Magna Turcia: Τι οδηγεί το βλέμμα του Ερντογάν στην αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Προς ολαταχώς για... πίσω: Ο Ερντογάν παραλληρεί και προκαλεί καθημερινά προς πάσα κατεύθυνση. Που θέλει να φτάσει και, κυρίως, πώς;
«Υπάρχουν δυο Τουρκίες. Η μια που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, η άλλη από όπου θέλουμε να ξεφύγουμε… Η μια είναι ο τόπος των ελπίδων μας […]. Αναζητά τις αξίες της εποχής. Μαθαίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προσπαθεί εμποδίσει τα βασανιστήρια, να ανοίξει την πολιτική στην κοινωνία. Αναζητά τους νόμους. Η άλλη, ακόμα κοιτάζει πίσω […] Ζει με τον φόβο του διαμελισμού της και διαλύει το λαό της, όσο αυξάνεται η παράνοιά της, γίνεται εσωστρεφής και μικραίνει. Οι φυλακές είναι γεμάτες καταδικασμένους για τις απόψεις τους. Αν σκάψεις τη μια, θα βρείς τους πιο πλούσιους θησαυρούς, αν σκάψεις την άλλη θα βρεις τον τάφο της τυραννίας.» Αυτά έγραφε το 2003, ο Τούρκος δημοσιογράφος και παρουσιαστής Can Dündar, o οποίος φυλακίστηκε το 2015.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σήμερα, δεν σταματά να προκαλεί προς πάσα κατεύθυνση. «Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία», δήλωσε υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Τουρκία έχει ιστορικό δικαίωμα να έχει λόγο σε μία ευρύτερη γεωγραφία.
Οι δηλώσεις Ερντογάν έρχονται να προστεθούν στο θόρυβο που προκλήθηκε όταν προ ημερών, αμφισβητούσε τη Συνθήκη της Λωζάνης και κινήθηκε προς το πνεύμα αναθεώρησής της. Αναφέρθηκε επίσης στο «Εθνικό Συμβόλαιο» (Εθνικό Όρκο) που υιοθέτηθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1920 από την τότε οθωμανική Βουλή ως πολιτική παρακαταθήκη για την αποκατάσταση των συνόρων της Τουρκίας στην οριογραμμή που βρισκόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1918.
Η αδελφοσύνη και η εθνική «τόνωση»
«Θα πρέπει να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας εάν θεωρήσουμε ότι δεν μας αφορά το τι συμβαίνει από τη Γάζα έως την Σιβηρία, όπου μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε τον ίδιο πολιτισμό» ανέφερε για να προσθέσει: «Είναι καθήκον, αλλά και δικαίωμα της Τουρκίας να ενδιαφέρεται για το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Κριμαία, το Καραμπάχ, τη Βοσνία και τις άλλες αδελφές περιοχές. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία. Τη στιγμή που θα παραιτηθούμε από αυτά τα μέρη, θα είναι στιγμή που θα έχουμε παραιτηθεί από την ανεξαρτησία και το μέλλον μας. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία. Η Τουρκία, μαζί με τους 79 εκατομμύρια πολίτες της, έχει ευθύνη απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδέλφια της με τα οποία έχει βαθείς ιστορικούς, πολιτισμικούς και ανθρωπιστικούς δεσμούς».
Ο Ερντογάν σε ένα διθυραμβικό λόγο, ανέφερε ότι κανείς δεν μπορεί να ζητήσει εξηγήσεις από την Τουρκία γιατί έχει εμπλέκεται σε όσα διαδραματίζονται στις περιοχές αυτές. «Δεν είναι ξένα σε εμάς κανένα από τα μέρη για τα οποία μας ρωτούν τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί. Φεύγοντας από την Αλεξανδρέττα και μέχρι το Μαρόκο, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, παντού θα συναντήσετε τα ίχνη μας» ανέφερε.
Χθές, κατά τη διάρκεια ομιλίας στο Ακ Σαράι ενώπιον δημάρχων και κοινοταρχών επανέφερε το θέμα της Συνθήκης και του Συμβολαίου ζητώντας από τους νέους της χώρας να επενεξετάσουν αυτές τις συφωνίες τονίζοντας ότι «και στα δυτικά και στα ανατολικά σύνορά μας δεν προστατεύσαμε τα εδάφη μας» και σε μια επίκληση της Μεγάλης Τουρκίας κρυμμένη πίσω από το πέπλο του αναχρονισμού διατύπωσε ότι δεν γίνεται το 2016 να «κινούμαστε με τη λογική του 1923». «Η Τουρκία ήταν του 1923 και όσοι την εγκλώβισαν είχαν ως στόχο να ξεχαστεί το παρελθόν της, που είναι 1.000 ετών με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και με τους Σελτζούκους».
Προκλήσεις και άσσοι
Δεν σταματά να προκαλεί με την επίθεση κατά των Κούρδων σε συριακό έδαφος, με την κόντρα που έχει ξεσπάσει με την ιρακινή κυβέρνηση και την επέμβαση στη Μοσούλη.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, με άσσο στο μανίκι το προσφυγικό, παίζει σκληρό πόκερ με τους Ευρωπαϊους, με την ετοιμότητα για θερμά επεισόδια στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής κάνει τους καλούς του νατοϊκούς εταίρους, τους Αμερικανούς, να ιδρώνουν ενώ στο άλλο ταμπλό αποκαθιστά μέρα με τη μέρα τις σχέσεις με τη Μόσχα. Τον Ερντογάν δεν τον «θέλει» στην πραγματικότητα κανείς, αλλά τον «χρειάζονται» λίγο- πολύ όλοι. Αυτό που τον ισχυροποιεί όμως περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι η μεγάλη σχεδόν καθολική αποδοχή που έχει στο εσωτερικό της χώρας του. Τον ακολουθούν πιστά, ενστερνίζονται τις απόψεις που σαν καλός στρατηλάτης διοχετεύει στις καρδιές των «στρατιωτών» του και ονειρεύονται την Μεγάλη Τουρκία, την επιστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δριμύτερης και πιο ισχυρής από ποτέ. Την ίδια ώρα, εγκαθιστά μόνιμο Ιμάμη στην Αγ. Σοφία, τονώνοντας το εθνικό και θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών.
Προς ολοταχώς για… πίσω
Η κεμαλική εκκοσμίκευση επαναπροσδιορίζεται βασισμένη στον αυταρχισμό του κράτους, στην ενίσχυση του ρόλου του νέου στρατού που επανιδρύει μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου ενώ ταυτόχρονα απαξιώνεται το κομματικό σύστημα, η δικαστική εξουσία, η εκπαίδευση, η ελευθερία της έκφρασης… Μέχρι που θα φτάσουν οι προκλήσεις του «σουλτάνου» και από που θα αρχίσουν τα σχέδια της επεκτατικής του προδιάθεσης; Ποιος θα μπορούσε να τον περιορίσει; Είναι άραγε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ένας ματαιο-φιλόδοξος σύγχρονος Ίκαρος που πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον ήλιο-γκρεμό του;
