Από τον Πρώτο Κάρολο ως τον Τρίτο: Οι αιματοβαμμένες ιστορίες των δύο συνονόματων βασιλιάδων της Αγγλίας
Με τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ ο πρίγκιπας Κάρολος έγινε βασιλιάς Κάρολος Γ’. Απευθύνθηκε στους Βρετανούς ως μονάρχης για πρώτη φορά την προηγούμενη Παρασκευή, επαναλαμβάνοντας τη δέσμευση της μητέρας του να υπηρετήσει το Ηνωμένο Βασίλειο και «να τηρήσει τις συνταγματικές αρχές που βρίσκονται στην καρδιά του έθνους».
Υπήρξαν πολλές εικασίες εδώ και χρόνια για το όνομα που θα επέλεγε ο Κάρολος με την άνοδό του στην εξουσία. Θα μπορούσε να επιλέξει ένα από τα τέσσερα ονόματά του: Charles, Philip, Arthur ή George. Ωστόσο επέλεξε να ανέβει στο θρόνο φέροντας το όνομα δυο από τους πιο δύστυχους βασιλάδες της Βρετανίας.
Ποια ήταν λοιπόν η μοίρα των δύο πρώτων Βρετανών μοναρχών με το όνομα Κάρολος;
Κάρολος Α΄- Ο αλυσοδεμένος βασιλιάς
Ο πρώτος βασιλιάς με το όνομα Κάρολος ήταν γιος του βασιλιά Ιάκωβου VI της Σκωτίας (Ιάκωβος Α’ της Αγγλίας) και εγγονός της Μαρίας, Βασίλισσας της Σκωτίας.
Κυβέρνησε από το 1625 μέχρι την εκτέλεσή του μετά τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο, και η περίοδος της βασιλείας του σημαδεύτηκε από διαμάχες με το κοινοβούλιο για την αυταρχική του διακυβέρνηση.
Ανέβηκε στον θρόνο την περίοδο που η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ισπανία και παράλληλα ξεκίνησε πόλεμο με τη Γαλλία κατόπιν συμβουλής του δούκα του Μπάκιγχαμ, του βασικού του συμβούλου.
Μετά τις αποτυχημένες εκστρατείες σε αυτούς τους πολέμους, η κυβέρνηση προσπάθησε να ανατρέψει τον Μπάκιγχαμ κατηγορώντας τον για προδοσία. Ο Κάρολος Α’ διέλυσε το κοινοβούλιο για να προστατεύσει τον σύμβουλό του. Ταυτόχρονα, ο βασιλιάς επιχείρησε να εφαρμόσει φόρους και δάνεια για τη χρηματοδότηση των στρατιωτικών εκστρατειών του χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης.
Επίσης δημιούργησε μεγάλο σκάνδαλο λόγω του γάμου του με την Henrietta Maria, τη Ρωμαιοκαθολική αδερφή του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου XIII, την περίοδο που ο αντικαθολικισμός ήταν στο αποκορύφωμά του. Εκείνη την εποχή απαγορεύτηκε στους Καθολικούς να κατέχουν αξιώματα και ο Αγγλικανισμός επιβλήθηκε νόμιμα.
Μέχρι το 1629 το κοινοβούλιο καταδίκασε τη συμπεριφορά του βασιλιά με τρία ψηφίσματα. Για να τους τιμωρήσει, ο Κάρολος Α’ κυβέρνησε για τα επόμενα 11 χρόνια χωρίς να συγκαλέσει κοινοβούλιο, εξασφαλίζοντας έσοδα για τη μοναρχία μέσω νέων προστίμων και φόρων.
Τη δεκαετία του 1640 εμφύλιος πόλεμος φαινόταν στον ορίζοντα. Η χώρα διχάστηκε μεταξύ βουλευτών και μοναρχικών – των Roundheads και των Cavaliers – μετά την απόφαση του Καρόλου Α΄ενώσει τα βασίλεια της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας σε ένα ενιαίο βασίλειο.
Πόλεμος ξέσπασε το 1642 με τους βασιλικούς στρατούς να πολεμούν ενάντια στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα. Το 1645 οι επιτυχίες των κοινοβουλευτικών στο πεδίο της μάχης, με τη βοήθεια σκωτσέζικων δυνάμεων, ανάγκασαν τον Κάρολο Α’ να παραδοθεί.
Ακολούθησε και ένας δεύτερος εμφύλιος, όμως η σκωτσέζικη εισβολή, υποστηριζόμενη πλέον από τους βασιλόφρονες ηττήθηκε γρήγορα. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να παραδοθεί για ακόμα μια φορά, δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας και απομακρύνθηκε από τον θρόνο.
Στις 30 Ιανουαρίου 1649 αποκεφαλίστηκε μπροστά στο πλήθος του Λονδίνου.
Κάρολος Β΄- Η επιστροφή του βασιλιά
Ο Κάρολος Β’ βασίλεψε από το 1660 μέχρι το 1685. Ήταν μόλις 18 ετών και βρισκόταν στην εξορία όταν εκτελέστηκε ο πατέρας του, Κάρολος Α’. Η Σκωτία τον ανακήρυξε βασιλιά όμως το αγγλικό κοινοβούλιο κατήργησε τη μοναρχία και ανακήρυξε την Αγγλία δημοκρατία.
Τα επόμενα δέκα χρόνια παρακολουθούσε τα γεγονότα μόνο από απόσταση καθώς ο πουριτανός στρατιωτικός και πολιτικός, Όλιβερ Κρόμγουελ, έγινε ουσιαστικά δικτάτορας και επέβαλε μια σειρά εξωφρενικών απαγορεύσεων. Απαγόρευσε το θέατρο, τα αθλήματα, τις γιορτές, το μακιγιάζ και τη βλασφημία. Απαγόρευσε ακόμη και τα Χριστούγεννα.
Μετά τον θάνατο του Κρόμγουελ το 1658 ο γιος του προσπάθησε να αναλάβει τα ηνία, όμως το κοινό είχε κουραστεί από αυτό το καθεστώς. Το κοινοβούλιο προσκάλεσε τον βασιλιά Κάρολο Β’ να αναλάβει τον θρόνο στα 30ά του γενέθλια.
Ο νέος βασιλιάς δεν είχε ξεχάσει τα δεινά της οικογένειάς του και φρόντισε να εκτελέσει όλους όσους είχαν υπογράψει το ένταλμα θανάτου του πατέρα του. Ακόμη και το σώμα του Κρόμγουελ ξεθάφτηκε και αποκεφαλίστηκε.
Την καρδιά του νεαρού βασιλιά έκλεψε η παντρεμένη Barbara Villiers, κάτι που ο Κάρολος δεν κράτησε κρυφό. Αντίθετα, η δημόσια σχέση του με την Villiers έγινε σύμβολο της ελευθερίας των ηθών της εποχής, ενώ ο μυστικός γάμος του αδελφού του με μία κοινή θνητή πρόσθεσε ακόμα ένα σκάνδαλο στο ενεργητικό του στέμματος.
Παρά το γεγονός ότι είχε έναν γιο από την ερωμένη του, ο Κάρολος ήταν πρόθυμος να παντρευτεί. Η Αικατερίνη της Μπραγκάνσα, κόρη του βασιλιά Ιωάννη IV της Πορτογαλίας, επιλέχθηκε για νύφη και έφερε γενναιόδωρη προίκα: δύο εκατομμύρια κορώνες μαζί με τις πόλεις Βομβάη και Ταγγέρη.
Ο γάμος τους ήταν περισσότερο συμβατικός παρά παθιασμένος. Το ζευγάρι δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα, κυριολεκτικά, ενώ η Πορτογαλέζα Αικατερίνη θεωρούνταν ασήμαντη μπορστά στην ομορφιά της ερωμένης του βασιλιά. Ακόμη χειρότερα, ο Κάρολος επέμενε να συνεχίσει ανοιχτά τη σχέση του και έγινε πατέρας μιας κόρης με την Barbara.
Ο Κάρολος Β’ επέβλεψε την Αποκατάσταση, μια περίοδο που προσδιορίστηκε από την άνθιση της «χυδαίας» κωμωδίας, των προκλητικών ρούχων και μιας γενικότερης μετα-πουριτανικής ακολασίας. Εκτός από την σχέση του με την Barbara, είχε τουλάχιστον έξι γνωστές ερωμένες και δώδεκα γνωστά εξώγαμα τέκνα. H Νταϊάνα, η πριγκίπισσα της Ουαλίας, καταγόταν από δύο νόθους γιους του Καρόλου: τους Δούκες του Γκράφτον και του Ρίτσμοντ.
Όμως παρά το παρατσούκλι ως «χαρούμενος βασιλιάς», εξαιτίας της αγάπης του για τη μουσική και τη διασκέδαση, ο Κάρολος αντιμετώπισε μερικές πολύ δύσκολες στιγμές – όπως η Μεγάλη Πανούκλα του 1665, η Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666, ενώ το κοινοβούλιο συνέχισε να τον περιορίζει, όπως έκανε με τον πατέρα και τον παππού του.
Το 1685 ο Κάρολος Β’ υπέστη μια ξαφνική αποπληκτική κρίση και πέθανε σε ηλικία 54 ετών. Ο τρόπος του θανάτου του και η μη δημοτικότητά του δημιούργησαν υποψίες για δηλητηρίαση, όμως οι σύγχρονες ιατρικές γνωματεύσεις υποδηλώνουν ότι τα συμπτώματα της τελικής ασθένειάς του ήταν παρόμοια με εκείνα της ουραιμίας – ενός συνδρόμου που σχετίζεται με νεφρική δυσλειτουργία. Καθώς δεν είχε νόμινους απογόνους, ο θρόνος πήγε στον αδερφό του, Ιάκωβο Β.
