12+17+1 σε ένα διάλογο με μία ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη
Τριάντα μεταπτυχιακοί και προπτυχιακοί φοιτητές προσεγγίζουν, εμπνέονται και συνομιλούν εικαστικά με την ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Μια ομάδα μεταπτυχιακών και προπτυχιακών φοιτητών από Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών και Σχολές Αρχιτεκτόνων της Ελλάδας και του Εξωτερικού, προσεγγίζουν, εμπνέονται και συνομιλούν εικαστικά με την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Τη μέρα που τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», μια απροσδόκητη ταινία του μεγάλου έλληνα σκηνοθέτη.
Μαζί τους μια νέα μουσικός η Ευγενία Αθανασοπούλου, επιχειρεί ένα διάλογο με νότες τόσο με την ταινία όσο και με τα έργα των νέων δημιουργών.
Πρόκειται για μια έκθεση που οργανώνεται στους χώρους του Ιδρύματος Κακογιάννη με αφορμή τα 60 χρόνια από την έναρξη της σκηνοθετικής καριέρας του στην Ελλάδα με το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» το 1954.
Η πλαστικότητα, η εικαστική γραφή, οι αναφορές στον ρεαλισμό και ο βαθύς προβληματισμός του Κακογιάννη πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής του, υπήρξε η ερευνητική αφετηρία της ομάδας των νέων δημιουργών, που επιχειρεί να προσεγγίσει ένα από τα λιγότερα γνωστά και συνάμα ένα από τα πιο πολιτικά έργα του Κακογιάννη.
Οι ταινίες του «Τη μέρα που τα ψάρια βγήκαν στη στεριά» του 1966, «Αττίλας 74» του 1975 και «Γλυκιά Πατρίδα» του 1986, αποτελούν την πολιτική τριλογία του Κακογιάννη όπου καταθέτει τις ανησυχίες, τα ερωτηματικά και τον πολιτικό στοχασμό του. Η θέση της γυναίκας διαχέεται σε όλο το έργο του και η ειρήνη ως επίτευγμα και ως μείζον αγαθό αποτελεί την πολιτική του κατάθεση. Ο «Αττίλας 74» καταγράφει το δράμα της ιδιαίτερης του πατρίδας και η «Γλυκιά Πατρίδα» είναι ένα αδυσώπητο κατηγορώ κατά των δικτατορικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής.
Στη «Μέρα που τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», προσεγγίζει με ένα ιδιαίτερο τρόπο το τραγικό επεισόδιο του Παλομάρες. Τον Ιανουάριο του 1966 δύο αμερικανικά αεροπλάνα συγκρούστηκαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή του ισπανικού χωριού Παλομάρες, τη στιγμή του ανεφοδιασμού ενός βομβαρδιστικού Β52 εν πτήσει, από αεροπλάνο ανεφοδιασμού (tanker).
Από τη σύγκρουση σκοτώθηκαν το τετραμελές πλήρωμα του τάνκερ και τέσσερα από τα επτά μέλη του πληρώματος του βομβαρδιστικού. Τέσσερις από τις ατομικές βόμβες που μετέφερε το βομβαρδιστικό έπεσαν τρείς στο έδαφος και μια στη θάλασσα.
Οι χώρες της Δυτικής Μεσογείου απέφυγαν μια πυρηνική καταστροφή, αλλά η βόμβα στο βυθό της Μεσογείου αποτελούσε ανοικτή απειλή ολέθρου και αιτία μόλυνσης για τις γύρω χώρες και το θαλάσσιο οικοσύστημα της Μεσογείου. Ακολούθησαν αντιπυρηνικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο.
Μισό σχεδόν αιώνα μετά, νέοι καλλιτέχνες, εμβαθύνουν στα νοήματα και προσεγγίζουν τα μηνύματα της ταινίας του Κακογιάννη σε μια πολυδιάστατη προσέγγιση του περιεχομένου, της σημασίας της, αλλά και της κινηματογραφικής πρακτικής, της φωτογραφίας και των πρωταγωνιστών της. Το εικαστικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Τα έργα τους «συνομιλούν» τόσο με την σκηνοθετική θεώρηση και την φιλμική κατασκευή , όσο και μεταξύ τους.
Η έκθεση οργανώνεται κάτω από την αιγίδα του Ιδρύματος Κακογιάννη και την συμβολή του Γ’ Εργαστήριου Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, που διευθύνει ο καθηγητής Μάριος Σπηλιόπουλος.
Συμμετέχουν φοιτητές από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με επίβλεψη της επ.καθηγήτριας Ερατώς Χατζησάββα , μεταπτυχιακοί φοιτητές από την Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π με επίβλεψη των καθηγητών Σόλωνα Ξενόπουλου και Δημήτρη Σεβαστάκη, φοιτητές της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών με επίβλεψη του Αν. καθηγητή Πάνου Δραγώνα , μια φοιτήτρια της αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου Λευκωσίας Κύπρου και ένας μεταπτυχιακός φοιτητής του Harvard University.
Διαβάστε ακόμα:
Ο Εκθεσιακός Χώρος του Ιδρύματος της Βουλής γεμίζει με έργα τέχνης υποτρόφων
Η «Ιφιγένεια» του Ζαν Ρενέ Λεμουάν κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Από Μηχανής Θέατρο
Το σημαντικότερο φεστιβάλ νεανικού θεάτρου επιστρέφει για 7η χρονιά
