Μπορείτε κύριε Τσίπρα;

Ξάφνου σαν να καθάρισε ο ορίζοντας. Ύστερα από μια θύελλα αντιφάσεων, επικοινωνιακής διαχείρισης και καταστροφικής για την οικονομία -και πάλι- καθυστέρησης, οι διαπραγματευόμενοι θα χαράξουν με την επικείμενη πρώτη αξιολόγηση τον οδικό χάρτη για την πορεία της χώρας. Ποιες είναι οι σταθερές που διαφαίνονται μετά τον τριμερή «πόλεμο»; Σταθερές, που είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό κυβερνώντων και μη, για να μην φτάσουμε στον κόφτη του Απριλίου του 2017 και στην κόψη του ξυραφιού με δράματα. Ποιες είναι αυτές;

Σε ό,τι αφορά την Ένωση.

1. Δίνεται μια ακόμη (τελευταία) ευκαιρία στην Ελλάδα για να παραμείνει στο ευρώ. Νέα διάσωση δεν θα υπάρξει. Και για να μην συμβεί το απευκταίο, η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές. Δηλαδή θα πρέπει να ξαναβρεθούμε στη πορεία που είχαμε, αλλά εγκαταλείψαμε λίγο μετά τις Ευρωεκλογές του 2014.

2. Η ευκαιρία δίνεται όμως με το αποτύπωμα της έλλειψης εμπιστοσύνης από τους δανειστές στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Εξ’ ου και η μερική «άρση» της εθνικής κυριαρχίας στην κατάρτιση και στην εφαρμογή του ετήσιου προϋπολογισμού. Αυτό αποτυπώνεται από την εισαγωγή έξωθεν του κόφτη και την αξιολόγηση που θα αφορά στην τήρηση των δεσμεύσεων που επιβάλλει ο αυτοματισμός του κόφτη πάλι από τους δανειστές.

3. Αν σκεφτεί κανείς, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του προϋπολογισμού απορροφούν μισθοί και συντάξεις, γίνεται φανερό ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο, αν η Ελλάδα δεν μπει άμεσα σε πορεία ανάπτυξης.

4. Η Ένωση έχει πια συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα είναι ασταθή τόσο για την συνοχή της ζώνης του Ευρώ, όσο και για την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις ενισχύονται παντού. Από το Brexit μέχρι την Λεπέν και από το Βίζεγκραντ μέχρι τα αποτελέσματα των γαλλικών και γερμανικών εκλογών του 2017. Και επειδή η παγκοσμιοποίηση απαιτεί την ύπαρξη και την ενδυνάμωση των δομών Ευρώ και Ε.Ε., δεν αποκλείεται να υπάρξουν αλλαγές στην σύνθεση και του Ευρώ και της Ένωσης. Εθελούσιες ή μη.

Σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ.

1. Φορτωμένο με λάθη σοβαρά τόσο σε ότι αφορά την συμμετοχή του στην διάσωση της Ελλάδας, όσο και σε μεγάλο μέρος των μέτρων που δέχτηκε ή επέβαλε από το 2010, αυτή τη φορά δεν είναι διατεθειμένο να κάνει τα «στραβά» μάτια. Ούτε προς την ελληνική πλευρά, ούτε κυρίως προς την Ευρωπαϊκή. Η συμφωνία της Ουάσιγκτον (Washington Conesus) ισχύει ακόμη.

2. Μπορεί να συνεχίσει να συμμετέχει ως τεχνικός σύμβουλος, αλλά δανεικά δεν θα δώσει, αν δεν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο, ούτε αν η Ελλάδα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως «πολιτικός έφηβος». Η ενηλικίωση που είπε η Λαγκάρντ είναι προαπαιτούμενο για να εκταμιεύσει το μερίδιο που του αναλογεί, και το οποίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από νέο ισόποσο δάνειο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η πρόταση Ρέκλιγκ θα μπορούσε να δώσει μια λύση στο ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους, αλλά όχι πριν ορκιστούν οι νέες κυβερνήσεις στις χώρες που λέγαμε. Εξ ου και η έξοδος στις αγορές είναι επείγουσα.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα.

1. Η Κυβέρνηση έχει μπροστά της το πρόβλημα της ανάπτυξης. Που δεν μπορεί να επιτευχθεί με μια κυβέρνηση της οποίας οι περισσότεροι υπουργοί και στελέχη, είτε αρνούνται να αποκτήσουν την κυριότητα των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται ή μας επιβάλλουν, είτε κάνουν λευκή απεργία. Ο ανασχηματισμός με ικανά στελέχη προσηλωμένα στον στόχο αυτόν αν δεν γίνει άμεσα σε υπουργικές και κυβερνητικές θέσεις, η συνέχεια δεν πάει πουθενά. Ή μάλλον πάει εκ νέου στον γκρεμό. Την ίδια και την χώρα.

2. Κεντρικά ζητήματα της «διακυβέρνησης του κόφτη», ή μάλλον της κυβέρνησης που θα αποφύγει να μπει ο κόφτης σε εφαρμογή, είναι οι επενδύσεις, η Παιδεία και η λειτουργία του Κράτους. Και στους τρεις αλληλένδετους τομείς οι επιδόσεις της κυβέρνησης υπήρξαν μέχρι τώρα
απογοητευτικές. Επιβάλλεται λοιπόν εμπλουτισμός της Κυβέρνησης με άλλου τύπου και ιδεολογίας στελέχη, που θα κληθούν να κάνουν την «επανάσταση» του αυτονόητου.

3. Το μεταναστευτικό και το εθνικό, αλλά και τα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, είναι και αυτά ζητήματα που απαιτούν στιβαρές και δυναμικές και κυρίως ρεαλιστικές ηγεσίες. Και μεγάλη προσπάθεια για να ξεφύγουμε από αυταπάτες και ιδεοληψίες που κυριάρχησαν μέχρι σήμερα.

4. Ειδικά για το θέμα των επενδύσεων που είναι η καρδιά της όποιας ανάπτυξης ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης και ο ΣΕΒ υπολόγισαν ότι απαιτούνται κεφάλαια 100 δις για την επόμενη πενταετία, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ιδίως για την σχολάζουσα ή μεταναστεύουσα νέα γενιά. Και τα κεφάλαια αυτά είναι σε ένα ποσοστό στο «πακέτο Γιούνκερ», αλλά σε μεγαλύτερο ποσοστό μπορεί να προέλθουν από ξένα κεφάλαια. Και ένας Πιτσιώρλας δεν φέρνει την άνοιξη της οικονομίας. Χρειάζονται αντίστοιχοι αποφασισμένοι πολιτικοί ή τεχνοκράτες για να τιθασεύσουν το παράλυτο κράτος, την θνήσκουσα χρονοβόρα δικαιοσύνη και τη δημιουργία κινήτρων φορολογικών και άλλων.

5. Κυρίως όμως και πρωτίστως απαιτείται να ανακτήσει η χώρα αξιοπιστία. Που χάθηκε μέσα στον κυκεώνα αυταπάτης και άγνοιας.

Αν συμβούν όλα αυτά, θα έχουμε την εκτόξευση του «ελατηρίου Στουρνάρα». Αν όχι, καλύτερα να το πάρουμε απόφαση. Ο μαρασμός μας θα είναι τέλειος.

Όλα αυτά δεν χωράνε ούτε βήματα σημειωτόν, ούτε δυο βήματα μπρός και ένα πίσω ή το αντίστροφο. Μόνο βήματα μπροστά. Μόνο.

Μπορείτε κύριε Τσίπρα; Το βέλος του χρόνου είναι αμείλικτο. Carpe Diem λοιπόν…