Κατερίνα Βρανά: Είμαι αποτέλεσμα στήριξης χιλιάδων ανθρώπων
Είναι το κορίτσι που έκλεψε την «παράσταση» το 2013 στην Αγγλία με το Feta with the Queen. Οι Sold out παραστάσεις της στο Λονδίνο, στα Φεστιβάλ Μελβούρνης, Μπράιτον και Εδιμβούργου, στάθηκε η αφορμή το CNN να την κατατάξει στη λίστα «13 Γυναίκες κωμικοί που πρέπει να δείτε». Ώσπου το 2017 έπαθε διάτρηση εντέρου στη Μαλαισία. Η Ελληνίδα stand-up comedian με τη διεθνή καριέρα, που άλλοι παλεύουν χρόνια και δεν τη βλέπουν, «σχεδόν πέθανε»… Με σοβαρά θέματα κίνησης, ισορροπίας, ομιλίας, όρασης, η Κατερίνα δεν «μάσησε». Πάλεψε με το αδιανόητο και δίνει μαθήματα ζωής για όλα όσα συνθέτουν μια ζωή που αξίζει να τη ζεις. Απολαύστε την!
Δύο χρόνια παρέα με την πανδημία και έναν μήνα με πόλεμο, ποια είναι η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό;
Περιμένω τους εξωγήινους και τον μετεωρίτη. Ή τις Δέκα Πληγές του Φαραώ. Θέλω να ξέρω αν θα πεθάνουν τα πρωτότοκα, γιατί είμαι πρωτότοκη και θέλω να λάβω τα μέτρα μου (γέλια).
Το 2017 ήρθαν στη ζωή σου τα πάνω κάτω. Πόσο συμφιλιωμένη νιώθεις με ανατροπές που θυμίζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας;
Λόγω της δουλειάς μου, που δεν φημίζεται για τις φοβερές χρηματικές αμοιβές της, έκανα και άλλες δουλειές πρόσκαιρης απασχόλησης. Έμαθα να είμαι ευέλικτη. Οπότε, όταν συνέβη αυτό το οποίο μου συνέβη το 2017, μου έκανε καλό η εμπειρία που είχα να αλλάζω περιβάλλον, να παίζω σε άλλες χώρες, να ταξιδεύω και να ζω σε διαφορετικές συνθήκες. Η ευελιξία ήρθε εκεί που έπρεπε και βοήθησε πολύ.
Η ζωή σου, φαντάζομαι, οριοθετήθηκε «πριν και μετά το 2017». Τι άλλαξε στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι πλέον τα πράγματα;
Είμαι έτοιμη για τα πάντα. Δεν «πολυψήνομαι» για πυρηνική καταστροφή. Νομίζω, κανείς δεν το κάνει ιδιαίτερα κέφι. Ζήσαμε μια ήρεμη, ειρηνική περίοδο, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, που δεν είχε ξαναϋπάρξει στην Ιστορία και, μάλλον, δεν θα ξαναϋπάρξει. Περιέργως, η ζωή μου ήταν πολύ πιο ανάστατη πριν παρά τώρα. Τώρα, λόγω συνθηκών και πανδημίας, είμαι σε ένα μέρος εδώ και πολλά χρόνια, δεν μετακινούμαι, η ρουτίνα μου είναι πάνω κάτω η ίδια. Είναι η πρώτη φορά που βιώνω το αντίθετο προς τους καιρούς, μια τόσο σταθερή περίοδο ζωής.
Ταξίδευες πολύ, έπαιζες σε διαφορετικά μέρη στον κόσμο, έπρεπε να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου μέσα από το stand-up, και ξαφνικά κάνεις για λόγους προσωπικούς και αντικειμενικούς ένα pause…
Αυτό ακριβώς. Γιατί, όταν πας σε διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικές χώρες, πρέπει να είσαι ανοιχτή στο πώς λειτουργεί μια άλλη χώρα, μια άλλη νοοτροπία, και να μπορείς να το περάσεις μέσα από το δικό σου φίλτρο με όσο πιο αστείο τρόπο γίνεται. Οπότε είσαι σε επαγρύπνηση. Είσαι «τσίτα».
Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Είναι.
Τι εργαλεία απαιτούνται;
Παρατηρητικότητα, να ακούς πολύ και είναι και θέμα συνήθειας. Όσο πιο πολύ ταξιδεύεις, μαθαίνεις να έχεις ανοιχτά τα φίλτρα κωμωδίας. Ό,τι σε κάνει έστω και να μειδιάσεις, το σημειώνεις. Ας πούμε, σε πάρα πολλές ασιατικές χώρες έχουν σήματα στις τουαλέτες που τις λέμε εμείς «τούρκικες», αλλά οι Ασιάτες τις λένε απλώς τουαλέτες ή τρύπες. Και πρέπει να εξηγούν στα αεροδρόμια, με μικρά εικονίδια, που λένε «μην πατάτε πάνω στη λεκάνη», γιατί βλέπουν την τουαλέτα και δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να καθίσουν στη λεκάνη. Όταν το βλέπεις αυτό ως Ευρωπαίος είναι πολύ αστείο και πρέπει να κάνεις «shift» ολόκληρη τη νοοτροπία για να καταλάβεις από πού ξεκινάει κάποιος που δεν έχει δει ποτέ του καθιστή τουαλέτα και πρέπει να του πεις: «Mη σκαρφαλώσεις! Eδώ κάθεσαι» (γέλια).
Σε βλέπουμε «να κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα», κάνοντας το αδύνατο δυνατό, και αναρωτιέμαι αν τα προβλήματα των γυναικών να «σπάσουν» τη γυάλινη οροφή, να διακριθούν, να ξεπεράσουν τις δυσκολίες του φύλου τους είναι πολυτελείας.
Όχι. Δυστυχώς, καθόλου. Υπάρχουν, είναι παντού, τα έχω συναντήσει μπροστά μου και θα έλεγα ότι η μοναδική διαφορά των προβλημάτων που εντοπίζει μια γυναίκα σε πιο συντηρητικές και λιγότερο δυτικές χώρες από ό,τι αντιμετωπίζουμε εμείς είναι ότι, στην περίπτωσή μας, είναι λιγότερο ξεκάθαρο. Θα σου έχει τύχει να είσαι σε ένα meeting, να μιλάνε όλοι και να αναρωτιέσαι «δεν μου δίνουν σημασία γιατί είμαι γυναίκα ή με θεωρούν άσχετη; Και με θεωρούν άσχετη επειδή είμαι γυναίκα ή αντικειμενικά;». Που δεν ξέρεις εάν αυτό το οποίο γίνεται είναι επειδή είσαι γυναίκα.
Μπορεί, εάν θέλει, να κάνει μια γυναίκα τη φωνή της να ακουστεί;
Νομίζω, δεν είναι θέμα αν θες, είναι το πώς οι άλλοι το αντιμετωπίζουν. Γιατί και εγώ και εσύ και πολλές άλλες γυναίκες ακουγόμαστε. Αλλά μου έχει τύχει σε συζητήσεις με φίλους μου, όταν είπα ότι «ξέρεις, στην Αγγλία κάνω stand-up comedy», να γυρίσουν και να μου πουν «α, οι γυναίκες δεν το έχουν στο stand-up». Με μια άνεση, χωρίς να με έχουν δει. Εγώ αυτό έχω αντιμετωπίσει, αυτή την άνεση…
…Να θεωρούν δεδομένο ότι σε κάποια πράγματα οι γυναίκες δεν μπορούν.
Και να θεωρούν δεδομένα τη γνώμη τους σωστή, κάτι που εγώ δεν θα έλεγα και δεν θα έκανα ποτέ. Ποτέ δεν θα έλεγα «οι άντρες είναι χειρότεροι νηπιαγωγοί».
Σε δυσκόλεψε ως Ελληνίδα, λόγω γλώσσας, να δουλεύεις stand-up στην Αγγλία;
Όχι, ήμουν bilingual. Και επειδή είχα πολύ βρετανική προφορά, θεωρούσαν ότι είμαι Αγγλίδα ελληνικής καταγωγής. Μετά, βέβαια, μου στάθηκε εμπόδιο, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν για ποιον λόγο αναφερόμουν συνέχεια στην Ελλάδα και στα ελληνικά πράγματα. «Αφού είσαι Αγγλίδα…». Και έλεγα «όχι, δεν είμαι».
Αντλούσες έμπνευση κυρίως από την Ελλάδα;
Το 2011, η Ελλάδα βρέθηκε στο στόχαστρο λόγω κρίσης. Ήμουν ήδη μια δεκαετία στην Αγγλία και μου βγήκε φυσικό να κάνω μια παράσταση για το πώς νιώθω εγώ, για την ταυτότητά μου δηλαδή. Έπειτα από δέκα χρόνια στην Αγγλία, δεν ένιωθα λιγότερο Ελληνίδα, ούτε περισσότερο Αγγλίδα. Ανακάλυπτα ότι απλώς νιώθω υπεράνω και των δύο. Το βρήκα αστείο. Και πάνω σε αυτό βάσισα τα αστεία μου. Όταν ταξιδεύεις ή ζεις ανάμεσα σε πολλές κουλτούρες, αναπτύσσεις ένα «αχ, εδώ που είμαστε δεν είναι σαν εκεί». Και με το που γυρνάς λες «αχ, εδώ που είμαστε δεν είναι σαν εκεί». Ήμουν Αγγλία και σκεφτόμουν «τι μίζεροι άνθρωποι, δεν ξενυχτάνε, δεν ξέρουν να τρώνε, δεν ξέρουν να κωλοβαράνε», και γυρνούσα Ελλάδα και ήμουν «θεέ μου, καμία οργάνωση!»
Το 2016 διακρίθηκες ανάμεσα στους πέντε κορυφαίους κωμικούς στον παγκόσμιο διαγωνισμό stand-up comedy του Laugh Factory. Πόσο δύσκολο είναι να αναδειχθείς σε ένα διεθνές περιβάλλον;
Το Laugh Factory έκανε έναν διαγωνισμό για να βοηθήσει το stand-up σε χώρες που δεν έχουν stand-up. Η Αμερική, η Αγγλία και η Αυστραλία δεν έδωσαν πολλή σημασία σε αυτόν τον διαγωνισμό. Λάβαμε μέρος 88 χώρες, ανάμεσα στις οποίες Ελλάδα, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Σαουδική Αραβία, Ντουμπάι, Ουγκάντα, Νιγηρία, Νότια Αφρική, Βραζιλία, Χιλή. Και εγώ αντιπροσώπευσα την Ελλάδα. Δεν ρώτησα την Ελλάδα αν θέλει να την αντιπροσωπεύσω (γέλια). Και κατέληξα από τους 89 στους 20, στον ημιτελικό, από τους 20 στους 11 και στους 5 στον τελικό. Και εκεί βγήκα τρίτη.
Και στη συνέχεια, το CNN σε κατέταξε στις 13 καλύτερες «Γυναίκες κωμικούς που πρέπει να δείτε».
Στο CNN η αναφορά έγινε πριν, το 2013, όταν έκανα το Φέτα με τη βασίλισσα στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου. Δύο δημοσιογράφοι του CNN είδαν όλες τις παραστάσεις και θεώρησαν ότι η δική μου ήταν από τις πιο δυνατές, κάτι το οποίο ήταν φοβερά τιμητικό.
Άρα, ως κωμικός έχεις ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Ποιο είναι;
Νομίζω, τα μαλλιά μου (γέλια).
Τα μαλλιά σου, δεν το συζητώ, έχουν γίνει viral.
Σήμα κατατεθέν πλέον (πολλά γέλια). Νομίζω το ότι μπορούσα να συνεννοηθώ με όλα τα κοινά, απ’ όποια χώρα και αν ήταν, μπορούσα να τους κάνω να γελάσουν. Στην Αγγλία αυτό δεν το υπολογίζουν, γιατί μέσα σε μια χώρα τείνεις να στρέψεις την προσοχή σου στους κατοίκους της. Επειδή ήθελα διεθνή καριέρα, όλη μου την προσοχή την έδωσα στο να μπορώ να γνωρίζω πολιτιστικά στοιχεία από κάθε χώρα. Σε κάποια φάση προσπάθησα να μάθω να βρίζω τη μάνα κάποιου σε όσες περισσότερες χώρες μπορούσα, γιατί σε όλες τις χώρες βρίζουν τις μάνες… καημένες μάνες. Και μετά, πηγαίνοντας σε φεστιβάλ με διεθνές κοινό, ήθελα πολύ να μπορώ να τους μιλήσω και σαν Ελληνίδα, αλλά και ως κάποια που ζει μακριά από τη χώρα από την οποία ξεκίνησε.
Παρατήρησα ότι από το 1970 και μετά πολύς κόσμος ή σπουδάζει σε άλλη χώρα ή έχει την ευκολία να πάει να ζήσει σε άλλη χώρα. Δεν λέω για τους πρόσφυγες που φεύγουν μη οικειοθελώς, αλλά οι τελευταίες τρεις-τέσσερις δεκαετίες ήταν ένα φοβερό άνοιγμα στον κόσμο. Κινέζοι πήγαν Αγγλία, Βραζιλιάνοι ήρθαν Λονδίνο, πήγαν Νέα Υόρκη. Το Erasmus βοήθησε να πας εξάμηνο όπου να ‘ναι στην Ευρώπη, οπότε ήθελα να «πιάσω» αυτή την εμπειρία, το να είσαι από μια χώρα, να ζεις σε άλλη χώρα και τα πολιτισμικά gonna clash. Αυτό ήθελα πάντα και ακόμα αυτό θέλω. Τώρα με τον κορωνοϊό μειώθηκε λίγο.
Τώρα που στη γειτονιά μας ήρθε ο πόλεμος, δεν ξέρω, προσφέρεται για χιούμορ;
Ο πόλεμος προσφέρεται για «μαύρο χιούμορ». Από την Ουκρανία βγαίνουν αστεία με μαύρο χιούμορ. Αλλά το κάνουν οι ίδιοι. Δεν μπορείς να πας εσύ και να πεις «χα, χα». Πριν από κάποιες ημέρες σε ένα καταφύγιο έκαναν παραστάσεις stand-up. Κλασικοί κωμικοί που σκέφτηκαν «έχουμε κοινό που δεν μπορεί να φύγει, τους πιάσαμε! Θα τους βομβαρδίσουμε με αστεία». Οπότε, όσο πιο δυσάρεστο είναι κάτι, τόσο πιο μαύρο χιούμορ βγάζει. Δυστυχώς, στην Ελλάδα μάς λείπει ο αυτοσαρκασμός και πιστεύουμε ότι το να κάνεις χιούμορ με κάτι δείχνει ασέβεια, που είναι μέγα λάθος. Πρέπει να μπορείς να γελάς με τον εαυτό σου και με ό,τι σου συμβαίνει, γιατί το ελαφραίνει. Ό,τι είναι βαρύ, το χιούμορ το ελαφραίνει.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ταμπού υπάρχουν και προκαταλήψεις και έλλειψη συμπερίληψης, έκανες coming out με το θέμα της αναπηρίας.
Δεν κατάλαβα ότι έκανα coming out, τώρα το βλέπω.
Είπες ότι η αναπηρία δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι κακό, είναι μια κατάσταση.
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να σου συμβεί. Παθαίνεις μια βλάβη. Η σωματική βλάβη είναι διαφορετική από την αναπηρία. Εγώ έχω βλάβη. Αυτό που με κάνει ανάπηρη δεν είναι η βλάβη, είναι η έλλειψη της κοινωνίας να με λάβει υπόψη.
Άρα, τι μήνυμα θέλεις να περάσεις;
Δεν είναι ντροπή η αναπηρία, δεν είναι ντροπή η αρρώστια ή κάποια βλάβη. Πρέπει να το αποδεχτούμε και να κάνουμε χώρο γι’ αυτό. Δεν είναι δυνατόν για μια ανάπηρη αθλήτρια να είναι πιο εύκολο να πάει να αθληθεί στο Τόκιο απ’ ό,τι να κάνει μια βόλτα στη γειτονιά της. Είναι απαράδεκτο. Και αυτό δεν αφορά μόνο ανάπηρους. Δεν έχουμε καμία ευελιξία ως κοινωνία. Δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι μπορεί κάποιος να γεράσει. Μπορεί να σπάσει κάνα πόδι· μπορεί να έχει στραμπουλήξει τον αστράγαλο και να μην έχει όρεξη να φάει τα μούτρα του στην κατηφόρα της Κυψέλης ή του Παγκρατίου. Πιστεύω ότι η δύναμη του ελληνικού πολιτισμού, της κοινωνίας μας, που είναι η οικογένεια, είναι και η αδυναμία μας. Επειδή η ελληνική οικογένεια θα στηρίξει, θα βοηθήσει, θα κάνει ό,τι μπορεί, το κράτος βασίζεται σε αυτό και δεν δημιουργεί υποδομές. Και επίσης γίνεται τόσο ασφυκτικός ο κλοιός της ελληνικής οικογένειας, που διαιωνίζει τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, και βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη.
Η δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η οικογένεια, είναι και η αδυναμία μας. Γίνεται τόσο ασφυκτικός ο κλοιός της ελληνικής οικογένειας, που διαιωνίζει τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Έχοντας ζήσει στην Αγγλία και ταξιδέψει από την Αυστραλία και το Ντουμπάι ως τη Μαλαισία και το Χονγκ Κονγκ, πού θα σου άρεσε να μένεις;
Με όλα τα υπέρ και τα κατά της, λάτρεψα την Ινδία. Πήγαινα τρεις μήνες κάθε χρόνο για επτά χρόνια και συνειδητοποίησα ότι πολιτιστικά είναι πολύ κοντά στους Έλληνες. Έχουν αρχαίο πολιτισμό και ιστορία. Λατρεύουν να πηγαίνουν για καφέ ώρες, καλεί ο ένας τον άλλον στο σπίτι του και αράζουν, οι μαμάδες είναι ό,τι και η Ελληνίδα μάνα: ματιάζουν – ξεματιάζουν. Αν πάρεις την ελληνική κοινωνία του ’60, μια ταινία του Δαλιανίδη και μια ταινία με τη Μάρθα Βούρτση, τα συνδυάσεις και προσθέσεις ένα δισ. πληθυσμό και λίγο πιο μαυρισμένους, έχεις την Ινδία.
Καταπληκτικό (γέλια)…
Είναι πολύχρωμη χώρα, με φοβερές προκαταλήψεις, ταμπού, βασικά προβλήματα, απίστευτες οικονομικές ανισότητες. Αν ζήσεις Ινδία και Αγγλία, όταν μετά σου μιλούν για ταξικά θέματα στην Ελλάδα, εγώ απλώς γελάω. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ταξικά θέματα, έχουμε μόνο οικονομικά.
Κάν’ το μας εικόνα.
Στην Ελλάδα, όπου και αν είσαι διακοπές, στην ίδια παραλία και στην ίδια ταβέρνα θα πας. Στην Αγγλία και στην Ινδία, αν είσαι από άλλη κοινωνική τάξη, έχεις άλλη γλώσσα, άλλο λεξιλόγιο, δεν συναντιούνται ποτέ οι τάξεις. Αλλού θα πάει για clubbing ο πλούσιος και αλλού ο φτωχός, καπνίζουν άλλα τσιγάρα. Δεν συμπίπτουν οι ζωές τους. Στην Ινδία υπάρχουν οι κάστες, που είναι τέσσερις με 20 υποδιαιρέσεις η καθεμία, και άντε να βγάλεις άκρη. Στην Αγγλία την αριστοκρατία δεν θα την πετύχεις στα μέρη όπου συχνάζεις. Νομίζω ότι γι’ αυτό κατάφεραν οι Άγγλοι και υπερίσχυσαν μιας χώρας που είναι 20πλάσια της Αγγλίας και με 100πλάσιο πληθυσμό.
Στην Ελλάδα με τι δεν μπορείς να συμβιβαστείς;
Με εκνευρίζουν πολύ η σοβαροφάνεια και η έλλειψη αναγνώρισης του τι σημαίνει εξυπηρέτηση και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μπαίνεις σε ένα κατάστημα να αγοράσεις κάτι, οι πωλήτριες μιλάνε στο τηλέφωνο και σου λένε «ό,τι έχουμε εκεί είναι». Και, βέβαια, όλοι έχουμε ζήσει την παράνοια του Δημοσίου. Η οποία δεν ξέρω τι χρειάζεται για να αλλάξει.
Δεν έχω απάντηση. Πάντως, στη σκιά της πανδημίας ήρθαν στην επιφάνεια μια σειρά από κινήματα και ζητήματα όπως το #metoo, η κακοποίηση των γυναικών, η έμφυλη βία, το bullying. Αλλάζει, πιστεύεις, κάτι σε θέματα συμπερίληψης, ισότητας, δημοκρατίας;
Νομίζω ότι όλα αυτά τα ξεκίνησε η οικονομική κρίση. Ξαφνικά, άρχισε ο κόσμος να μιλάει για κατάθλιψη και για ψυχολόγους. Έγινε επιτρεπτό, δεν θα σε θεωρήσουν τρελό. Επειδή υπήρχε ένας λόγος, ξαφνικά άρχισε ο κόσμος να μιλάει πιο ανοιχτά για πολλά θέματα. Οπότε, όταν έσκασε το #metoo, είχε γίνει μια προεργασία.
Η αλήθεια είναι ότι η ψυχική υγεία μπήκε πλέον στον δημόσιο διάλογο.
Επιτέλους, είναι τόσο σημαντικό. Γιατί, αν το σκεφτείς, ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται αυτήν τη στιγμή γιατί στο κέντρο έχεις έναν άνθρωπο που είναι κοντός, νιώθει ανεπαρκής και προσπαθεί να το καλύψει αυτό με εξουσία και χρήματα. Δεν θα του φτάσει ποτέ τίποτα, γιατί τα κενά που έχει από την παιδική ηλικία είναι τεράστια. Ποια Ουκρανία, ποια Μολδαβία, τι λέμε τώρα. Είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουμε τι κάνει η ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου. Η ατελείωτη δίψα για εξουσία ή για χρήμα είναι για να καλύπτονται μεγάλα κενά και ανεπάρκειες. Είναι σημαντικό να μπορείς να το δεις και από αυτή την πλευρά που μέχρι τώρα δεν θέλαμε να δούμε, δεν συζητιόταν.
Πόση αισιόδοξη είσαι ότι με αυτά που ζούμε τούτη την ώρα μπορεί να υπάρξει ένα φως, κάτι να αλλάξει στον κόσμο;
Νομίζω ότι αυτά που γίνονται είναι το φως. Γίνονται πράγματα με τελείως διαφορετικό τρόπο από πριν. Για την ώρα θα προκαλέσει ένα μπέρδεμα, μια ανακατωσούρα, θα περάσουμε μια δεκαετία δύσκολη, αλλά όλα αυτά γίνονται πηγαίνοντας προς το φως.
Σε προβληματίζουν τα fake news, η τεχνολογία που δεν χρησιμοποιείται για καλό σκοπό;
Ό,τι κάνουμε έχει και υπέρ και κατά, και καλό και κακό. Αυτήν τη συζήτηση την κάνω με τη μητέρα μου, η οποία βρίζει συνέχεια τα social media. Με το Facebook κράτησα επικοινωνία με όλους τους φίλους μου ενώ ήμουν Αγγλία. Μέσω social μπορώ να επικοινωνήσω με ένα μεγάλο μέρος του κοινού χωρίς να κάνω παράσταση. Μπορώ να δείξω κομμάτι της καθημερινής μου ζωής. Μπορώ να κάνω πλάκα. Βέβαια, η αμεσότητα αυτή έχει και το άλλο, ότι μπορεί ο κάθε κόπανος να περάσει το μήνυμά του. Η ταχύτητα που συμβαίνει η τεχνολογική ανάπτυξη ναι μεν έχει βοηθήσει να σπάσουν ταμπού και προκαταλήψεις, να ξέρουμε τι γίνεται από το Αφγανιστάν μέχρι την Αλάσκα, όμως, από την άλλη πλευρά, μέχρι να μάθουμε πώς να χειριζόμαστε όλη αυτή την υπερπληροφόρηση και να ξεχωρίζουμε τα fake news από τα news news θα μας πάρει λίγο χρόνο.
Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, τι σου έμαθε μέχρι σήμερα η ζωή;
Να είμαι ευέλικτη. Και ότι είναι καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.
Είναι το γέλιο μεταδοτικό;
Α, ναι, βασικά αυτό που έμαθα ξανά και ξανά είναι ότι, αν έχεις γέλιο και αγάπη, η ζωή σου είναι αρκετά γεμάτη, θα έλεγα. Σε στηρίζουν πολύ.
Είναι η αγάπη που σε βοήθησε να ξεπεράσεις το πρόβλημα της υγείας σου και να κολυμπήσεις αντίθετα στο κύμα;
Σαφέστατα.
Με αυτή την έννοια πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερός άνθρωπος.
Γι’ αυτό και συγχύζομαι όταν λένε ο «αυτοδημιούργητος». Κανείς δεν είναι αυτοδημιούργητος. Είμαστε δημιουργήματα των ανθρώπων που ήταν μαζί μας στη ζωή μας, είτε με καλό τρόπο είτε με κακό τρόπο. Είσαι αυτοί που σε στήριξαν, που σε αγάπησαν, αυτοί που δεν πίστεψαν σ’ εσένα, αυτοί που γέλασαν μαζί σου, αυτοί που έκλαψαν μαζί σου, αυτοί που σε έκαναν να κλάψεις. Είσαι απόσταγμα όλων αυτών. Όταν μου λένε για «δύναμη ψυχής», αυτή η έκφραση με πεθαίνει. Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα μόνη μου. Ό,τι έχω και ό,τι είμαι είναι λόγω αγάπης και στήριξης που είχα από το περιβάλλον μου. Και μου επέτρεψαν να αναπτύξω την ευελιξία και το χιούμορ το οποίο έχω αναπτύξει.
Είμαστε αυτοί που μας στήριξαν, που μας αγάπησαν, αυτοί που δεν πίστεψαν σε εμάς, αυτοί που γέλασαν μαζί μας, αυτοί που έκλαψαν μαζί μας, αυτοί που μας έκαναν να κλάψουμε. Είμαστε απόσταγμα όλων αυτών.
Άτομα που έχουν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα όπως εσύ, αν δεν είχαν οικονομική άνεση, θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν;
Εγώ δεν την είχα. Πολλά από αυτά που χρειαζόμουν δεν τα κάλυπτε ούτε η ιδιωτική ούτε η δημόσια ασφάλεια. Έκαναν οι συνάδελφοί μου κωμικοί στην Ελλάδα μια παράσταση, το V for Vrana, στο Βεάκειο το ’18, και μαζέψαμε αρκετά λεφτά μέχρι να μπορέσω να ξαναρχίσω να βιοπορίζομαι και με το που άρχισα να δουλεύω καλύπτω πια μόνη μου τα έξοδά μου. Είναι δύσκολο. Εμένα με βοήθησε οικονομικά πάρα πολύς κόσμος. Και με συγκίνησαν άτομα που μου έστειλαν πέντε ευρώ. Δεν είχαν παραπάνω, τόσα μπορούσαν και έστειλαν. Ήταν απίστευτο. Είμαι αποτέλεσμα στήριξης χιλιάδων ανθρώπων.
Η Κατερίνα Βρανά παρουσιάζει την Παρασκευή 13 Μαΐου στο Anodos Live Stage, την sold out παράσταση Staying Alive. Θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα, καθώς και υπέρτιτλοι, σ’ έναν χώρο φιλικό σε άτομα με αναπηρία.
*Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος
**Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο νέο Fortune που κυκλοφορεί στα περίπτερα
Διαβάστε ακόμη:
MPW Summit 2022: Η Κατερίνα Βρανά δίνει μέσα από το χιούμορ της το ισχυρότερο μάθημα ζωής
