Να το πάρει το ποτάμι;

Μην είναι ο Σηκουάνας, μην είναι το χρώμα τ’ ουρανού, μην είναι η ερωτική διάθεση της πόλης; Ο,τι κι αν είναι, το Παρίσι λειτουργεί σαν ναρκωτικό για τους ερωτευμένους. Τους συνεπαίρνει, τους μαγεύει, τους δεσμεύει. Δέσμιοι, λοιπoν, του ερωτικού πάθους τους, χαμένοι στα σοκάκια που θυμίζουν μια άλλη εποχή, ορκίζονται αιώνια αγάπη και αφοσίωση και συμβολικά κλειδώνουν τον έρωτα τους με μάρτυρα τους το ποτάμι.

Οι μεταλλικές γέφυρες του Παρισιού φορτωμένες από τα πειστήρια του παντοτινού έρωτα, θυμίζουν καταστήματα κλειδαράδων κι ο λόγος είναι ένας και απλός: Οι απανταχού ερωτευμένοι «κλειδώνουν» τον έρωτα τους με λουκέτα και πετούν το κλειδί στον Σηκουάνα. Λουκέτα κάθε μεγέθους, σχήματος και χρώματος αποτελούν τα σύμβολα έρωτος εξαγοράσιμου από αλλοδαπούς, που κάνουν χρυσές δουλειές πουλώντας τα.

Η ιστορία λέει ότι το έθιμο αυτό ξεκίνησε από την Ουγγαρία και την πόλη της Pécs ενώ μια άλλη θεωρεία υποστηρίζει ότι όλα ξεκίνησαν από την Κολωνία της Γερμανίας, στην γέφυρα Hohenzollern στο Ρήνο. Χρονικά πάντως η έναρξη του τοποθετείται στις αρχες τις δεκαετίας του 1980. Ωστόσο το έθιμο πρωτοεμφανίστηκε στην Κίνα, όπου οι κλειδαριές κλειδώνονται στην κορυφή ενός ιερού βουνού από τους νεόνυμφους και φανερώνοντας την αιώνια ένωσή τους.

Η γέφυρα Pont des Arts ενώνει την σχολή Καλών Tεχνών με το Μουσείο του Λούβρου και είναι μια από τις λίγες μεταλλικές γέφυρες της πόλης του Φωτός. Χτισμένη το δέκατο ένατο αιώνα, υποδέχεται κάθε λογής ερωτευμένο, που είναι αποφασισμένος να αφήσει το μεταλλικό του στίγμα στα κάγκελα της και να προσθέσει ένα ακόμη κλειδί στον βυθό του ποταμού.

Δεν είναι όμως μόνο η συγκεκριμένη γέφυρα που δέχεται τις ρομαντικές επιθέσεις ή αν θέλετε καλύτερα τις παθιασμένες επεμβάσεις των ερωτευμένων, αλλά και τόσες άλλες στην γαλλική πρωτεύουσα, όπως η γέφυρα της Passerelle Leopold Sedar Senghor και η Γέφυρα της Αρχιεπισκοπής.

Τα λουκέτα του έρωτα παρουσιάζουν συχνά ανεξήγητες εξαφανίσεις, όπως για παράδειγμα αυτά της Pont des Arts, που στις 10 και 12 Μαΐου του 2010, εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί ή τον Ιούλιο του 2011, οπότε και κόπηκαν και αφαιρέθηκαν όλα τα μεταλλικά στηθαία της γέφυρας. Υπεύθυνες θεωρήθηκαν οι τοπικές αρχές, που για να κατευνάσουν τα πνεύματα οργάνωσαν περιπολίες στην περιοχή.

Από το 2008, οπότε και όπως υποστηρίζεται τοποθετήθηκε το πρώτο λουκέτο, μέχρι και σήμερα οι αρμόδιες αρχές πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο λαμβάνοντας δραστικά μέτρα. Τα μεταλλικά σημεία των γεφυρών δεν ξεχωρίζουν και σε τακτά χρονικά διαστήματα οι υπάλληλοι του δήμου καλούνται να βάλουν ένα άδοξο τέλος στους κλειδωμένους έρωτες, σπάζοντας τα λουκέτα με την “άψυχη” πένσα. Ωστόσο, τα επίσημα χείλη της παρισινής δημαρχίας επιμένουν ότι δεν πετούν τα λουκέτα του έρωτα, αλλά τα αποθηκεύουν, χωρίς ωστόσο κανείς μέχρι σήμερα να ξέρει που.

Τέλος η η διαμάχη σχετικά με την υποβάθμιση ή όχι της πολιτιστικής κληρονομιάς που παράγεται από αυτές τις κλειδαριές είναι ένα ανεξάντλητο θέμα συζήτησης, που ταιριάζει απόλυτα με το ανεξίτηλο χρώμα των μαρκαδόρων, που γράφουν πάνω στα λουκέτα τα ονόματα των ερωτευμένων.

Διαβάστε ακόμη: Πρέπει οι Γάλλοι να εγκαταλείψουν την Γαλλία για να επιτύχουν;