Το πολιτικό κληροδότημα του Κώστα Σημίτη
Η τιμητική εκδήλωση για τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ξύπνησε μίση και πάθη στην δεξιά πολυκατοικία. Σύμφωνα με μια βασική γραμμή σκέψης που διαπερνά τη λαϊκή δεξιά, με την παρουσία του στην εκδήλωση τιμής για τον άλλοτε αρχηγό του ΠΑΣΟΚ ο σημερινός Πρωθυπουργός τιμά την οκταετία 1996-2004 την οποία αρκετοί από αυτούς πολέμησαν σκληρά για να καταφέρουν να επαναφέρουν τη Νέα Δημοκρατία σε τροχιά διακυβέρνησης. Και, εν πάση περιπτώσει αρκετοί Νεοδημοκράτες γνωρίζουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί για πολλούς τον φυσικό συνεχιστή του οράματος του εκσυγχρονισμού και πως, βαθιά μέσα του, δεν βρίσκει κοινούς τόπους με την ψυχή της λαϊκής δεξιάς.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα λάθος. Ούτε ο πατέρας του Κυριάκου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προέρχονταν από τα σπλάχνα της Δεξιάς. Δεν θα ήταν ποτέ Πρωθυπουργός εκλεγμένος με τη Νέα Δημοκρατία, εάν δεν είχε βρεθεί μπροστά του ο Ανδρέας τη δεκαετία του 1960. Αλλά, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ευτύχημα είναι πως, εάν το ρεύμα του εκσυχγρονισμού, το οποίο υπηρέτησε με δογματική ευλάβεια ο Σημίτης την περίοδο της διακυβέρνησης του ήταν τότε μια μειοψηφία, ενθυλακωμένη στο κυβερνών ΠΑΣΟΚ, σήμερα είναι πλειοψηφικό. Ή, εάν όχι πλειοψηφικό, τουλάχιστον καταφέρνει να κερδίσει εκλογικές μάχες, να ορίσει την πολιτική ατζέντα και να διαμορφώσει τους όρους λειτουργίας του ελληνικού κράτους.
Εάν είστε παλιότεροι, θα θυμάστε σίγουρα τη μάχη που έδωσε ο Σημίτης για τις ταυτότητες, το γεγονός πως είχε απέναντι του τον τότε προκαθήμενο της Ελλαδικής εκκλησίας, την αξιωματική αντιπολίτευση και μερικά εκατομμύρια Έλληνες. Σήμερα το θέμα της αντικατάστασης των ταυτοτήτων βρίσκει απέναντι του μόνο κάτι γραφικούς με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται.
Το γεγονός πως τα πνευματικά παιδιά του εκσυχγρονισμού έχουν εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ κι έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔ του Μητσοτάκη είναι από μόνο του μια απόδειξη πως το κληροδότημα Σημίτη έχει ξεφύγει από τα πολιτικά όρια της Κεντροαριστεράς. Η προσπάθεια για μια συνεχή σύγκλιση με τη Δύση, η πίστη σε ένα κράτος που θα ενδυναμωθεί θεσμικά, θα αποκτήσει δομές, λειτουργίες, ελέγχους κι εξισορροπητικές διαδικασίες, η συστηματική μελέτη των διεθνών συσχετισμών και μια ενεργή εξωτερική πολιτική είναι στοιχεία μιας πολιτικής που εφάρμοσε ο Σημίτης με σχετική επιτυχία την περίοδο 1996-2004. Κι αυτό αποτυπώνεται και στους αριθμούς και στα στατιστικά στοιχεία της διακυβέρνησης του.
Δεν είχε αρνητικά η περίοδος Σημίτη; Προφανώς και είχε. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν τους ήθελε και τους αντιμετώπισε ως ένα αναγκαίο κακό. Το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού έμεινε ατελές και δεν κατάφερε ούτε να ολοκληρωθεί, ούτε να εμπεδωθεί. Υπήρξαν επιχειρηματικά συμφέροντα που γιγαντώθηκαν κι έδρασαν ίσως κι ανεξέλεγκτα σε ένα βαθμό. Και κανείς μπορεί να προσθέσει ό,τι άλλο θέλει σε αυτό τον κατάλογο.
Το ότι όμως ότι η χώρα διαθέτει έναν statesman του δικού του επίπεδου που τυγχάνει αναγνώρισης για το έργο του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, το ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι αναγνωρίζουν την αξία και τη συμβολή του στην βελτίωση των υποδομών και των οικονομικών δεδομένων είναι ένα πολιτικό κληροδότημα που αξίζει να του πιστωθεί. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν ο Σημίτης, που προειδοποίησε το έθνος για την επικείμενη έλευση του ΔΝΤ, σε μια ομιλία του στη Βουλή, όταν οι υπόλοιποι πιστεύαμε πως η χώρα ήταν θωρακισμένη. Οπότε, το ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο πολιτικού πολιτισμού, να τιμάται η πολιτική διαδρομή ενός ανθρώπου, με τους αρχηγούς των αντιπάλων κομμάτων από κάτω, είναι από μόνο του μια ένδειξη πολιτικής ωριμότητας.
