Ατομική έκθεση του Γιάννη Βασάλου στην Alma Gallery
Τα έργα του καλλιτέχνη Γιάννη Βασάλου εμπλέκονται, δημιουργούν και αλλοιώνουν, γίνονται ένθετα, το ένα το άλλο.
DEC+RE, decompose + recompose, η λογική της αποδόμησης και της αναδόμησης, των τριών κυριάρχων εμμονών μου, που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, των στοιχείων human, urban, nature. Η εικόνα της στιγμής, κατακερματίζεται, τα σπαράγματα ανασυντίθενται και αναδομούνται σε μια νέα οπτική αντίληψη, παιγνιώδη και διαλυτική.
Τα έργα του Γιάννη Βασάλου εμπλέκονται, δημιουργούν και αλλοιώνουν, γίνονται ένθετα, το ένα το άλλο. Στον ψηφιακό συνθετικό κόσμο του καλλιτέχνη, ο άνθρωπος αποζητά το χαμένο και την ύπαρξη του. Αιχμαλωτίζει στιγμές, της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, του αστικού τοπίου που βιώνουμε καθημερινά και της φύσης που χάνεται, τις αποδομεί και τις αναπροσαρμόζει. Εξετάζεται η συμβιωτική σχέση του ανθρώπου, με τον αστικό ιστό και την φύση, με την οποία επιθυμούμε γείωση, τη στιγμή που την υποβαθμίζουμε.
Η ψηφιακή εποχή, εμπλέκει και μεταβάλλει, τις διαστάσεις του κόσμου που γνωρίζουμε, επιτρέπει την μείωση των αποστάσεων και την άμεση ψηφιακή γειτνίαση. Είμαστε όλο και πιο κοντά, την ίδια στιγμή, που απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Ψηφιακά επικοινωνούμε, ονειρευόμαστε, αγαπάμε, ταξιδεύουμε, αγγιζόμαστε, άμεσα και γρήγορα, την ιδία στιγμή που ο άνθρωπος βιώνει την αποξένωση. Η ψηφιακή γλώσσα, επιτρέπει την άμεση γνώση και επαφή, ενώ την ιδία στιγμή δημιουργεί ένα τείχος και μια γιγάντια απόσταση. Ο άνθρωπος αρέσκεται να προστατεύεται, από το τεχνητό κενό που δημιουργείται, την ιδία στιγμή που επιζητά την επαφή.
Όλα έχουν γίνει γνωστά, κτήμα του ανθρώπου, με ψηφιακή ταχύτητα και εικονική πραγματικότητα. Η πόλη που την γνωρίζουμε, την ιδία στιγμή μας είναι άγνωστη, αφού άγνωστοι είμαστε μεταξύ μας. Η φύση, που την αγαπάμε και μας παρέχει ζωή, οξυγόνο, τροφή, την αντικαθιστούμε με μια νέα εικονική και συνθετική.
Η ματαιόδοξη πλευρά του Βασάλου, ακροβατεί ανάμεσα στο υπαρκτό και το συνθετικό, αυτό που έρχεται. Οι εικόνες της στιγμής, γίνονται σπαράγματα και στη συνέχεια μια νέα τεχνητή, συνθετική, εικόνα.
«Υπάρχω ή δεν υπάρχω, προσπαθώ να αντιληφθώ, να αγγίξω την νέα γλώσσα, να αποκτήσω προσλαμβάνουσες, τη νέα διάσταση που δημιουργείται, να αγγίξω το μέλλον».
