Ρατσισμός αλά γαλλικά

«Έξυπνη σαν τη μαϊμού. Η Ταουμπίρα παίρνει πίσω τη μπανάνα της», ήταν ο τίτλος στο εξώφυλλο του γαλλικού ακροδεξιού περιοδικού Minute δίπλα στη φωτογραφία της υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Ολάντ – όπου η λέξη «μπανάνα» στην αργκό σημαίνει «χαμόγελο».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η 62χρονη Κριστιάν Ταουμπίρα από τη Γαλλική Γουιάνα, δέχεται επίθεση για το χρώμα του δέρματός της. Είναι η τρίτη, τις τελευταίες εβδομάδες. Έγινε κατ’ αρχήν, τον περασμένο μήνα, στόχος μικρών παιδιών -με την παρότρυνση των γονιών τους- σε διαδήλωση κατά των ομοφυλοφίλων και μετά μιας πολιτευτού του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, που έγραψε στην ιστοσελίδα της στο Facebook ότι θα προτιμούσε να δει την υπουργό «να κάνει κούνια στα κλαδιά ενός δέντρου, παρά να μετέχει στην κυβέρνηση».

Αυτήν τη φορά η δικαιοσύνη, με εντολή του πρωθυπουργού Ζαν Μαρκ Εϊρό, ανέλαβε δράση και άνοιξε προκαταρκτική έρευνα κατά του περιοδικού, το οποίο παρότι ασήμαντο κυκλοφοριακά, ξεπούλησε το τελευταίο του τεύχος. «Δεν μπορούμε να το αφήσουμε αυτό ατιμώρητο», είπε και ο σκληρός του υπουργικού συμβουλίου, υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς. «Δεν είναι μόνο η Ταουμπίρα που δέχθηκε επίθεση για το χρώμα του δέρματος της. Είναι η ίδια η Δημοκρατία. Είναι η Γαλλία και οι αξίες της που δέχονται επίθεση».

Παρόμοια ήταν η αντίδραση και μη κυβερνητικών οργανώσεων, που απαίτησαν να κατασχεθούν τα αντίτυπα, αφού αυτό το τελευταίο κρούσμα ρατσισμού δείχνει ότι «η στοχοποίηση της υπουργού δεν αποτελεί μεμονωμένο επεισόδιο». Και η Ταουμπίρα δείχνει να συμφωνεί με αυτήν την άποψη.

Διαβάστε ακόμη: Ανησυχία προκαλεί η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία

«Δεν πρόκειται για απρόσεκτα σχόλια. Είναι πολύ πιο σοβαρή ιστορία», είπε πρόσφατα η υπουργός σε συνέντευξη της στην εφημερίδα Liberation. «Οι αναστολές χάνονται και τα αναχώματα καταρρέουν. Δέχομαι προσβολές πολύ καιρό τώρα, αλλά παράλληλα υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο παρασκηνιακά, στο οποίο κανείς δεν δίνει την απαραίτητη προσοχή». Η Ταουμπίρα έφερε ως παράδειγμα την προσωπική της στοχοποίηση και όχι της κυβέρνησης συνολικά στις διαδηλώσεις κατά των ομοφυλοφίλων, αλλά και στις έντονες αντιδράσεις μετά τον διορισμό της στο υπουργείο Δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και ενός εκ των ηγετών της δεξιάς αξιωματικής αντιπολίτευσης -του UMP, κόμματος του Σαρκοζί- που είχε προειδοποιήσει τους Γάλλους ότι εάν ψηφίσουν ακροδεξιά είναι σαν να χαρίζουν την ψήφο τους «στην Αριστερά και στην Ταουμπίρα».

Τους ίδιους φόβους μοιράζονται κι άλλοι στη Γαλλία. Οργανώσεις κατά του ρατσισμού και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προειδοποιούν ότι η κοινωνία στο σύνολό της δείχνει να μην υπερασπίζεται πλέον με θέρμη τον πολυπολυτισμικό χαρακτήρα της χώρας  και δεν ανθίσταται, ούτε αντιδρά πλέον δυναμικά σε τέτοιου είδους περιστατικά.

Και τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών δείχνουν πράγματι αύξηση των κρουσμάτων ρατσιστικής και αντισιμιτικής βίας στη Γαλλία, αλλά και επιθέσεων με βάση τη θρησκεία.  Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα έδειχνε ότι το 59% των Γάλλων  πιστεύει ότι ο ρατσισμός έχει αρχίσει και εδραιώνεται στη χώρα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Χαρακτηριστικό το εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο ερώτημα της εφημερίδας Le Parisien πριν από μερικές ημέρες: «Γίνεται η Γαλλία ρατσιστική χώρα;».

Διαβάστε ακόμη: Η άνοδος της ακροδεξιάς «τρομάζει» την Γαλλία

Νομιμοποιείται πλέον να θέτει κανείς το ερώτημα, δεδομένης και της μεγάλης αύξησης των ποσοστών του ξενοφοβικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, ενόψη και των ευρωεκλογών του Μαϊου. Η ηγέτης του, Μαρίν Λεπέν, είναι φανερό ότι απολαμβάνει τον θρίαμβό της στις δημοσκοπήσεις και κάνει κινήσεις ευρωπαϊκής συσπείρωσης, παρότι εγκυμονούν ρίσκο.

Η συνάντησή της με κάθε επισημότητα στη Χάγη, με τον Ολλανδό επίσης ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστή ηγέτη Γκέρτ Βίλντερς του Κόμματος της Ελευθερίας, κατέληξε σε μια σπάνια συνέντευξη τύπου, με θέμα τη συγκρότηση συμμαχίας ομοϊδεατών ανά την Ευρώπη, απέναντι «στα συστημικά κόμματα και τη γραφειοκρατία των ευρωπαϊκών μηχανισμών των Βρυξελλών». Ο στόχος τους, βέβαια, να καταφέρουν να συγκροτήσουν ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο δύσκολα θα υλοποιηθεί, δεδομένου ότι οι Βρετανοί του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP) αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συμμετάσχουν. Και για να συγκροτηθεί μια τέτοια κοινοβουλευτική ομάδα απαιτούνται τουλάχιστον 25 μέλη, που να εκπροσωπούν το ένα τέταρτων των 28 χωρών μελών της Ε.Ε.

Εάν τα καταφέρουν, ωστόσο, θα επωφεληθούν από τους κανονισμούς που προβλέπουν μεγαλύτερο χώρο γραφείων και περισσότερο προσωπικό, αλλά και χρηματοδότηση με ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Βίλντερς και Λεπέν εμφανίστηκαν αισιόδοξοι. «Θα απελευθερώσουμε την Ευρώπη από το τέρας των Βρυξελλών» διακήρυξαν, περιγράφοντας τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ως «ένα ισχυρό σύστημα που βουλιάζει τους πολίτες στη σκλαβιά».

«Τα κόμματα μας», είπε η Λεπέν, «δεν θεωρούνται πλέον παρίες από τους ψηφοφόρους», ποντάροντας στη βαθειά δυσαρέσκεια του κόσμου από την παρατεταμμένη λιτότητα.

Διαβάστε ακόμη: Παραιτήσεις στελεχών του EDL στη Μεγ. Βρετανία

Στη Χάγη, βέβαια, η Λεπέν συνάντησε και διαδηλωτές. «Δεν υπάρχει χώρος για τον ρατσισμό», έγραφαν τα πλακάτ του κόσμου που την περίμεναν έξω από το ολλανδικό Κοινοβούλιο, όπου είχε συνάντηση με τον Βίλντερς. Δεν πτοήθηκε όμως, αφού οι δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου δείχνουν ότι μπορεί να κερδίσει περισσότερες ψήφους από τα άλλα γαλλικά κόμματα τον Μάιο.

Όσο για τον Βίλντερς, μετά την πτώση των ποσοστών του στις γενικές εκλογές του περασμένου Μαϊου, έχει ανακάμψει θεαματικά κι αυτός στις δημοσκοπήσεις, όπου διατηρεί την πρωτιά. Σύμφωνα δε με μέτρηση του τηλεοπτικού προγράμματος Een Vandaag, το 75% των ψηφοφόρων του εγκρίνει τις επαφές του με την Λεπέν, την οποία παρουσίασε στους δημοσιογράφους ως φίλη του. Ο Βίλντερς, που τα έχει βάλει κυρίως με τους μουσουλμάνους και το Ισλάμ, έχει χρηματοδοτηθεί στο παρελθόν από το Middle East Forum, ένα φίλα προσκείμενο στο Ισραήλ think tank, με έδρα την Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, το οποίο και κάλυψε τα νομικά του έξοδα το 2010 και το 2011 όταν ο Βίλντερς κάθισε στο εδώλιο στην Ολλανδία, με την κατηγορία της υποκίνησης σε ρατσιστικό μίσος.

Διαβάστε ακόμη: Ανησυχία στην Ε.Ε. για την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων