Τι γίνεται αν διεκδικείτε πράγματα στην δουλειά σας;
Μη φοβάστε να μιλήσετε ανοιχτά για όσα θέλετε.
Το 1991 ο εργασιακός κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός. Tα στερεότυπα έκαναν τις γυναίκες που είχαν υψηλούς στόχους καριέρας να συγκρίνουν διαρκώς την πορεία τους με τους άνδρες συναδέλφους τους. Η εργασιακή ζωή και η ζωή στο σπίτι φαινόταν να είναι ένα «δίκοπο μαχαίρι», ιδίως για τις γυναίκες. Η μεγάλη διαφορά στις αμοιβές μεταξύ ανδρών και γυναικών σήμαινε, επίσης, ότι όποιος γονέας κέρδιζε λιγότερα- συνήθως η μητέρα – εγκατέλειπε την καριέρα του για να μείνει στο σπίτι και να αναθρέψει τα παιδιά.
Αυτός ήταν ο εργασιακός κόσμος στον οποίο δούλευα στα 29 μου χρόνια, νιόπαντρη, νέοπροαχθείσα σε μάνατζερ, και έγκυος.
Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι που θα φτιάχναμε την οικογένεια μας. Αλλά, όπως συνειδητοποίησα, οι «αλλαγές ζωής» όπως αυτή μπορούν να φέρουν αβεβαιότητα. Όσο ενθουσιασμένη κι αν ήμουν που θα γινόμουν μαμά, ήθελα να μπορώ να είμαι σε θέση «αλλάζω καπέλα» ανάλογα τη περίσταση: της γυναίκας, της επιχειρηματία, και της μητέρας. Αλλά μόλις ο γιος μου γεννήθηκε, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα δικά μου όρια. Το πρότυπο της τελειότητας που είχα ως στόχο δεν ήταν πια εφικτό.
Μαζί με τον σύζυγο μου είχαμε πολλές ολονύχτιες συζητήσεις, κοιτάζοντας την κατάσταση μας από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Εκείνος έβλεπε την καριέρα του να αναπτύσσεται και μέναμε σε μια αρκετά ακριβή περιοχή. Ακόμα κι αν κάποιος απ’ τους δυο μας αποφάσιζε να αφήσει τη δουλειά του, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσουμε με έναν μόνο μισθό.
Απ’ την άλλη πλευρά, με δύο μισθούς να μπαίνουν στο σπίτι είχαμε καταλήξει να έχουμε ένα άκαμπτο πρόγραμμα που δεν οδηγούσε πουθενά. Τελικά έπρεπε να ρωτήσω τον εαυτό μου: Κι αν υπάρχει καλύτερος τρόπος;
Η EY δεν είχε ευέλικτες ρυθμίσεις εργασίας το 1991. Έτσι, όταν προσέγγισαν την υπεύθυνη μου για να της μιλήσω για την αναδιάταξη του χρονοδιαγράμματος των εργασιών μου για την καλύτερη διαχείριση των προσωπικών και επαγγελματικών μου υποχρεώσεων, ήξερα ότι θα αντιμετώπιζε το αίτημά μου στην καλύτερη περίπτωση ως ασυνήθιστο και στη χειρότερη ως γελοίο. Σε περιόδους αβεβαιότητας απαιτείται μεγάλο θάρρος: αλλά πάντα υπάρχει τίμημα.
Το πιο σημαντικό μάθημα που έχω πάρει στην καριέρα μου, κοιτώντας πίσω, είναι πώς το να έχεις το θάρρος να ζητήσεις ό, τι έχεις ανάγκη είναι πάντα η σωστή επιλογή. Αφού μίλησα για το θέμα με τον σύζυγό μου, συγκέντρωσα τις σκέψεις μου και σκέφτηκα πολύ και σκληρά για το αποτέλεσμα που ήλπιζα. Και μετά πήγα να παλέψω για αυτό. Δεν ήταν μόνο η υπεύθυνη μου υποστηρικτική μαζί μου αναφορικά με το ευέλικτο ωράριο που πρότεινα, αλλά και όλη η ομάδα μου. Ένα ωράριο που θα μου επέτρεπε να βρω μια ισορροπία μεταξύ της οικογένειάς μου, της καριέρας μου και για του εαυτού μου. Στην πραγματικότητα, το ευέλικτο πρόγραμμα ήταν τόσο μεγάλη λύση που διατήρησα ένα ευέλικτο χρονοδιάγραμμα μέχρι τα γέννηση του τρίτου γιου μου, οκτώ χρόνια αργότερα.
Ήξερα ότι το αίτημά μου θα είχε ανταπόκριση για τρεις βασικούς λόγους: Είχα μια πραγματική επιθυμία να βρεθεί ένας καλύτερος τρόπος για να προχωρήσω, και ήμουν σίγουρη για τις προτεραιότητές μου, και είχα και την στήριξη όσων εμπλέκονταν. Όλοι θέλαμε την καλύτερη δυνατή λύση. Όταν είστε βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, το θάρρος είναι πραγματικά η μόνη λύση. Το να έχεις το θάρρος να ζητήσεις αυτό που χρειάζεσαι σε κάνει να σταματήσεις να ψάχνεις τις λύσεις που οι άλλοι θα ήθελαν για εσένα, και να ξεκινήσεις να ψάχνεις αυτό που θα έχει το καλύτερο αποτέλεσμα.
*Της Carolyn Slaski, vice chair of talent στην EY
Διαβάστε ακόμα: Η εταιρεία που δίνει άδεια στις γυναίκες όταν έχουν περίοδο
