Ρουμπινί: Αυτές είναι οι οικονομικές προτεραιότητες της Κάμαλα Χάρις – Οι διαφορές με Τραμπ
Με τις δημοσκοπήσεις να υποδηλώνουν ότι η Kamala Harris έχει τουλάχιστον 50% πιθανότητες να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, έχουν έρθει στο προσκήνιο ερωτήματα σχετικά με την οικονομική ατζέντα της». Σε αυτό το πλαίσιο, ο πολύς οικονομολόγος Nouriel Roubini εξετάζει το πρόγραμμά της.
Φυσικά, πολλά θα εξαρτηθούν και από τα αποτελέσματα των ψηφοδελτίων, λέει. Εάν οι Δημοκρατικοί κέρδιζαν τον Λευκό Οίκο και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, θα μπορούσαν να εφαρμόσουν δημοσιονομικές πολιτικές με απλή πλειοψηφία (μέσω της λεγόμενης διαδικασίας δημοσιονομικής συμφιλίωσης). Διαφορετικά, μια κυβέρνηση Harris προφανώς θα ήταν πιο περιορισμένη.
Όπως αναφέρει ο οικονομολόγος, όταν η Harris έθεσε υποψηφιότητα για αντιπρόεδρος το 2019, οι οικονομικές της προτάσεις ήταν προς τα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος. Μεταξύ άλλων, υποστήριζε την καθολική υγειονομική περίθαλψη, την αποποινικοποίηση της παράνομης διέλευσης των συνόρων, ένα «Green New Deal» 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και την απαγόρευση του fracking.
Τώρα «τρέχει» μια πιο κεντρώα πλατφόρμα, που προϋποθέτει υποστήριξη για το Affordable Care Act (Obamacare), αν και με κάποιες νέες ανατροπές, όπως ένα ανώτατο όριο τιμής στην ινσουλίνη και μια επέκταση της κυβερνητικής εξουσίας για τη διαπραγμάτευση των τιμών των φαρμάκων για τα προγράμματα Medicare και Medicaid.
Επίσης, ευνοεί την πρόσφατη διακομματική συμφωνία για την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης, την οποία ο αντίπαλός της, Donald Trump, έπεισε τους Ρεπουμπλικάνους να καταργήσουν για εκλογικούς λόγους, αποδέχεται το fracking και υποστηρίζει τις πιο περιορισμένες (1 τρισεκατομμύριο δολάρια) πράσινες δαπάνες στον νόμο για τη μείωση του πληθωρισμού.
Αν και πολλές από τις άλλες προτάσεις της Harris παραμένουν ασαφείς, φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει μια συνέχεια των οικονομικών πολιτικών του προέδρου Joe Biden.
Αν εκλεγόταν, θα υποστήριζε τις προσπάθειες για ενίσχυση της μεταποίησης και τη δημιουργία μιας «οικονομίας ευκαιριών» με μεγαλύτερη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη. Δεν θα απέφευγε την κρατική παρέμβαση, ειδικά τις βιομηχανικές πολιτικές για την υποστήριξη των οικονομικών τομέων και τεχνολογιών του μέλλοντος.
Και θα επιχειρούσε να χαλιναγωγήσει την εξουσία μεγάλων ολιγοπωλιακών εταιρειών μέσω ρύθμισης. Δεδομένου ότι τέτοιου είδους μέτρα ενδέχεται να αυξήσουν τη ζήτηση και τις τιμές, έχει επίσης σχέδια να αυξήσει την προσφορά προσιτών κατοικιών.
Θα εισαγάγει νέες εκπτώσεις φόρου για τις μικρές επιχειρήσεις και θα επεκτείνει τις φορολογικές περικοπές για τα νοικοκυριά που κερδίζουν λιγότερα από 400.000 δολάρια ετησίως.
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, για να πληρώσει για αυτές τις πολιτικές, θα αυξήσει τον εταιρικό φορολογικό συντελεστή από 21% στο 28%, θα αυξήσει τους φόρους στους πολύ πλούσιους (αυτούς με κορυφαίο οριακό συντελεστή επί του παρόντος 39%) και θα διερευνήσει την πιθανότητα φόρου στα μη πραγματοποιηθέντα κεφαλαιουχικά κέρδη.
Τέλος, δεν σκοπεύει να μεταρρυθμίσει προγράμματα Κοινωνικής Ασφάλισης όπως το Medicare. Συνολικά, η Επιτροπή για έναν Υπεύθυνο Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό εκτιμά ότι οι προτάσεις της Harris θα κοστίσουν 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε μια δεκαετία. Όσον αφορά τις εμπορικές πολιτικές της Harris, θα μοιάζουν αρκετά με αυτές του Biden.
Θα συνεχιζόταν η «αποσύνδεση» -αλλά όχι η αποσύνδεση- σε στρατηγικούς τομείς όπως κρίσιμα μέταλλα, σπάνιες γαίες, πράσινη τεχνολογία και υψηλή τεχνολογία, καθώς και κυρώσεις και περιορισμοί εξαγωγών σε ημιαγωγούς και άλλες εισροές που σχετίζονται με την τεχνητή νοημοσύνη.
Σε αντίθεση με τον Trump, η Harris δεν θα επιβάλει δασμούς σε φίλους και συμμάχους, ούτε θα επιδιώξει γενικούς δασμούς σε όλα τα κινεζικά προϊόντα. Θα επιδιώξει έναν διαχειριζόμενο στρατηγικό ανταγωνισμό με την Κίνα, αντί για πλήρη περιορισμό ή αποσύνδεση.
Επίσης θα ωθήσει τους συμμάχους του ΝΑΤΟ να ξοδέψουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα (στην πραγματικότητα, 23 στους 32 ήδη το κάνουν) και θα υποστηρίξει συμμαχίες, πολυμερή σύμφωνα ασφαλείας όπως το Quad και το AUKUS και διμερείς σχέσεις με σημαντικές εταίρους όπως η Ινδία και οι Φιλιππίνες.
Σε επίπεδο εξωτερικής οικονομικής πολιτικής, θα ενισχύσει την οπλοποίηση του δολαρίου, αλλά ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να εδραιώσει το στάτους του αμερικανικού νομίσματος.
«Έτσι, οι δημοσιονομικές, εμπορικές, κλιματικές, μεταναστευτικές, νομισματικές και κινεζικές πολιτικές της Harris θα ήταν αρκετά διαφορετικές από τις πολιτικές του αντιπάλου της» καταλήγει ο οικονομολόγος.
