Δουλευταράς ή εργασιομανής;
Πώς να τα ξεχωρίζετε και τι πραγματικά από τα δύο σας συμφέρει.
Τώρα που τελειώνουν σιγά-σιγά οι διακοπές και θα πρέπει να γυρίσετε στις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναρωτηθείτε: Είστε… υγιώς δουλευταράς ή μήπως εργασιομανής, δουλεύοντας ασταμάτητα όλη τη μέρα;
Εάν δεν μπορείτε να τα ξεχωρίσετε ή εάν πάλι ανήκετε εκούσια στη δεύτερη κατηγορία, ιδού οι συμβουλές δύο ειδικών, μέλη της διακεκριμένης διαδικτυακής κοινότητας των LinkedIn Influencers, που θα σας δώσουν όλες τις απαντήσεις: και σε ποια κατηγορία κατατάσσεστε, αλλά και σε ποια τελικά σας συμφέρει πράγματι να είστε…
Τζούλιεν Γκόρντον, ιδρυτής και συνέταιρος της συμβουλευτικής εταιρίας New Higher
«Εκ πρώτης όψης», γράφει ο Τζούλιεν Γκόρντον στο LinkedIn, «η υψηλή αποδοτικότητα και η εργασιομανία δείχνουν λίγο πολύ το ίδιο. Και οι δύο κατηγορίες περιλαμβάνουν πολλές ώρες κοπιαστικής δουλειάς. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά: το πώς αισθάνεται κανείς σε σχέση με τη δουλειά του».
Νο1 διαφορά, λοιπόν, είναι ο διαχωρισμός μεταξύ του «κάνω δουλειά» και είμαι διαρκώς «απασχολημένος». «Στόχος του εργασιομανή είναι να καταπιάνεται συνεχώς με κάτι. Γεμίζει πάντα τον χρόνο του με καθήκοντα, απλά επειδή νοιώθει ανασφάλεια όταν δεν έχει να κάνει κάτι. Κι αυτή με τη σειρά της πηγάζει κυρίως από το γεγονός ότι δεν ξέρει την πραγματική του εργασιακή αξία. Πιστεύει ότι όσο πιο απασχολημένος είναι, τόσο πιο σημαντικός γίνεται». Ματαίως…
Νο2 διαφορά είναι η αντίληψη της επίτευξης ενός στόχου. «Ο εργασιομανής δεν ξέρει πότε ένα καθήκον έχει ολοκληρωθεί. Δεν έχει αίσθηση του μέτρου», επισημαίνει. «Δεν είναι αρκετά καλό», «δεν είμαι αρκετά καλός» είναι μερικές από τις συνήθεις ενοχικές δικαιολογίες.
Το αποτέλεσμα είναι οι εργασιομανείς να εξαρτώνται στο μεγαλύτερο βαθμό από τις εκτιμήσεις τρίτων. «Περιμένουν από τους άλλους για να καταλάβουν εάν τα πηγαίνουν καλά», υπογραμμίζει ο Γκόρντον. «Κι αυτή η τάση για σύγκριση τους οδηγεί συχνά σε μία σκληρή αυτοκριτική, βάσει ωστόσο κριτηρίων επιτυχίας που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την εκάστοτε προσωπική προσπάθειά τους».
Τζόελ Πέτερσον, πρόεδρος της JetBlue Airways
Η μεγαλύτερη πάντως πρόκληση-πρόβημα για τον εργασιομανή είναι να αντιληφθεί και να παραδεχθεί ότι βρίσκεται πράγματι σε αυτή τη φάση. Ως κλασσικό παράδειγμα, ο Τζόελ Πέτερσον παραθέτει την ιστορία «ενός στελέχους της εφημερίδας Chicago Sun-Times, που κάποτε μου εκμυστηρεύθυηξε ότι δεν μπορεί να πάρει διακοπές».
«Ο λόγος ήταν ότι φοβόταν πως φεύγοντας το μαγαζί θα κατέρρεε χωρίς αυτόν, ενώ ταυτόχρονα έτρεμε στην ιδέα ότι μπορεί να συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο και όλα να πήγαιναν τέλεια με αυτόν απόντα», γράφει.
Λογικό, παρατηρεί, αφού όταν είσαι εργασιομανής θέλεις να αισθάνεσαι ότι είσαι το επίκεντρο του κόσμου, αλλά «είναι αδύνατο να ευχαριστηθείς με κάτι. Το φαγητό δεν είναι ποτέ αρκετά καλό, το ξενοδοχείο δεν είναι ποτέ τόσο άνετο όσο θα έπρεπε να ήταν, το εισόδημά σου θεωρείς ότι είναι κατώτερο από αυτό θα ήθελες». Κατά το κοινώς λεγόμενο, τρώγεσαι με τα ρούχα σου, μονίμως!
Ίσως αυτό αποτελεί κατά τον Πέτερσον και μία λογική εξήγηση γιατί οι εργασιομανείς δεν ζούνε ποτέ στο τώρα, παρά μόνον στο παρελθόν ή στο άγνωστο, γεμάτο ελπίδες μέλλον. «Αγαπημένη τους συνήθεια είναι να αναπολούν μιλώντας για περασμένες δόξες ή να αναμένουν τα μελλούμενα, αδυνατώντας έτσι να ζουν το τώρα, αναλαμβάνοντας απλά την εκπλήρωση ενός στόχου. Και τα δύο αποτελούν σημάδια ότι ζει εκτός πραγματικότητας. Συνήθεια, που μόνον άγχος μπορεί να προκαλέσει».
Η συμβουλή του λοιπός προς τους απανταχού εργασιομανείς; Μάθετε πώς να δεσμεύεστε σε κάτι που ισχύει τώρα, στο παρόν, με την ίδια θέρμη που θα δεσμευόσασταν σε έναν μελλοντικό στόχο. Μια καλή αρχή θα ήταν ένα καλύτερο οργανόγραμμα για το πώς θα διαχειρίζεστε τα emails σας ή πώς να μην αργείτε στις συναντήσεις -άλλα δύο γνωρίσματα εργασιομανίας, επισημαίνει. Κι εν τέλει «κάνετε ενδοσκόπηση και αλλάξτε νοοτροπία», Ένα από τα πιο χρήσιμα προσωπικά μου mantras έχει γίνει το «έχω όλα όσα χρειάζομαι!» Τελεία!
Διαβάστε ακόμα:
