Τα μετέωρα βήματα Μητσοτάκη – Πιτσιόρλα

Η καθαρή εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. υπήρξε για μένα και για πολλούς ακόμη έκπληξη. Ο θαρραλέος και μετρημένα φιλελεύθερος λόγος του υπουργού , σε ένα κόμμα που έχει διαπρέψει στον κρατισμό, μου φαινόταν ως «ξένο σώμα» στη ΝΔ. Η συντηρητική παράταξη δεν μας είχε συνηθίσει σε ανοίγματα ιδεολογικά. Της έλλειπε η βούληση στο να κάνει τομές στην οικονομική πολιτική και να μας βγάλει από την θαλπωρή του μεγάλου κράτους και της επιβίωσης με δάνεια. Και όταν ήρθε η κρίση, ήρθαν και τα μνημόνια, που κάθε δανειζόμενος υποχρεούται να συνομολογήσει με τον δανειστή.

Η στάση της Ν.Δ. και των υπολοίπων κομμάτων ήταν απλοϊκή, για τις περικοπές που αναγκαστήκαμε να κάνουμε, ώστε να μειώσουμε τα ελλείμματα: «Φταίνε τα μνημόνια».

Κανείς δεν δέχτηκε, ούτε η αριστερά, να ψάξει την αιτία που οδήγησε την χώρα σε απώλεια έως και 30% του ΑΕΠ, και μεγάλα στρώματα του πληθυσμού στην φτωχοποίηση. Και έτσι, κάθε μέτρο που υποχρεωνόντουσαν οι κυβερνήσεις να παίρνουν κατέληγε σε ένα ψυχόδραμα. Σε μια τραγωδία, όπου ο χορός καταριόταν τους Γερμανούς της Βέρμαχτ και τους Έλληνες «γερμνανοτσολιάδες». ‘Όμως κανέναν δεν βόλευε να σκύψει να μελετήσει την παρτιτούρα των προ μνημονίου λαθών-λέγε με ελλείμματα.

Και είναι προφανές γιατί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που δημιούργησε την πρώτη σημαντική ανάπτυξη στην χώρα, άκουγε με σεβασμό και τηρούσε την σοφή διδασκαλία του Διοικητή Ζολώτα, ο οποίος δίδασκε, ότι τα δάνεια απαγορεύονται εκτός και εάν χρησιμοποιηθούν για παραγωγικούς λόγους. Οι διάδοχοί του αγνόησαν την σοφή προτροπή. Προτίμησαν να παίζουν πεντοζάλη διαβάζοντας παρτιτούρα για έγχορδα.

Όλο αυτό το διάστημα, η αριστερά έπαιζε το ίδιο βιολί και ως εκ τούτου δεν πήρε μαθήματα, ώστε όταν φτάσει στην εξουσία να αλλάξει όργανο: δεν φτάνει που ήταν φάλτσα, έπαιζε και άλλα τραγούδια. Αντί για ανάπτυξη, κραύγαζε για μεγέθυνση. Αντί για επενδύσεις, φαντασιωνόταν κρατικό καπιταλισμό. Και αντί για ανταγωνιστικότητα, τραγουδούσε «αντι-νεοφιλελεύθερους» αμανέδες.

Ώσπου οι οπαδοί του κρατισμού ήρθαν στην εξουσία και τα έκαναν ρόιδο. Με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να ωριμάσουν με μεγάλο κόστος από τον Βαρουφάκη στον Τσακαλώτο και από τον Μπαλτά στον Φίλη. Όμως οι τραγωδίες έχουν δυσάρεστο τέλος και μετασχηματίζονται, όταν επαναλαμβάνονται, σε κωμωδίες και σε «συνταγές για γεμιστά». Και σε ψυχοπονιάρικους κλαυθμυρισμούς τύπου Μάρθας Βούρτση. «Θέε μου γιατί με γέννησες, εμέναν έναν αριστερό, να υπογράφω δήλωση μετανοίας».

Και ήρθε το τέλος της κοροϊδίας με το τρίτο μνημόνιο. Και μαζί με αυτό, τουλάχιστον ένα μέρος των ψηφοφόρων να μην τσιμπάει πια. Και αυτό το μέρος βρήκε φωνή με την ψήφο στον Μητσοτάκη. Και το άλλο μέρος με την προχτεσινή συνέντευξη του Πιτσιόρλα.

Ο νυν πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, σπλάχνο των σπλάχνων της αριστεράς, σάλπισε την απελευθέρωση από τον κρατισμό και την συνεύρεση με τους μνημονιακούς αριστερούς. Άλλοι λένε ότι ο σύντροφος είναι «λαγός». Κι άλλοι λένε ότι είναι απλά φάλτσος.

Και στις δυο περιπτώσεις οι συγχορδίες έχουν αρμονία. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία μιας ηττημένης αριστεράς στηριζόμενη στις ενοχές της συντηρητικής νικήτριας σταδιακά- από τις ευρωεκλογές και μετά- άρχισε να υποχωρεί. Και οι κακοφωνίες στις πλατείες μιας κοινωνίας αλλοπαρμένης, άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στην σιωπή. Και όταν ακούστηκε η μουσική υπέρβαση της εκλογής και της συνέντευξης, σαν να ξύπνησε μια ανάσα αισιοδοξίας.

Θα τα καταφέρουν; Θα καταφέρουν να εκφράσουν ο καθ’ ένας στην ορχήστρα του το αφυπνιστικό εμβατήριο; Οι πολιτικές δυνάμεις της συντήρησης, δεξιά και αριστερά, δεν έχουν πλέον αέρα στα πνευμόνια τους. Είναι υποχρεωμένες να δουν αυτό που έρχεται. Κι αν θέλουν να μείνουν στα αναλόγια, θα πρέπει να το αποφύγουν. Ο χρόνος είναι λίγος. Η συνθήκη Σένγκεν αποθνήσκει. Και η νέα δομή των Ευρωπαϊκών θεσμών θα τους αποβάλλει.

Καλούνται να παίξουν πλέον σε τόνους ευρωπαϊκούς και να πλουτίσουν το ρεπερτόριό τους, χωρίς αυτούς που ξέρουν μια μόνο συγχορδία κι αυτή σε «ρε ύφεση». Το πένθιμο εμβατήριο πρέπει να σταματήσει. Είναι άλλης εποχής. Ήρθε το τέλος της πολιτικής φούγκας. Φτάνουν οι επαναλήψεις. Δεν υπάρχει καιρός.. Καιρός για αλλαγές.