Ο CEO της Microsoft, Satya Nadella, εξηγεί πώς ο κλάδος της τεχνολογίας μπορεί να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του κοινού
του Andrew Nusca
Τον περασμένο Γενάρη αναφερθήκατε δημοσίως στη χρήση της τεχνολογίας για την προώθηση της εμπιστοσύνης. Όμως, σύμφωνα με μια έρευνα γνώμης του Pew το 2017, αν και περισσότεροι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν την τεχνολογία την επόμενη δεκαετία, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα την εμπιστεύονται κιόλας. Πώς θα γεφυρώσετε αυτό το χάσμα;
Nadella: Ένα βιβλίο που έγραψε ο πρόεδρος της Microsoft, Brad Smith, ονομάζεται Tools and Weapons, και νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή μεταφορά που πρέπει να έχουμε κατά νου. Η ψηφιακή τεχνολογία είναι ίσως ο πιο εύπλαστος πόρος που διαθέτουμε. Μπορεί να είναι και εργαλείο και όπλο. Λοιπόν, ας μιλήσουμε πρώτα για το εργαλείο και πώς αυτό ισχυροποιεί τον χρήστη.
Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε. Πρώτον, είναι η οικονομική ανάπτυξη που προκύπτει από την τεχνολογία δίκαιη; Δεν μπορείς να έχεις μόνο τον κλάδο της τεχνολογίας να αναπτύσσεται· πρέπει να αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι. Η μεγάλη σύγκλιση μεταξύ αναδυόμενων και αναπτυγμένων αγορών πρέπει να συνεχιστεί.
Το δεύτερο είναι η εμπιστοσύνη. Δεν μπορείς να έχεις ακούσιες συνέπειες. Ιδιωτικότητα – θα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι την προστασία των δεδομένων και της ιδιωτικότητας ως ανθρώπινο δικαίωμα. Κυβερνοασφάλεια – ένα τρισεκατομμύριο δολάρια περίπου στην οικονομία χάνονται εξαιτίας των κυβερνοεπιθέσεων, και οι περισσότερες από τις επιπτώσεις γίνονται αισθητές από τις μικρές επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Ως πάροχοι τεχνολογίας, είμαστε αυτοί που οφείλουν να ανταποκριθούν πρώτοι. Πρέπει να οικοδομήσουμε τις βασικές υποδομές, ακόμα και τις μηχανικές διαδικασίες, για να διασφαλίσουμε ότι υπάρχει περισσότερη εμπιστοσύνη στην τεχνολογία.
Το τελευταίο κομμάτι είναι η βιωσιμότητα. Δεν μπορείς να μιλάς για ανάπτυξη ή εμπιστοσύνη χωρίς να σκέφτεσαι πώς να μην καταστρέψεις τον πλανήτη.
Σίγουρα. Αλλά όταν οι καταναλωτές βλέπουν τις εταιρείες τεχνολογίας να κάνουν κατάχρηση των προσωπικών τους πληροφοριών ή μαθαίνουν ότι έχουν πέσει θύματα παραβίασης δεδομένων, πώς μπορεί να ξανακερδίσει ο κλάδος την εμπιστοσύνη τους;
Μπορούμε να δανειστούμε ιδέες από πολλούς άλλους κλάδους που έχουν περάσει από αυτή τη φάση. Γιατί, για παράδειγμα, εμπιστεύομαι τα τρόφιμα που τρώω και τους νόμους και τους κανονισμούς που διέπουν την ασφάλεια των τροφίμων; Για εμάς, αυτό αρχίζει με την κατανομή ταλέντων και πόρων, έτσι ώστε να σκεφτόμαστε τις ακούσιες συνέπειες της τεχνολογίας που χτίζουμε.
Ας πάρουμε την ηθική της τεχνητής νοημοσύνης. Εισάγετε ένα μοντέλο το οποίο, ας υποθέσουμε, βασίζεται σε ένα σώμα ανθρώπινης γλώσσας· αυτό θα ενσωματώσει προκαταλήψεις με βάση τα στοιχεία με τα οποία εκπαιδεύτηκε. Ο πρώτος τρόπος για να προστατευθεί κανείς από αυτό είναι να έχει μια ποικιλόμορφη ομάδα για την κατασκευή του μοντέλου. Έχουμε τις εσωτερικές διαδικασίες για να εξασφαλίζουμε μεγαλύτερη ποικιλία στις ομάδες μας; Έχουμε μηχανικές διαδικασίες για να παράγουμε ασφαλή κώδικα – ποιο είναι το ηθικό ισοδύναμο;
Αυτός είναι ο ένας τύπος δουλειάς που πρέπει να κάνουμε. Αλλά θα υπάρξουν και νόμοι και κανονισμοί που η κοινωνία πρέπει να αναπτύξει. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να εμπιστευτούμε την τεχνολογία.
Η σύγκριση με τον κλάδο των τροφίμων είναι συναρπαστική γιατί, όπως και η τεχνολογία, τα τρόφιμα είναι κάτι που επηρεάζουν όλους. Αλλά και επειδή απαιτήθηκε το σοκ που προέκυψε από το The Jungle του Upton Sinclair για να πειστούν οι Αμερικανοί ότι χρειαζόμασταν ρύθμιση για την ασφάλεια των τροφίμων. Χρειάζεται και η τεχνολογία κάτι που να μας κλονίσει με αυτόν τον τρόπο για να προωθηθεί αλλαγή;
Ελπίζω πως όχι. Ζούμε ήδη σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία είναι παντού. Ενσωματώνεται στη ζωή μας, στην κοινωνία και στην οικονομία σε τεράστια κλίμακα.
Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να ρυθμιστεί η ίδια η Microsoft;
Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ρυθμιστικές αρχές· το ερώτημα είναι: Πώς θα ρυθμίσουμε τον εαυτό μας; Πήραμε, για παράδειγμα, το GDPR και είπαμε: «Ας συμμορφωθούμε – αλλά ακόμα πιο σημαντικό, ας πάρουμε τα δικαιώματα των δεδομένων και ας τα κάνουμε διαθέσιμα σε όλο τον κόσμο». Επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζω ότι θα υπάρξει περισσότερη ομοσπονδιακή ρύθμιση σχετικά με την προστασία των προσωπικών δεδομένων και νόμοι που θα πρέπει να ακολουθήσουμε.
Συχνά σκέφτομαι τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα στην κοινωνία. Ο αντίκτυπος μιας σύγχρονης εταιρείας τεχνολογίας είναι ευρύς και βαθύς. Αναφορικά με τα δεινά της κοινωνίας, πού τραβάτε τη γραμμή μεταξύ κυβερνητικής ευθύνης και ευθύνης της Microsoft;
Αυτή είναι μια θαυμάσια ερώτηση. Λατρεύω τον ορισμό που έδωσε ο Colin Mayer, ο οποίος είναι οικονομολόγος στην Οξφόρδη: Οι εταιρείες υπάρχουν για να δημιουργούν επικερδείς λύσεις στις προκλήσεις των ανθρώπων και του πλανήτη. Νομίζω ότι η ιδιωτική επιχείρηση ως κοινωνικός θεσμός είναι ο καλύτερος μηχανισμός που έχουμε για να διαθέτουμε αποτελεσματικά τους πόρους. Αλλά πρέπει επίσης να ρυθμιστεί έτσι ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να δημιουργούν πραγματικά λύσεις χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Αυτό, νομίζω, είναι η ουσία του ζητήματος.
Το βασικό σου επιχειρηματικό μοντέλο πρέπει να ευθυγραμμίζεται με την ευημερία του κόσμου γύρω σου. Μπορείς να κάνεις όλα αυτά τα ωραία πράγματα με τα ESGs (στόχοι για το περιβάλλον, την κοινωνία και τη διακυβέρνηση] από τη μία πλευρά και την ίδια στιγμή να καταστρέφεις τον κόσμο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Πάω για ύπνο το βράδυ γνωρίζοντας ότι αν η Microsoft πηγαίνει καλά, θα έχουμε βοηθήσει μια μικρή επιχείρηση να γίνει πιο παραγωγική ή μια μεγάλη εταιρεία να κάνει τους υπαλλήλους της πιο ανταγωνιστικούς. Αυτό, για μένα, μου δίνει την άδεια να λειτουργώ, ειλικρινά, οπουδήποτε στον κόσμο. Χωρίς αυτό, γιατί θα επιθυμούσε κάποιος να λειτουργεί μια πολυεθνική εταιρεία στην κοινότητά του;
Πρέπει να σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις που έχεις. Υπάρχουν υπάλληλοι της Microsoft που είναι πλήρους απασχόλησης και άλλοι που δεν είναι πλήρους απασχόλησης. Οι μερικής απασχόλησης δεν απολάμβαναν της ίδιας πολιτικής γονικής άδειας με τους εργαζομένους πλήρους απασχόλησης, αλλά βρίσκονται κι αυτοί ανάμεσά μας. Έτσι είπαμε: «Ξέρετε κάτι; Θα πληρώσουμε γι’ αυτό». Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με τη στέγαση των ατόμων μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος. Χρειαζόμαστε ανθρώπους όλων των εισοδημάτων. Δεν μπορούν να επιβαρύνονται με τη μετακίνηση. Χρησιμοποιήσαμε λοιπόν κάποια από τα χρήματα του ισολογισμού, με την άδεια των μετόχων μας, γι’ αυτό τον σκοπό. Πρόκειται για πραγματικές υποχρεώσεις που είναι προς το συμφέρον των μακροπρόθεσμων μετόχων μας.
Δεν είμαι ακόμα σίγουρος ως προς το πού τραβάτε τη γραμμή μεταξύ εταιρικής ευθύνης και κυβερνητικής ευθύνης. Ας επιστρέψουμε στη γονική άδεια, για παράδειγμα. Παρά την οικονομική της δύναμη, οι ΗΠΑ είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στον ανεπτυγμένο κόσμο που δεν παρέχουν εθνική άδεια μετ’ αποδοχών. Είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο για μια ιδιωτική εταιρεία να προσφέρει οφέλη στους εργαζομένους της, αλλά δεν θα έπρεπε αυτό να είναι εθνική πολιτική;
Απολύτως. Ένα κομμάτι της νομοθεσίας που θαυμάζω στις ΗΠΑ είναι ο Νόμος για τους Αμερικανούς με Αναπηρίες. Τι θαυμάσιο πράγμα είναι ο νόμος αυτός για τα άτομα με αναπηρίες – και έχω προσωπική εμπειρία επ’ αυτού. Τέτοια πράγματα κάνουν οι πεφωτισμένες κυβερνήσεις για τους πολίτες τους που χρειάζονται υπηρεσίες. Δεν αφορά τη μία εταιρεία που οφείλει να χτίσει μια ράμπα για αναπηρικά καρότσια· αφορά τον καθένα, ο οποίος υποχρεούται να καταστήσει δυνατή την πλήρη συμμετοχή των ατόμων με αναπηρίες στην οικονομία μας.
