MPW Summit 2022: Η εργασία δεν (πρέπει να) κοιτά την ηλικία
Για το πολύ κρίσιμο ζήτημα της ηλικίας στην εργασία και το πότε ένας εργαζόμενος θεωρείται πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός για μια θέση, συζήτησαν οι καλεσμένοι του πάνελ με τίτλο “Age is just a number” στο Most Powerful Women Summit 2022, με συντονίστρια την Μαριάννα Σκυλακάκη, Εκδότρια & Αρχισυντάκτρια του αθηΝΕΑ.
Η Μαρίνα Οικονόμου Λαλιώτη, Καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο ΕΚΠΑ, αναφέρθηκε στη δύσκολη ηλικία 55-65, την οποία χαρακτήρισε ως «ηλικία των yolds» από τις λέξεις young olds. «Είναι η ηλικία απλά ένας αριθμός;», αναρρωτήθηκε. «Ή έχει κι άλλες σηματοδοτήσεις συμβολικές και πραγματικές;».
Όπως σημείωσε, το περιοδικό Economist έλεγε ότι οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας δεν είναι ηλικιωμένοι επειδή έχουν υγιές lifestyle. Έχουν οικονομική άνεση και συμμετέχουν στα κοινωνικά δρώμενα. Το 2020 έγραφε το περιοδικό θα σηματοδοτήσει την παρουσία των young olds, των yolds, που είναι “too old to be young, too young to be old”. «Η γενιά αυτή έχει λογικές προσδοκίες να ζήσει μια ενεργό ζωή που δεν θα συνταξιοδοτηθεί “ήρεμα”. Αλλά ήρθε η πανδημία και έκανε τη μεγάλη ρωγμή». Τότε, όπως είπε, αρχίσαμε να νοιώθουμε την απειλή του θανάτου και το συνεπακόλουθο άγχος του θανάτου. «Άρχισαν να δοκιμάζονται οι δυναμικές των γενεών. Άρχισαν να διαμορφώνονται δύο ομάδες, η μία οι νέοι, οι δυνατοί, και η άλλη οι ευπαθείς, οι ηλικιωμένοι, άνθρωποι που μπορεί να είναι ευάλωτοι αλλά είναι και απολύτως δημιουργικοί και ικανοί. Έτσι βρεθήκαμε οι μεγαλύτεροι να αποκόπτονται από τον παραγωγικό ιστό και οι νεότεροι να ζητούν από τους μεγαλύτερους να κάνουν πίσω».
Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης, CEO & Founder των kariera.gr & Socital, παρατήρησε ότι υπάρχουν πολύ έντονες προκαταλήψεις και είναι και προς τις δύο πλευρές. «Και στα νέα παιδιά που θέλουν να αναλάβουν μια θέση ευθύνης αλλά και προς την άλλη πλευρά. Υπάρχει πρόβλημα και στις γυναίκες που επιστρέφουν στην καριέρα τους μετά από μία εγκυμοσύνη. Οφείλουμε όσοι ασχολούμαστε με τις προσλήψεις να το κρίνουμε σωστά και να δώσουμε ευκαιρίες βελτίωσης». Υπογράμμισε, μάλιστα, ότι οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει αντικείμενο που δεν εμπλέκεται με την τεχνολογία.
Παίρνοντας τον λόγο, η Πέγκυ Βελλιώτου, Partner, Consulting στην KPMG, τόνισε ότι οι recruiters παίζουν έναν ρόλο ρεαλιστή. «Πρέπει να υποστηρίζουμε με τον ίδιο δυνατό τρόπο και τους νεότερους και τους μεγαλύτερους. Η εμπειρία δεν μπαίνει σε fast-track. Πρέπει να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και να δούμε τον συνδυασμό. Ως recruiter θέλω να έχω μια λίστα υποψηφίων ίσων ευκαιριών». Τόνισε, μάλιστα, ότι κάθε εργαζόμενος πρέπει να διαθέτει ένα Plan B με εναλλακτικά σενάρια.
Ο Κωνσταντίνος Μπουρούνης, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Προγράμματος ΕΡΤ, σημείωσε ότι «θα έπρεπε να δούμε τις managerial θέσεις σε ηλικίες το πολύ μέχρι 30 ετών». Υποστήριξε, μάλιστα, ότι η καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης είναι η φαντασία και η τόλμη που διαθέτουν οι νέοι. «Δεν μπορείς να περάσεις σε έναν boomer το πώς να αντιμετωπίσει κάτι που δεν ξέρει, με την άγνοια κινδύνου που επιδεικνύουν οι μικρότερες ηλικίες. Αλλά πρέπει και να βρεθείς στη θέση των μάνατζερ μεγαλύτερης ηλικίας που πρέπει να το αποδεχθούν αυτό και δεν είναι καθόλου εύκολο. Απαιτείται ενσυναίσθηση, ο τρόπος για να μπεις στη θέση των μεγαλύτερων γενεών και να τις καταλάβεις».
Η Αναστασία Σιδέρη, Senior Communications Executive, παρατήρησε ότι στην αγορά εργασίας βρίσκονται πέντε γενιές: οι μεγαλύτεροι των baby boomers, οι baby boomers, η γενιά Χ, οι millenials, και η γενιά Ζ. «Όμως, το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν τα άκρα», παρατήρησε. «Διότι υφίστανται κάποιου είδους διακριτική μεταχείριση». Όπως υπογράμμισε, η πανδημία έφερε τα πράγματα σε σημείο «βρασμού»: οι μεγαλύτεροι εξωθήθηκαν σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, σε αποχώρηση από την αγορά εργασίας, και στους νεότερους δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. «Εγώ ανήκω στο κάτω άκρο της γενιάς των boomers», είπε μιλώντας για την κατάσταση που βιώνει και η ίδια. «Είμαστε οι παλιοί εργασιομανείς, δουλέψαμε πολύ σκληρά, ήταν αξία η εργασία, δουλέψαμε ίσως εις βάρος της οικογένειας και της υγείας μας, αγαπάμε τη δουλειά. Αποκτήσαμε πολλά προσόντα και δεξιότητες, συγκέντρωσε αυτή η γενιά μια φαρέτρα δεξιοτήτων, που δεν επιτρέπεται πλέον όμως να εφαρμοστούν στην πράξη με την έξοδο της γενιάς αυτής από την αγορά εργασίας».
Καταλήγοντας, παρατήρησε ότι δεν υπάρχει one-size-fits-all. «Θα πρέπει να βολεύονται όλες οι γενιές, δεν γίνεται όλοι να δουλεύουν από το σπίτι, δεν γίνεται να υποκατασταθεί για όλους η προσωπική επαφή».
