Δημόσιο «αλά ρωσικά»
Μισθοί και προνόμια που θα ζήλευε και ο ιδιωτικός τομέας.
Μέχρι και πριν από δύο χρόνια τα υψηλά αξιώματα σε κρατικές εταιρίες στην Ρωσία ήταν ακριβοθώρητα για τους πολλούς. Εξ ου και καταλαμβάνονταν από ανθρώπους με γερές διασυνδέσεις, που είχαν κι άλλα «τυχερά».
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, η Μόσχα συνήθιζε να κρατά σαν επτασφράγιστο μυστικό τις συνολικές αποδοχές των επιτελικών στελεχών στον δημόσιο τομέα. Όμως, αυτό δείχνει σταδιακά να αλλάζει, δη ποικιλοτρόπως.
Πλέον, το κράτος δείχνει να μπαίνει δυναμικά στο «κυνήγι» ταλέντων, αλιεύοντας στελέχη και από τον ιδιωτικό τομέα, προσφέροντας ως δέλεαρ εξαιρετικά ανταγωνιστικές αμοιβές σε ημέτερους και μη. Προς ενίσχυση αυτού ήλθε και η δημοσιοποίηση στοιχείων για τις αμοιβές των CEOs.
Έτσι, στα τέλη του 2012, οι διευθύνοντες σύμβουλοι στον ρωσικό δημόσιο τομέα καταλάμβαναν τις πρώτες πέντε θέσεις στη «χρυσή» λίστα των καλύτερα αμειβομένων στελεχών επιχειρήσεων στη χώρα.
Διαβάστε ακόμη: Γεωπολιτικό πόκερ παίζει η Ρωσία
Τα πρωτεία έχει ο Αντρέι Κόστιν, επικεφαλής της κρατικής τράπεζας VTB, με αμοιβή 30 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Όχι πολύ λιγότερα δηλαδή από τον ομόλογό του Τζέιμι Ντίμον στην JPMorgan Chase, που έχει αποδοχές 42 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο -διαφορά, που μάλλον εκμηδενίζεται εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι η VTB έχει κύκλο εργασιών 10 φορές μικρότερο από αυτόν του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κολοσσού.
Τέτοιες αναλογίες μπορεί κανείς να εντοπίσει σήμερα σε πολλές κρατικές ρωσικές επιχειρήσεις, ακόμη και σε μεσαίας κλίμακας στελέχη. Στην πετρελαϊκή Gazprom, για παράδειγμα, οι εταιρικές αμοιβές -πέραν των μεγαλοστελεχών της- κυμαίνονταν στα 3.000 δολάρια τον μήνα, σχεδόν τριπλάσιες από τον μέσο μισθό στη Μόσχα.
«Μετά την κρίση του 2008, η κυβέρνηση έγινε ο βασικός επιχειρηματίας», εξηγεί στην ρωσική εφημερίδα Kommersant ο Κονσταντίν Μπορίσοφ, διευθύνων σύμβουλος στην Support Partners. «Όλοι θυμούνται πώς, στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, τα μεγαλύτερα ταλέντα στις επιχειρήσεις αναζητούσαν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως σε παραρτήματα δυτικών επιχειρήσεων, όπου οι μισθοί ήταν σαφώς καλύτεροι και η δουλειά πιο δημιουργική. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι επιστρέφουν στις κρατικές εταιρίες. Όμως ακόμη δεν μπορούμε να μιλάμε για μία νέα εποχή στην ρωσική αγορά εργασίας».
Διαβάστε ακόμη: Από επιχειρηματίας…κατάδικος σε «γκουλάγκ»
Εφόσον η κατάσταση αυτή συνεχιστεί, η επιθετική τακτική της ρωσικής κυβέρνησης θα μπορούσε πράγματι να φέρει τα πάνω – κάτω, εκτιμά η Οκσάνα Φεσένκο, ειδική αναλύτρια σε θέματα αγοράς εργασίας. «Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού σε μία μεγάλη εταιρία αμείβεται κατά μέσο όρο με 15.000 – 20.000 ευρώ τον μήνα», συμπληρώνει η Aiκατερίνα Ιλιάνο, συνεργάτης της Boyden, «τη στιγμή που στην Ευρώπη αυτή είναι η αμοιβή ενός διευθύνοντος συμβούλου, από τα χέρια του οποίου περνούν δουλειές εκατομμυρίων και τεράστιες ευθύνες».
Πάντως, όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν παροδικά, απλά σημεία των καιρών, εκτιμά ο Μπορίσοφ. Η κυβέρνηση της Μόσχας έχει σήμερα άνεση κινήσεων, χάρη στις υψηλές τιμές πώλησης φυσικού αερίου σε ξένες αγορές, με πρώτη την Ευρώπη. Τα δεδομένα, ωστόσο, μπορεί να αλλάξουν. Και τότε, υποστηρίζει, οι μισθοί -αρχής γενομένης από το ρωσικό δημόσιο- μοιραία θα επανακαθοριστούν, με τάση προς τα κάτω.
