Χριστίνα Φλαμπούρη και Βανέσσα Αρχοντίδου: Έτσι καταφέραμε να φτάσουμε στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου
Η Χριστίνα Φλαμπούρη και η Βανέσσα Αρχοντίδου έγιναν οι πρώτες Ελληνίδες που πάτησαν στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου, το περίφημο Έβερεστ!
Συγκεκριμένα, οι δύο αλπινίστριες, που εργάζονται στον χώρο των επιχειρήσεων, ξεκίνησαν στις 5 Απριλίου, με την ελπίδα να καταφέρουν να ανεβάσουν την ελληνική σημαία στην κορυφή του Εβερεστ με υψόμετρο 8.848 μέτρα και τα κατάφεραν. Στις 20 Μαΐου η ελληνική γυναικεία αποστολή κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου.
Το κατόρθωμά τους αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «7 κορυφές», που στηρίζει το project «A Woman Can Be», με το οποίο έχουν στόχο να δείξουν τη μεγάλη δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι γυναίκες.
H Xριστίνα και η Βανέσσα μίλησαν στην εκπομπή για αυτό τους το κατόρθωμα, για τις δυσκολίες που συνάντησαν, για τα ηγετικά και φυσικά προσόντα που χρειάζεται μια τέτοια ανάβαση και για τα επόμενα τους σχέδια.
Ακούστε τη συνέντευξη τους στην εκπομπή Business Monitor στο Radio 24/7 στους 88,6:
Διαβάστε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Έχετε συνειδητοποιήσει αυτό που κάνατε;
Βανέσα: Μπορώ να πω ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Ήταν κάτι που το σκεφτόμασταν και το σχεδιάζαμε από καιρό με την Χριστίνα. Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά. Περιμέναμε με ανυπομονησία και αγωνία πολλές μέρες, μέχρι να μπορέσουμε να πούμε ότι θα επιχειρήσουμε την ανάβαση. Την ανάβαση την πραγματοποιήσαμε στις 20 Μαΐου και στις 25 Μαΐου είχαμε την πτήση της επιστροφής. Στις 26 Μαΐου επιστρέψαμε στις δουλειές μας και στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, οπότε δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πλήρως.
Χριστίνα: Θα συμφωνήσω με την Βανέσα. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι τα καταφέραμε. Αυτό που μπορώ να πω ότι εδώ και δέκα μέρες που επιστρέψαμε στην Αθήνα, αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη χαρά.
Πότε ξεκίνησε όλη η διαδικασία της ανάβασης στο Everest;
Χριστίνα: Ξεκινήσαμε στις 5 Απριλίου με πτήση από την Αθήνα για το Νεπάλ. Μείναμε μία με δύο ημέρες στο Κατμαντού και μετά από εκεί με ελικόπτερο πήγαμε στο tracking. Όταν στις 13 του μήνα φτάσαμε στο basecamp, η επόμενη ημέρα ήταν και η επίσημη πρώτη ημέρα της αποστολής. Είναι πάρα πολύ σημαντική η τελετή που γίνεται πριν την έναρξη της αποστολής, όπου στην ουσία ζητάμε άδεια από το βουνό και τύχη για να μπορέσουμε να καταφέρουμε να πάμε στην κορυφή.
Πότε ολοκληρώθηκε η αποστολή σας και φτάσατε στην κορυφή;
Βανέσα: Στην κορυφή φτάσαμε 20 Μαΐου. Ωστόσο, η ημέρα εκείνη δεν είχε τις κατάλληλες συνθήκες για να ξεκινήσουν οι αποστολές να ανεβαίνουν, ώστε να φτάσουν στην κορυφή. Κατά τη διάρκεια του summit day, της ημέρας δηλαδή που ο καιρός είναι ευνοϊκός, υπολογίζεις να βρίσκεσαι στο τέταρτο camp, ώστε να κάνεις την τελική σου προσπάθεια, το summit push, όπως το ονομάζουν οι ξένοι.
Αυτό δεν σας αποθάρρυνε όμως, σωστά;
Βανέσα: Όχι δε μας αποθάρρυνε. Αυτό ήταν κάτι που κατά βάση το επέλεξε ο οδηγός μας. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθήσαμε να έχουμε χαμηλό προφίλ και να έχουμε στο νου μας ότι η κρίση του οδηγού είναι κάτι το οποίο πρέπει να σεβαστούμε απόλυτα και να ακολουθήσουμε. Ήταν μία ημέρα όπου υπήρχε αρκετός αέρας και για τα ορειβατικά δεδομένα τις ημέρες με αέρα δεν επιχειρείται κάποια ανάβαση. Ωστόσο σταθήκαμε τυχεροί διότι επιχείρησε μόνο η ομάδα μας. Αυτό μας διευκόλυνε διότι δεν υπήρχαν άλλοι ορειβάτες, ώστε να μας καθυστερήσουν ή να μας δημιουργήσουν πρόβλημα κατά την ανάβασή μας, δεν υπήρχε δηλαδή «μποτιλιάρισμα».
Υπάρχει δηλαδή «συνωστισμός» από ορειβάτες που προσπαθούν να φτάσουν στην κορυφή του Έβερεστ;
Χριστίνα: Εμείς σταθήκαμε τυχερές. Ξεκινήσαμε στις 20 του μηνός και όπως είδαμε η «κίνηση» για την ανάβαση έγινε τρεις ημέρες μετά, στις 23 του μήνα. Αυτό συνέβη διότι ο καιρός φέτος άργησε να «ανοίξει» και να κάνει αυτό που λέμε «παράθυρο καιρού». Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ορειβάτες είχαμε άγχος, μήπως δεν καταφέρουμε να κάνουμε καν προσπάθεια προς την κορυφή και τελικά κλείσει η σεζόν για το βουνό. Επομένως, στις 23 του μήνα ο καιρός ήταν καλός, είχε ήλιο, δεν φύσαγε και όλοι οι ορειβάτες έκαναν την προσπάθειά τους για την κορυφή. Και για αυτό το λόγο υπήρχε τόση πολλή κίνηση. Το κομμάτι που έχει την περισσότερη κίνηση είναι η κορυφογραμμή, το σημείο δηλαδή λίγο πριν την κορυφή. Αυτό σημαίνει ότι όλοι περπατάνε ο ένας πίσω από τον άλλον, και αν κάποιος για παράδειγμα που βρίσκεται μπροστά σου έχει κάποιο πρόβλημα και πηγαίνει πιο αργά αναγκαστικά και υπόλοιποι πίσω του θα πηγαίνουν με τον ίδιο αργό ρυθμό.
Τί είναι αυτή η περίφημη ζώνη του θανάτου;
Βανέσα: Η ζώνη του θανάτου βρίσκεται πάνω από τα 8000 μέτρα σε κάθε βουνό. Είναι το σημείο στο οποίο τα επίπεδα του οξυγόνου είναι πολύ χαμηλά οπότε δεν μπορείς να παραμείνεις εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Βέβαια, εμείς είχαμε μαζί μας φιάλες οξυγόνου, όπως και πάρα πολλοί ορειβάτες αυτές τις μέρες χρησιμοποιούν φιάλες οξυγόνου. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί, οι οποίοι επιχειρούν την ανάβαση χωρίς οξυγόνο. Γενικότερα πάντως πάνω από τα 8.000 μέτρα θεωρείται ζώνη θανάτου.
Τι περιλαμβάνει η προετοιμασία σας πριν ανεβείτε σε κάποιο βουνό;
Βανέσα: Η προετοιμασία μας είναι συνεχής. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε σε μία κορυφή το χρόνο, ώστε να μην αφήνουμε τους εαυτούς μας και τρεις με τέσσερις μήνες πριν από την ανάβαση στο βουνό, ανάλογα με τη δυσκολία που θα έχει, κάνουμε την ανάλογη προπόνηση. Η Πάρνηθα και ο Υμηττός είναι τα κοντινά βουνά σε μας για τις προπονήσεις μας. Σίγουρα πηγαίνουμε στο γυμναστήριο και κάνουμε τρέξιμο για τις προπονήσεις που απαιτούν αντοχή και ενδυνάμωση.
Χριστίνα εσύ έχεις κάποιο γούρι πριν ανέβεις ή κάτι που κάνεις πάντα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποιο γούρι. Το γούρι μου είναι οι ευχές και η θετική ενέργεια των δικών μου ανθρώπων, τους οποίους σκέφτομαι πάντα σε κάθε αποστολή και νομίζω ότι τους έχω μαζί μου στην ανάβαση.
Ποια είναι η εικόνα που δεν θα φύγει από το μυαλό σας όταν ήσασταν πάνω στο Everest;
Χριστίνα: Ήταν η εικόνα που είχα όταν ήμουν στα 8848 μέτρα. Έβλεπα μπροστά μου μία «θάλασσα» κορυφών και δεν μπορούσα να διακρίνω που τελειώνουν τα σύννεφα και που ξεκινάνε οι χιονισμένες βουνοκορφές. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν βλέπω τελικά θάλασσα πίσω από τον ορίζοντα ή είναι πολύ έντονο το χρώμα του ουρανού. Είναι πραγματικά μοναδική εικόνα και νομίζω θα την έχω στο μυαλό μου για πάρα πολλά χρόνια.
Βανέσα: Εγώ πραγματικά δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια η ψέματα. Αισθανόμουν ότι βλέπω την καμπυλότητα της γης και αν σηκώσω το χέρι μου ψηλά θα μπορούσα να αγγίξω τον ουρανό.
Αυτή ήταν η έκτη σας αποστολή και μένει ακόμη άλλη μία. Ποια είναι η επόμενη αποστολή και πότε;
Χριστίνα: Η αποστολή και το πρότζεκτ που προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε λέγεται seven summit, η δηλαδή ανάβαση της υψηλότερης κορυφής κάθε ηπείρου. Το Everest για εμάς ήταν η έκτη μας κορυφή. Η έβδομη αποστολή μας είναι η ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής, το Βίνσον Μασίφ. Στα σχέδια μας είναι να αποκτήσουμε τους οικονομικούς πόρους για αυτή την αποστολή και ιδανικά να την επιχειρήσουμε μέσα στο 2020.
Γιατί πιστεύετε ότι το οικονομικό είναι εμπόδιο για μία ανάβαση και ποιοι σας στηρίζουν για να κάνετε αυτή τη δραστηριότητα;
Βανέσα: Για μας είναι εμπόδιο όπως είναι για όλους τους αθλητές. Δεν λέω ότι εμείς είμαστε αθλήτριες διότι εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα. Όταν π.χ Ολυμπιονίκες έχουν δυσκολία στο να βρουν τους οικονομικούς πόρους για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα και τα κόστη που χρειάζονται για την προπόνηση τους και για να πάνε στους ολυμπιακούς αγώνες, εμείς που δεν είμαστε επαγγελματίες αθλήτριες και έχουμε απλά ένα μεγάλο όνειρο το οποίο θέλουμε να πραγματοποιήσουμε, συναντούμε δυσκολίες στο να βρούμε ανθρώπους και εταιρείες να μας εμπιστευτούν για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το όνειρο πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε πριν από πολλά χρόνια και αυτή η αποστολή ήταν πολύ σημαντική για εμάς, διότι μέχρι τώρα καμιά Ελληνίδα δεν είχε πάει στο Everest. Δημιουργήσαμε μία πάρα πολύ δυνατή ομάδα με εταιρίες όπως η KPMG, η Vichy, η Edenred και η Cardlink, εταιρείες οι οποίες μας βοήθησαν να πετύχουμε το στόχο μας. Σημαντικό είναι να μεταλαμπαδεύσεις τις αξίες που θέλεις να περάσεις, γιατί για κάθε βουνό δεν είναι μόνο η ανάβαση, αλλά είναι και η τελική αφήγηση, η οποία «κουβαλάει» μέσα της αξίες. Όλα αυτά εμπεριέχουν την έννοια της έννοια της ομάδας και για εμάς αυτή η δυνατή ομάδα μας βοηθήσει να φτάσουμε στο στόχο μας.
Όλη αυτή η πρωτοβουλία είναι στο πλαίσιο του πρότζεκτ «A woman can be». Ένα πρότζεκτ που θέλει να δείξει πόση η δύναμη έχουν οι γυναίκες μέσα τους. Αυτό το πρότζεκτ πως ξεκίνησε και ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε;
Χριστίνα: Ξεκίνησε χωρίς να το καταλάβουμε. Ξεκίνησε όταν φίλοι και γνωστοί άρχισαν να μας πλησιάζουν και να μας λένε ότι αυτό που κάνουμε είναι κάτι παραπάνω από απλή εργασία και ότι δίνουμε κίνητρο σε πολύ κόσμο να βγει έξω από το σπίτι, να σηκωθεί από τον καναπέ του. Όπως εμείς, έτσι και κάθε γυναίκα μπορεί να είναι πάρα πολλά πράγματα στην καθημερινότητά της, όπως εργαζόμενη, μητέρα ή αθλήτρια. Το μότο αυτού του πρότζεκτ είναι ότι μία γυναίκα οτιδήποτε βάλει στο μυαλό της, μπορεί να το καταφέρει. Αν σήμερα το ξαναφτιάχναμε ίσως το λέγαμε you can be, κάτι δηλαδή που θα απευθύνεται σε όλους και όχι μόνο στις γυναίκες.
