O «γρίφος» της ευρω-αποχής
Τα επικοινωνιακού τύπου τεχνάσματα δεν αρκούν για να τονώσουν το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων.
Κατάρα ή αυτοεκπληρούμενη προφητεία, η αποχή στις ευρωεκλογές αποδεικνύεται μια… σταθερή «αξία». Αυξάνεται σταθερά από την καθιέρωσή τους, το 1979. Στις προηγούμενες, το 2009, έφτασε κατά μέσο όρο στο 57% και σε κάποιες χώρες άγγιξε έως και το 70%! Τώρα, εκφράζονται φόβοι ότι θα σπάσει κάθε αρνητικό ρεκόρ.
Απόρροια πολλών συνιστωσών της ευρωπαϊκής παθογένειας -κατ’ αρχάς του δημοκρατικού ελλείμματος, στο οποίο τώρα προστίθεται και η δυσανάλογη λιτότητα που ορθώνεται σαν νέο Τείχος μεταξύ βορρά και νότου- τα διαρκώς μειούμενα ποσοστά συμμετοχής στις ευρωεκλογές συνιστούν ένα μείζον πρόβλημα αντιπροσωπευτικότητας και νομιμοποίησης των ευρωπαϊκών αιρετών οργάνων.
Αλλά η αιτία που οι ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι στρέφουν την «πλάτη» τους στην ΕΕ δεν είναι πλέον μόνον η απάθεια, η έλλειψη ενημέρωσης ή/και η αποξένωση του μέσου πολίτη έναντι ενός δυσνόητου γραφειοκρατικού μηχανισμού. Σήμερα, η αποχή αποκτά και τη διάσταση μίας μαζικής αποδοκιμασίας για την κατεύθυνση που η ΕΕ δείχνει αυτοβούλως πια να ακολουθεί.
Το αποτέλεσμα είναι ακόμη και η προσπάθεια η φετινή αναμέτρηση να αποκτήσει ένα «πρόσωπο» -μέσα από την προεκλογική εκστρατεία των πέντε υποψηφίων για την προεδρία της νέας Κομισιόν- να μην κεντρίζει καν το εκλογικό ενδιαφέρον. Μια πιθανή βέβαια εξήγηση είναι ότι τα (πρώτα στα χρονικά) ευρω-debate μοιάζουν και αυτά με «διάλογο κωφών».
Η ίδια λίγο πολύ εικόνα αποτυπώνεται και στις προεκλογικές εκστρατείες των υποψήφιων ευρωβουλευτών, που -παράλληλα με τον «καταιγισμό» των ψηφοφόρων με sms και emails- στρέφονται μαζικά στα social media, επωφελούμενοι της ευρείας γκάμας των ψηφοφόρων/χρηστών.
Όχι τυχαία, Νο1 μέσο για το σκοπό αυτό αναδεικνύεται σήμερα το εξαιρετικά δημοφιλές Twitter. Κι επίσης όχι τυχαία, πιο δραστήρια σε «ηλεκτρονικά τιτιβίσματα» είναι η ηγέτιδα του γαλλικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (κι εκ νέου υποψήφια ευρωβουλευτής), Μαρίν Λεπέν.
Στις 14 του μήνα, οι followers ήταν 281.000, περίπου 80.000 περισσότερο από τον δεύτερο αυτής της λίστας: τον συμπατριώτη της, αλλά ιδεολογικό αντίπαλό της και ηγέτη της γαλλικής αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν.
Στο Top5 των ευρωβουλευτών στο Twitter, ακολουθούν ο Βρετανός ευρωσκεπτικιστής Νάιτζελ Φάρατζ (128.000 followers), η ευρωβουλευτής των Γάλλων Πρασίνων Έβα Ζολί (106.000 followers) και ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης και υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν, Μάρτιν Σουλτς (105.000 followers).
Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καν με τους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Λόγω φόρτου εργασίας, το έργο αυτό αναθέτουν συνήθως σε στενούς τους συνεργάτες, υποβιβάζοντας έτσι αυτήν την ευκαιρία διαδραστικού διαλόγου σε έναν ξερό «καταιγισμό» ανακοινώσεων, δηλώσεων και άλλων συναφών.
Αντίστοιχη είναι η πρακτική των ευρωβουλευτών χρηστών του Facebook, παρατηρεί στην Deutsche Welle ο εκλογολόγος Μάρτιν Φουχς. «Οι περισσότεροι δείχνουν να έχουν καταλάβει την τεχνολογία των social media, όπως δεν αντιλαμβάνονται την κουλτούρα που αναπτύσσεται γύρω από αυτά».
«Θα πρέπει να εμπλέκονται σε απευθείας διάλογο με τους ψηφοφόρους, να παίρνουν σοβαρά την κριτική. Πρέπει να μάθουν να ακούν», επισημαίνει. Για να ξανακερδίσουν όμως τις «καρδιές» των ψηφοφόρων δεν αρκούν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τονίζει. Εκείνο που προέχει για να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι να επικοινωνήσουν καλύτερα το πολιτικό μήνυμα της ενωμένης Ευρώπης, καταλήγει. Κι ως πρώτο βήμα προτείνει πιο διαφανείς διαδικασίες στους κόλπους της ίδιας της ΕΕ.
Διαβάστε ακόμη:
«Αυτοδυναμία» Τσίπρα στο ευρωπαϊκό debate
