FT: Το Eurogroup ζητά από την Ελλάδα το…αδύνατο
Σύμφωνα με έρευνα του Peterson, τα ιστορικά δεδομένα δείχνουν ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% πάνω από 3-5 χρόνια.
Η ιστορική εμπειρία, όχι μόνο η ελληνική αλλά αυτή μιας τυπικής ανεπτυγμένης χώρας, είναι ασύμμετρη με το μονοπάτι δημοσιονομικών πλεονασμάτων που θα κάνουν το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο, σύμφωνα με την ανάλυση των Jeromin Zettelmeyer, Eike Kreplin και Ugo Panizza, του Peterson Institute που δημοσιεύουν οι Financial Times.
Χάρη στους ευνοϊκούς όρους της διακρατικής χρηματοδότησης (GLF), του EFSF και του ESM, πληρώνει πραγματικό επιτόκιο κάτω του 2%. Αν κλειδώσει αυτό το επιτοκιακό κόστος για παρατεταμένη χρονική περίοδο, το βάρος του χρέους σταδιακά θα μειωθεί. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι η ονομαστική ανάπτυξη της οικονομίας να μείνει πάνω από το 2% και ο προϋπολογισμός (εξαιρουμένων των πληρωμών για τόκους) να παραμείνει σε ελαφρύ πλεόνασμα (το εάν αυτό θα είναι αρκετό για την κοινωνία που υπέφερε περισσότερο από σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου σε καιρό ειρήνης είναι άλλη ερώτηση…).
Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο αβέβαια, αν η ελληνική κυβέρνηση δεν συνέχιζε να στηρίζεται στους ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης και έπρεπε να βγει στις αγορές.Επιβάλλοντας 3%, τον μέσο όρο των παραπάνω (χαμηλών) ποσοστών, στην Ελλάδα, θα αυξήσει τον λογαριασμό των τόκων για τη χώρα πάνω από 50%, σχεδόν διπλασιάζοντας το συνολικό έλλειμμα της χώρας.
Εαν η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να πληρώσει premium ανάλογο με αυτών των χωρών για τις υποχρεώσεις της, ίσως γιατί δεν θα συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, οι συνολικές δανειακές ανάγκες εύκολα θα τριπλασιάζονταν. Χωρίς ανάλογη αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος, το κρατικό χρέος θα εκτοξευόταν, τόσο σε απόλυτους όρους όσο και σε σχέση με το ΑΕΠ.
Αυτός είναι και ο λόγος που το ΔΝΤ προτείνει δραστική μείωση της παρούσας αξίας για το ποσό του χρέους που αφορά στους επίσημους πιστωτές, με, μεταξύ άλλων, «κλείδωμα» των επιτοκίων για δεκαετίες. (Το ΔΝΤ δεν δηλώνει ωστόσο «εθελοντής» για να μειώσει τις δικές του απαιτήσεις έναντι της Ελλάδας).
Στην άλλη άκρη είναι οι Ευρωπαίοι, ηγούμενοι από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, που λένε ότι δεν χρειάζεται καμία αλλαγή και οι Ελληνες αντέχουν να πληρώσουν. Είπε επίσης ότι περαιτέρω ελάφρυνση χρέους θα είναι δυνατή για τη χώρα μόνο αν φύγει από το ενιαίο νόμισμα.
Η αντικατάσταση του φθηνού δανεισμού με τη χρηματοδότηση από τις αγορές, αρχής γενομένης από την επόμενη χρονιά, θα είναι μια χαρά, υπό αυτό το πρίσμα, επειδή υπάρχει πεδίο για το ελληνικό κράτος να σφίξει περαιτέρω τη δημοσιονομική πολιτική (η επίσημη θέση του Eurogroup βρίσκεται κάπου στη μέση).
Η νέα έρευνα των Jeromin Zettelmeyer, Eike Kreplin, and Ugo Panizza υποδεικνύει ότι ο Σόιμπλε κάνει λάθος: δεν υπάρχει λογική πιθανότητα η ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει χωρίς σημαντική μείωση του χρέους. Η συμμετοχή του Kreplin είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς είναι οικονομολόγος της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Βρίσκουν ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα (χωρίς τις πληρωμές τόκων) που οραματίστηκε το Eurogroup είναι απλά πρωτοφανή. Το στοίχημα ότι η ελληνική κυβέρνηση θα καταφέρει να κάνει κάτι που κανένα άλλο κράτος δεν έκανε σε μια στιγμή που η νομιμοποίησή της είναι εύθραυστη και η οικονομία ακόμα σε «καταστολή», δείχνει μη συνετό.
Το τρίο των ερευνητών συνεχίζει προηγούμενη έρευνα των Panizza και Barry Eichengree, που είδαν ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα που συνεπάγεται το «δημοσιονομικό σύμφωνο» της ευρωζώνης είναι εξαιρετικά σπάνια και γι’ αυτό απίθανα (εκείνη η έρευνα στηρίχθηκε σε στοιχεία του ΔΝΤ για την ιστορία της δημοσιονομικής σύσφιξης και καλύπτει 48 χώρες μεταξύ 1955 και 2015).
Η νέα έρευνα εστιάζει στο να εφαρμόσει αυτά τα ιστορικά δεδομένα στην Ελλάδα. Αυτή η κατάσταση είναι ασυνήθιστη, έτσι το τέχνασμα είναι να αναλύσεις τα δεδομένα με ένα χρήσιμο τρόπο. Εξέτασαν διαφορετικές μεθοδολογίες, η πλέον ευθεία εκ των οποίων είναι να δουν την πιθανότητα ένα συγκεκριμένο πρωτογενές πλεόνασμα να διατηρείται για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο απ’ όταν έχει πιαστεί. Επιπρόσθετα ανέλυσαν το δείγμα σε χώρες αρχικά με κυβερνητικό χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ και εν συνεχεία σε αυτές με λιγότερο.
Η προηγούμενη εμπειρία δείχνει ότι η δημοσιονομική πολιτική που περιμένει ο Σόιμπλε -ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ διατηρήσιμο για 16 χρόνια κυριολεκτικά δεν έχει καμία πιθανότητα να συμβεί, ακόμα και εάν η Ελλάδα αρχίσει να παρουσιάζει αυτό το ποσοστό από το 2018, όπως προβλέπει ο στόχος.
Mε άλλα λόγια, ακόμη και εάν η Ελλάδα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018, οι πιθανότητες να το διατηρήσει για ακόμη 15 χρόνια είναι βασικά μηδενικές.
