Τα καλύτερα υπόγεια αξιοθέατα στον κόσμο για επίσκεψη

Το αλατωρυχείο στη Βιελίζκα της νότιας Πολωνίας λειτουργεί από το 13ο αιώνα και σταμάτησε τη λειτουργία του το 2007. Πλέον, μια σήραγγα μήκους 3,5 χιλιομέτρων περίπου – που αντιστοιχεί μόνο στο 2% του συνολικού μήκους των σηράγγων του ορυχείου – είναι ανοικτή για το κοινό.

Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν αγάλματα, ένα ξωκλήσι και έναν καθεδρικό που χτίστηκαν από τους εργάτες των ορυχείων και όλα φωτίζονται από πολυελαίους που φτιάχτηκαν από πετρώδες άλας.

Διαβάστε ακόμη: Τα εντυπωσιακότερα εγκαταλελειμμένα κτίρια του κόσμου

Οι κατακόμβες στο Παρίσι είναι ιδανικό μέρος για όσους θέλουν να βγάλουν τη σκοτεινή τους πλευρά στη διάρκεια των διακοπών τους. Οι κατακόμβες περιλαμβάνουν τα λείψανα περισσοτέρων από 6 εκατομμύρια ανθρώπων των οποίων τα οστά φυλάχθηκαν εκεί μεταξύ του 1785 και του 1860, όταν γέμισαν τα νεκροταφεία της πόλης.

Η περιήγηση περιλαμβάνει μια διαδρομή ενάμιση χιλιομέτρου περίπου από τα συνολικά 270 χιλιόμετρα του λαβυρίνθου, σε βάθος είκοσι μέτρων.

Τα προσεκτικά τοποθετημένα οστά περιλαμβάνουν πολλά οστά ανθρώπων που αποκεφαλίστηκαν στην γκιλοτίνα στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Οι περίπου 200 υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας – πυκνά δίκτυα στοών που σμιλεύτηκαν στο μαλακό βράχο εκείνης της περιοχής της Τουρκίας και είχαν τη δυνατότητα να στεγάσουν χιλιάδες άτομα – ενδέχεται να πρωτοδημιουργήθηκαν τον 8ο αιώνα π.Χ.

Όποιοι και να ήταν εκείνοι που τα δημιούργησαν δεν άφησαν αποτυπώματα στους τοίχους, αλλά ενδέχεται να ήταν οι Φρύγες (μια αρχαία Ινδό-Ευρωπαϊκή φυλή) και αργότερα οι Πέρσες να επέκτειναν το δίκτυο. Είναι γνωστό ότι οι πρώτοι Χριστιανοί κρύβονταν στις σπηλιές όσο υπήρχαν θρησκευτικές διώξεις στην περιοχή.

Το Ντερίνκουγιου, που εκτείνεται σε βάθος 60 μέτρων, είναι η μεγαλύτερη σπηλιά – κάποτε φιλοξενούσε 20.000 άτομα μαζί με τα ζώα τους.

Σχεδόν το μισό Ντερίνκουγιου είναι ανοικτό στους τουρίστες. Συνδέεται με έναν άλλο υπόγειο οικισμό που είναι ανοικτός για εξερεύνηση, το Καϊμακλί, μέσω μιας σήραγγας μήκους οκτώ χιλιομέτρων.

Το Σοκάκι της Μαίρη Κίνγκ δεν ήταν υπόγειο – ήταν ο πιο πολυσύχναστος δρόμος στο Εδιμβούργο μέχρι την επιδημία πανώλης του 1645. Το πυκνοκατοικημένο σοκάκι επλήγη σφόδρα και επιβλήθηκε καραντίνα στους περίπου 500 κατοίκους που ζούσαν στην περιοχή, σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η εξάπλωση της πανώλης.

Πολλοί από τους κατοίκους απλά πέθαναν αβοήθητοι – γι’ αυτό και υπάρχουν πολλές ιστορίες φαντασμάτων για τη συγκεκριμένη περιοχή. Το Σοκάκι άνοιξε τελικά και κατοικήθηκε μέχρι το 1753, όταν και έγινε έξωση στους κατοίκους για να χτιστούν καινούργια κτίρια πάνω από τον παλιό δρόμο.

Το Σοκάκι της Μαίρη Κίνγκ σφραγίστηκε για πάνω από 250 χρόνια μέχρι να ξανανοίξει σαν τουριστική ατραξιόν για τη ζωή κατά τον 18ο αιώνα.

Διαβάστε επίσης: Τα 10 εντυπωσιακότερα κτίρια του κόσμου

Όταν η Μεγάλη Φωτιά του Σηάτλ κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης το 1889, οι δημοτικές αρχές αποφάσισαν να την ξαναχτίσουν με ύψος ενός-δύο ορόφων παραπάνω. Η παλιά πόλη πλημμύριζε συχνά καθώς ήταν χτισμένη πάνω σε λάσπη.

Μετά από πολλά χρόνια κατασκευαστικής δραστηριότητας η νέα πόλη υψώνονταν 3-10 μέτρα πάνω από την παλιά. Μπορεί κανείς να επισκεφτεί ακόμα το παλιό Σηάτλ μέσω μιας περιήγησης με ξεναγό.

Όσοι δεν πάσχουν από κλειστοφοβία θα συμφωνήσουν ότι ο δαιδαλώδης αυτός ναός είναι ένα θαύμα της μηχανικής.

Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1992 και οι σήραγγες – σε βάθος 50 μέτρων και μήκους 6 χιλιομέτρων που συνεχώς αυξάνεται – στεγάζουν αντλίες και δεξαμενές με στόχο να αποτρέπουν τις πλημμύρες στην πόλη του Τόκιο κατά την περίοδο των βροχών.

Το βασικό αξιοθέατο είναι η τεράστια δεξαμενή που μοιάζει με ναό, που στεγάζει αντλίες ισχύος 78 ίππων και υποστηρίζεται από 59 τεράστιες κολώνες.

Η επίσκεψη στο χώρο λαμβάνει χώρα τρεις φορές την ημέρα από Τρίτη έως Παρασκευή – καιρού επιτρέποντος, φυσικά.

Τα Τούνελ της Σαγκάης είναι μια σειρά από σήραγγες που συνδέουν πολλά από τα υπόγεια των μπαρ και των ξενοδοχείων του Πόρτλαντ με την προκυμαία του ποταμού Βιλαμέτ.

Χρησιμοποιούνταν πριν το 1800 για τη μεταφορά εμπορευμάτων από τα πλοία που έδεναν στο λιμάνι και πήραν το όνομά τους εξαιτίας της πεποίθησης – λανθασμένης πιθανότατα – ότι λειτουργούσαν και σα μέρη όπου γινόντουσαν απαγωγές ανδρών για να υπηρετήσουν σα ναύτες – ο όρος στην Αγγλική είναι shanghaiing.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε από τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Γκρήνμπριερ στη Δυτική Βιρτζίνια άδεια για να κατασκευάσει ένα σταθμό διαφυγής – ένα καταφύγιο – κάτω από το ξενοδοχείο, ώστε να φιλοξενηθεί εκεί το Κογκρέσο σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου.

Οι ιδιοκτήτες, σκεπτόμενοι ίσως και λίγο επαγγελματικά (το καταφύγιο πλέον είναι ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στη Δυτική Βιρτζίνια), συμφώνησαν.

Το καταφύγιο παρέμενε πλήρως εφοδιασμένο επί 30 χρόνια μέχρι να παροπλιστεί στις αρχές του 1990.

Οι καθημερινοί επισκέπτες περιηγούνται σε μια θύρα ασφαλείας βάρους 25 τόνων, τους περίπου 18 ξενώνες, ένα νοσοκομείο και θαλάμους απολύμανσης.

Οι σήραγγες του Τσου Τσι χρησιμοποιούνταν από τους Βιετκόνγκ στη μεγαλύτερη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ σαν χώροι διαβίωσης, νοσοκομεία, οδοί ανεφοδιασμού και αποθήκες – βρέθηκε μέχρι και ένα τανκ σε μια από τις σήραγγες.

Το δίκτυο αυτό, με συνολικό μήκος 120 χιλιόμετρα, ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου δικτύου που διαπερνούσε τη χώρα, ενώ σήμερα λειτουργεί σαν πολεμικό μνημείο όπου οι επισκέπτες – όσοι μπορούν να χωρέσουν μέσα στις στενές καταπακτές – μπορούν να περιηγηθούν σε πολλές από τις σήραγγες.

Οι στοές που χτίστηκαν κάτω από το Μους Τζο στις αρχές του 1900 είχαν σαν στόχο να προστατεύσουν τους Κινέζους εργάτες του σιδηροδρόμου από τις διώξεις κατά τη διάρκεια του αποκαλούμενου Κίτρινου Κινδύνου, μιας ρατσιστικής έξαρσης που εξολόθρευσε χιλιάδες μετανάστες που είχαν πάει εκεί για να βρουν εργασία.

Ολόκληρες οικογένειες μεταναστών ζούσαν στις στοές και δούλευαν στην επιφάνεια, αλλά κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης οι στοές χρησιμοποιήθηκαν για λαθρεμπόριο.

Πιστεύεται ότι και ο Αλ Καπόνε είχε χρησιμοποιήσει τις στοές.

Περιέργως η είσοδος για το δίκτυο σπηλαίων του Νόττινχαμ βρίσκεται μέσα στο Εμπορικό Κέντρο Μπρόντμαρς – αλλά αυτό χτίστηκε αργότερα.

Οι σπηλιές χρησιμοποιούνταν σα κατοικίες από τον 11ο αιώνα μέχρι το 1845, όταν με νομοθεσία απαγορεύτηκε η ενοικίαση κελαριών και σπηλαίων στους άπορους.

Οι αρχαιολόγοι ακόμα προσπαθούν να ανακαλύψουν την πλήρη έκταση των σπηλαίων.