Deutsche Bank: Ο γερμανικός βράχος θρυμματίζεται
Tο χαλί τραβήχτηκε και η γερμανική τράπεζα φαντάζει γίγαντας με πήλινα πόδια.
Βαγγέλης Δεληπέτρος
Από τις αρχές του χρόνου τα μαντάτα που έρχονταν από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού δεν ήταν και τα καλύτερα για την Deutsche Bank: «Νέα Lehman brothers» την ονόμαζαν τη μία ημέρα, θυμίζοντας και τον ρόλο της στη μεγαλύτερη χρεοκοπία που έγινε ποτέ στις ΗΠΑ, «βασίλισσα» των τοξικών προϊόντων την άλλη, ενώ εκ παραλλήλου πλήθαιναν οι κατηγορίες εναντίον της.
Γιατί η άλλοτε κραταιά επενδυτική γερμανική τράπεζα, που πριν από δέκα ημέρες το ΔΝΤ την χαρακτήρισε παγκόσμια… πρωταθλήτρια στα «συστημικά ρίσκα», αντιμετωπίζει πέρα από την κατρακύλα της μετοχής της, ένα βουνό νομικά προβλήματα: Οι φάκελοι με τις «νομικές εκκρεμότητές» της , από μηνύσεις και πράξεις των ρυθμιστικών αρχών στις ΗΠΑ, είναι πάνω από 7.000 (!)
Κι αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη εγγράψει μόνο για νομικά έξοδα δαπάνες 1,2 δισ. ευρώ ενώ έχει βάλει στην άκρη για αυτά που έρχονται φέτος άλλα 7,5 δισ. κάτι που την κάνει «πρωταθλήτρια» και σε αυτόν τον τομέα. Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.
Το σημαντικότερο πρόβλημα της «επενδυτικής μηχανής» της Γερμανίας είναι το άνοιγμά της στα παράγωγα, αυτά τα αμφιβόλου αξίας χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Και αυτό το άνοιγμα είναι όσο ο… Ατλαντικός, καθώς ξεπερνά τα 50 τρισεκατομμύρια, και πρακτικά, στην μετά Brexit εποχή, δεν είναι ένα απλό βαρίδι που μπορεί να το ξεφορτωθεί εύκολα.
Αυτό το πρόβλημα «έδειξε» και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Τζορτζ Σόρος που ενώ οι πάντες, τις ημέρες του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, περίμεναν να «χτυπήσει» τη στερλίνα προτίμησε να ρίξει προειδοποιητικά πυρά στη Γερμανία αποκομίζοντας (μόνο) μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια από την πτώση των μετοχών της Deutsche Bank.
Και βέβαια, αυτό το πρόβλημα έκρυβαν -πολύ συστηματικά και πολύ οργανωμένα- οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της Γερμανίας, συχνά στοχοποιώντας την Ελλάδα και στρέφοντας τους προβολείς των διεθνών ΜΜΕ στο ενδεχόμενο Grexit, που έβαζαν και ξαναέβαζαν όποτε τους βόλευε στο τραπέζι.
Μας είχαν φλομώσει: «Συμπαγή βράχο» χαρακτήριζε την τράπεζα ο συνδιευθύνων σύμβουλός της, Τζον Κράιαν. «Δεν ανησυχώ για την Deutsche Bank», υπερθεμάτιζε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει εκτός από αυτά που υπάρχουν στην αυλή του και τα κρύβει κάτω από το χώμα. Και οι δηλώσεις τους αναμεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο για να καθησυχαστούν οι «αγορές» και να μην πάρουν είδηση τι τρέχει οι απλοί Ευρωπαίοι πολίτες που θα κληθούν στο αμέσως επόμενο διάστημα να πληρώσουν (και αυτόν) τον λογαριασμό.
Δεν γνώρισε βέβαια την ίδια δημοσιότητα η πρόσφατη δήλωση του Μάτεο Ρέντσι ότι «οι ιταλικές τράπεζες προκαλούν μικρότερη ανησυχία απ’ ό,τι το ζήτημα των παραγώγων σε άλλες, μεγάλες τράπεζες». Ίσως, γιατί ήταν αρκετά διπλωματική και δεν κατονόμασε τη μεγάλη γερμανική τράπεζα με το πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Αυτό που δεν είπε φόρα παρτίδα ο Ιταλός πρωθυπουργός το έκανε χτες -καθώς όπως φαίνεται τα πράγματα φτάνουν στο ως εδώ και μη παρέκει- ο επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Ντάβιντ Φόλκερτς – Λαντάου που ζήτησε ξαφνικά (;) να συσταθεί ένα ευρωπαϊκό ταμείο για την διάσωση των τραπεζών, με κεφάλαιο τουλάχιστον 150 δισ. ευρώ.
Κι άντε να δούμε τι θα κάνει τώρα, που το πρόβλημα… γερμανοποιήθηκε, ο Ντάισελμπλουμ που επίσης χτες διατεινόταν ότι «οι ηγεσίες των τραπεζών πρέπει να λύνουν μόνες τα προβλήματά τους». Γιατί οι «ευρωπαϊκοί κανόνες» στα λόγια ισχύουν για όλους, αλλά οι Γερμανοί και οι φίλοι τους, σαν τον πρόεδρο του Eurogroup, όπως μας έχει δείξει η ιστορία, είναι υπεράνω κανόνων, αρχών και δεσμεύσεων.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
