ήταν μέσα της δεκαετίας του 80, όταν βρέθηκα για λίγο αποσπασμένος στην ΜΕΑ (Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία). Έτσι ονομάζονται οι διαπιστευμένες πρεσβείες των κρατών-μελών στην Ε.Ε. στις Βρυξέλλες. Πρεσβείες με μικτή σύνθεση διπλωματών και εμπειρογνωμόνων εκπροσωπούν τις χώρες σε δεκάδες συσκέψεις μικτών τεχνικών κλιμακίων, εκφράζουν τις επίσημες απόψεις των κυβερνήσεων και διαπραγματεύονται ως ένα βαθμό τη διατύπωση της κοινοτικής νομοθετικής εργασίας.

Χωρίς να το θέλω, βρέθηκα στη δίνη μιας απίστευτης σύγκρουσης. Ο Ρήγκαν, γνωστός «πατερούλης» του νεοφιλελευθερισμού, επέβαλε περιορισμό στις κοινοτικές εξαγωγές του χάλυβα και των προϊόντων του από την τότε ΕΟΚ προς τις ΗΠΑ. Για να προστατεύσει τη δική του βιομηχανία, η οποία κατέρρεε λόγω διεθνούς ανταγωνισμού.  Η ΕΟΚ επέβαλε εμπορικά αντίποινα στη σύμμαχο χώρα μειώνοντας τις εισαγωγές σόγιας, ενώ παράλληλα έφερε στις ΜΕΑ το θέμα κατανομής των βαρών (burden sharing) στα κράτη μέλη.

Και εγένετο της μουρλής. Ατελείωτες συσκέψεις, «εκβιασμοί», διαπληκτισμοί, ξενύχτια, αντεγκλήσεις στόλισαν το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διασωθούν όσο γίνεται περισσότερες ποσότητες προϊόντων-και συνεπώς θέσεων εργασίας- από κάθε χώρα. Και παζάρια.

«Σού δίνω σίδηρο μπετόν, δώσε μου καφέ..» και άλλα απίθανα. Οι συνεδριάσεις διακόπτονταν για συνεννοήσεις με το Κέντρο και διαρκούσαν και μετά-καλή ώρα-τα μεσάνυχτα.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ενδοευρωπαϊκής κρίσης, βρέθηκα στα γραφεία της αντιπροσωπείας μας. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος με σταμάτησε στον διάδρομο που έσερνα τα βήματά μου και μου είπε: «Κάτι τρέχει κύριε Τριφύλλη μου. Κάτι τρέχει με τους Αμερικανούς.. Κάτι σκαρώνουν με τον χάλυβα» Έμεινα εμβρόντητος και άφωνος. Εκείνος προχώρησε με αγέρωχο βηματισμό αλά Πουαρώ. Κι αυτό που κρατούσε στα λεπτά δάχτυλά του, ήτανε πίπα..

Όλα αυτά τα θυμήθηκα, ακούγοντάς με να ψιθυρίζω απευθυνόμενος στην φαντασία μου στον ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλο. «Κάτι τρέχει κύριε Πρόεδρε… Με το μεταναστευτικό». Και πράγματι. Τα σημάδια είναι πολλά. Πως κάτι τρέχει. Η ξαφνική αγάπη διπλωματών της Ένωσης για τον Αλέξη Τσίπρα, που εκδηλώνεται ωμά προς στελέχη της αντιπολίτευσης. Η διάθεση για συνεννόηση και υποχωρήσεις του κουαρτέτου με τους υπουργούς για τα προαπαιτούμενα. Η παραίνεση του Γιούνκερ για κοινές περιπολίες με τους Τούρκους στο Αιγαίο. Η πίεση στην Μέρκελ από την κοινή γνώμη για την αρχική της στάση στο θέμα των προσφύγων, που πολιτικά εκδηλώνεται με την εκτίναξη του αντιευρωπαϊκού Afd στην τρίτη θέση των προτιμήσεων.

Όλα αυτά εντείνονται μετά την τραγωδία στο Παρίσι, ενώ παράλληλα υπάρχει και η Τουρκική απαίτηση για επίσπευση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Νιώθω πως η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πιέσεων. Πιέσεων που πολλαπλασιάζονται με την σιδηρόφρακτη άρνηση γειτόνων μας , μελών και μη της ¨Ένωσης και με οδηγούν σε ανατριχιαστικές σκέψεις.

Μήπως δηλαδή όλα αυτά οδηγούν στο να γίνει η Ελλάδα ένα παρκινγκ δυστυχισμένων ψυχών; Δεν μπορώ να διανοηθώ, ποια θα είναι η εικόνα και το μέλλον της Ελλάδας με μια τέτοια εξέλιξη. Και όλα αυτά την ώρα που η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση και η αδυναμία του Πρωθυπουργού μας να διαλέξει και να αξιοποιήσει ικανά στελέχη σε κρίσιμους τομείς και να συνεργαστεί με σοβαρές πολιτικές δυνάμεις, δεν βοηθάνε στην χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής για τον χειρισμό της καυτής πατάτας.

Με αποτέλεσμα η καυτή πατάτα να πέφτει και πάλι στα χέρια του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως τότε μετά το δημοψήφισμα. Ακατανόητες κινήσεις και πρωτοβουλίες την εποχή της υπηρεσιακής Κυβέρνησης, τώρα ερμηνεύονται. Άρα, λέω μέσα μου, ο Πρόεδρος είχε καταλάβει τι τρέχει από τότε. Και είναι λογικό. Από παλαιότερες κυβερνητικές θέσεις του γνωρίζει όσο κανείς άλλος στα υψηλά δώματα της εξουσίας το θέμα. Και επιπλέον δεν έχει ψευδαισθήσεις αριστερής μεγαθυμίας ή ακροδεξιού μίσους. Και συνεπώς..

Συνεπώς κάτι πρέπει να γίνει πριν είναι αργά και τα γεγονότα μας ξεπεράσουν. Η αντιμετώπιση τούτης της δεύτερης κρίσης με την χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι επείγουσα. Και πρέπει να συμφωνηθεί πριν κλείσουν τα σύνορα και του τελευταίου γείτονά μας. Και η στρατηγική πρέπει να περιλαμβάνει αξιοποίηση νήσων και εμπλοκή του στρατεύματος. Το λιμενικό δεν φτάνει. Ούτε η καλοσύνη των κατοίκων των νησιών μας. Και όσοι βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής λόγω της διαχρονικής καλής σχέσης με τους Άραβες, απλά ονειροβατούν. Δεν περνάει στους δολοφόνους. Και όσο Δύση και Ανατολή συντονίζονται για να εξολοθρεύσουν το Ισλαμικό Κράτος, ο τρόμος θα είναι παρόν. Από την Ρωσία μέχρι την Αμερική και από το Βερολίνο μέχρι την Κρήτη. Και χρήση βιολογικών και χημικών όπλων, μέχρι και τακτικών πυρηνικών. Που αν τα αποκτήσουν, δεν θα διστάσουν να τα χρησιμοποιήσουν.

Η ανάγκη για εθνική συνεννόηση, χωρίς αυτό να σημαίνει συγκυβέρνηση, είναι απαραίτητη, επειδή η δύσκολη έως απελπιστική κατάσταση στην οποία οδηγούμαστε, μπορεί να έχει και θετικά στοιχεία για τα συμφέροντά μας. Μόνο που για να τα αξιοποιήσουμε χρειάζονται γενναίες αλλαγές σε ευαίσθητες πολιτικές. Και η άπειρη και εξασθενισμένη Κυβέρνησή μας δεν έχει τα φόντα να τα αξιοποιήσει. Κι αν κάνω λάθος και δεν τρέχει Κάτι, σύντομα θα τρέξει και θα είναι σαν τσουνάμι…

*Ο Αντώνης Τριφύλλης είναι πρώην Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – Περισσότερα άρθρα στο Strongeuro.blogspot.gr