10 καθημερινές δρασητριότητες που κάποτε ήταν παράνομες
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάποιες από τις πιο συνηθισμένες δραστηριότητές μας θα μπορούσαν να θεωρηθούν εγκλήματα στο παρελθόν. Ωστόσο, η ιστορία είναι γεμάτη με περίεργους νόμους που απαγόρευαν ενέργειες τις οποίες πλέον θεωρούμε δεδομένες.
Αυτοί οι νόμοι, που συχνά προέκυπταν από θρησκευτικές πεποιθήσεις, πολιτισμικούς κανόνες ή λανθασμένες προσπάθειες ελέγχου, αντικατοπτρίζουν πόσο έχουν αλλάξει οι κοινωνικές αξίες με την πάροδο του χρόνου.
Από το σφύριγμα σε δημόσιους χώρους μέχρι τον εορτασμό των Χριστουγέννων, εδώ είναι δέκα καθημερινές δραστηριότητες που κάποτε ήταν παράνομες σε διαφορετικούς πολιτισμούς και εποχές.
Πηγή: Listverse
10. Σφύριγμα σε Δημόσιους Χώρους (Μεσαιωνική Ευρώπη)
Το σφύριγμα μπορεί να φαίνεται ως ένας αθώος τρόπος για να περνά η ώρα, αλλά στη μεσαιωνική Ευρώπη συνδεόταν με τον κίνδυνο και την αταξία. Σε ορισμένες περιοχές, ιδιαίτερα στην Αγγλία και τη Γαλλία, το σφύριγμα θεωρούνταν ότι καλεί κακά πνεύματα ή ότι χρησιμοποιείται για μυστική επικοινωνία μεταξύ εγκληματιών. Αυτή η δεισιδαιμονία οδήγησε σε αυστηρούς νόμους που απαγόρευαν το σφύριγμα σε δημόσιους χώρους, ειδικά τη νύχτα. Οι αρχές φοβούνταν ότι οι κλέφτες και οι παράνομοι χρησιμοποιούσαν το σφύριγμα για να δίνουν σήματα ο ένας στον άλλον κατά τη διάρκεια παράνομων δραστηριοτήτων, γι’ αυτό και η πρακτική απαγορεύτηκε μετά τη δύση του ηλίου.
Σε ορισμένες πόλεις, αν κάποιος πιανόταν να σφυρίζει τη νύχτα, μπορούσε να του επιβληθεί πρόστιμο ή να υποστεί δημόσιο εξευτελισμό, όπως να τοποθετηθεί στις κολάσεις (stocks). Η σύνδεση μεταξύ του σφυρίγματος και της εγκληματικής δραστηριότητας ρίζωσε τόσο βαθιά που παρέμεινε έτσι για αιώνες. Ακόμη και οι ναυτικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το σφύριγμα για να επικοινωνούν στα πλοία, αντιμετώπιζαν τιμωρίες αν σφύριζαν τη λάθος στιγμή ή σε λάθος μέρος.
Αν και ο νόμος έχει ξεθωριάσει εδώ και πολύ καιρό, απομεινάρια αυτής της δεισιδαιμονίας εξακολουθούν να υπάρχουν, με ορισμένους πολιτισμούς να πιστεύουν ότι το σφύριγμα σε εσωτερικούς χώρους ή μετά το ηλιοβασίλεμα φέρνει κακή τύχη.
9. Μπάνιο (Μεσαιωνική Ευρώπη)
Μετά το ξέσπασμα του Μαύρου Θανάτου, η καθαριότητα θεωρήθηκε ύποπτη στη μεσαιωνική Ευρώπη, ιδιαίτερα από θρησκευτικούς ηγέτες. Υπήρχε η διαδεδομένη πεποίθηση ότι το μπάνιο, ειδικά στα δημόσια λουτρά, άνοιγε τους πόρους του σώματος σε ασθένειες και ηθική διαφθορά. Η ιδέα ότι το νερό μπορούσε να αποδυναμώσει τις άμυνες του σώματος οδήγησε στη γενική αντίληψη ότι το τακτικό μπάνιο ήταν βλαβερό. Αυτοί οι φόβοι ενισχύθηκαν λόγω της σύνδεσης των λουτρών με ανήθικη συμπεριφορά, καθώς πολλά δημόσια λουτρά συνδέονταν με πορνεία και αμαρτωλές απολαύσεις.
Μέχρι τον 16ο αιώνα, πολλές περιοχές της Ευρώπης είχαν απαγορεύσει εντελώς τα δημόσια λουτρά και η προσωπική υγιεινή αποθαρρυνόταν, κυρίως από τις θρησκευτικές αρχές. Αντί να πλένονται με νερό, οι άνθρωποι ενθαρρύνονταν να καθαρίζονται τρίβοντας το δέρμα τους με στεγνά πανιά και να χρησιμοποιούν βαριά αρώματα για να καλύπτουν τις οσμές. Οι πλούσιες οικογένειες που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά το ιδιωτικό μπάνιο πρόσεχαν να μη διαφημίζουν τις συνήθειές τους, ώστε να μην κατηγορηθούν για ματαιοδοξία ή υπερβολή.
Ειρωνικά, αυτός ο φόβος για το νερό πιθανότατα συνέβαλε στη διάδοση των ασθενειών, καθώς η πρακτική του «στεγνού καθαρισμού» ελάχιστα βοηθούσε στην πρόληψη της εξάπλωσης των βακτηρίων. Το μπάνιο δεν θα γινόταν ευρέως αποδεκτό ξανά μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν οι μεταρρυθμίσεις στη δημόσια υγεία και οι πρόοδοι στην υγιεινή συνέβαλαν στην αντιστροφή αιώνων λανθασμένων πεποιθήσεων.
8. Το να φοράμε κάποια συγκεκριμένα χρώματα (Ελισαβετιανή Αγγλία)
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της βασίλισσας Ελισάβετ Α’, υπήρχαν αυστηροί νόμοι που καθόριζαν τι μπορούσαν να φορούν οι άνθρωποι ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη. Αυτοί οι νόμοι περί πολυτελείας (sumptuary laws), σχεδιασμένοι για να ενισχύσουν την αυστηρή κοινωνική ιεραρχία της εποχής, υπαγόρευαν ότι μόνο οι ευγενείς και η βασιλική οικογένεια μπορούσαν να φορούν ορισμένα υφάσματα, στυλ και χρώματα. Το μωβ, για παράδειγμα, ήταν αποκλειστικά για τη βασιλεία, καθώς η βαφή ήταν εξαιρετικά ακριβή και παραγόταν από το σπάνιο θαλάσσιο σαλιγκάρι murex. Το χρυσό και το κόκκινο ήταν επίσης περιορισμένα στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, συμβολίζοντας τον πλούτο και την εξουσία.
Για τους κοινούς ανθρώπους, η χρήση αυτών των απαγορευμένων χρωμάτων δεν ήταν απλώς ένα λάθος στη μόδα αλλά και ένα νομικό αδίκημα. Όσοι παραβίαζαν αυτούς τους νόμους μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μεγάλα πρόστιμα ή φυλάκιση. Οι περιορισμοί αυτοί ίσχυαν ακόμη και για πλούσιους εμπόρους και γαιοκτήμονες, οι οποίοι, παρά τα οικονομικά τους μέσα, δεν επιτρεπόταν να ντύνονται πέρα από την κοινωνική τους τάξη. Οι νόμοι αυτοί επιβάλλονταν όχι μόνο για να διατηρηθεί η οπτική διάκριση μεταξύ των τάξεων, αλλά και για να αποτραπεί η κοινωνική κινητικότητα που θα μπορούσε να επηρεάσει τα προνόμια της αριστοκρατίας.
Ενδιαφέρον είναι ότι αυτός ο έλεγχος της ενδυμασίας δεν ήταν μοναδικός για την Αγγλία. Πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχαν παρόμοιους νόμους, αντικατοπτρίζοντας μια ευρύτερη ανησυχία για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης μέσω της εμφάνισης. Οι περιορισμοί αυτοί άρχισαν να εξασθενούν στα τέλη του 17ου αιώνα, καθώς η μόδα έγινε πιο δημοκρατική και οι αυστηρές κοινωνικές διακρίσεις της Ελισαβετιανής εποχής άρχισαν να διαβρώνονται.
7. Το σκάκι (Ισλαμικά Χαλιφάτα)
Αν και το σκάκι ήταν ένα αγαπημένο παιχνίδι στον ισλαμικό κόσμο, δεν είχε πάντα νόμιμο καθεστώς. Τον 9ο αιώνα, ο χαλίφης Αλ-Μουταουακίλ, που κυβερνούσε μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, εξέδωσε απαγόρευση για το παιχνίδι. Αυτή η απόφαση δεν ήταν πρωτοφανής, καθώς πολλοί θρησκευτικοί μελετητές της εποχής έβλεπαν το σκάκι με καχυποψία. Κάποιοι υποστήριζαν ότι το παιχνίδι αποσπούσε τους ανθρώπους από την προσευχή και ενθάρρυνε τον τζόγο — δύο δραστηριότητες καταδικασμένες στις ισλαμικές διδασκαλίες. Άλλοι πίστευαν ότι το σκάκι, με την έμφαση που δίνει στη στρατηγική και τον ανταγωνισμό, προωθούσε την αδράνεια και απομάκρυνε τους ανθρώπους από πιο παραγωγικές δραστηριότητες.
Παρά την απαγόρευση, το σκάκι παρέμεινε δημοφιλές, ιδιαίτερα μεταξύ των διανοουμένων και των ηγεμόνων που εκτιμούσαν την πολυπλοκότητα και την πνευματική πρόκληση του παιχνιδιού. Υπόγειες λέσχες σκακιού και μυστικοί αγώνες άνθισαν σε πολλές περιοχές, ενώ οι παίκτες βρήκαν δημιουργικούς τρόπους να κρύβουν τις σκακιέρες και τα πιόνια τους. Η ένταση μεταξύ της δημοτικότητας του παιχνιδιού και της νομικής του κατάστασης οδήγησε σε συχνές συγκρούσεις μεταξύ των θρησκευτικών αρχών και του κοινού, με τιμωρίες που κυμαίνονταν από πρόστιμα έως την κατάσχεση των σετ σκακιού.
Η απαγόρευση του σκακιού άρθηκε σε πολλές περιοχές καθώς οι στάσεις απέναντι στο παιχνίδι μαλάκωσαν, αλλά η ένταση μεταξύ θρησκευτικών και πολιτιστικών αξιών παρέμεινε για αιώνες. Σήμερα, το σκάκι είναι αγαπημένο σε μεγάλο μέρος του ισλαμικού κόσμου, με το στρατηγικό του βάθος να θεωρείται αντανάκλαση των πνευματικών επιτευγμάτων των πολιτισμών που κάποτε επιδίωξαν να το απαγορεύσουν.
6. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων (Πουριτανική Αγγλία και Αμερική)
Για πολλούς από εμάς, τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή χαράς, οικογενειακών στιγμών και εορτασμού, αλλά τον 17ο αιώνα, οι Πουριτανοί στην Αγγλία και την Αποικιακή Αμερική είχαν μια πολύ διαφορετική άποψη. Έβλεπαν την εορτή ως υπερβολική και ανίερη, με ρίζες στον παγανισμό και τη Ρωμαϊκή γιορτή Saturnalia, και πίστευαν ότι ενθάρρυνε αμαρτωλή συμπεριφορά. Όταν οι Πουριτανοί ανέλαβαν την εξουσία στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου, απαγόρευσαν εντελώς τους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Το Κοινοβούλιο ψήφισε νόμους το 1647 που απαγόρευαν τις εορταστικές δραστηριότητες που συνδέονται με τα Χριστούγεννα, όπως τα γεύματα, τα παιχνίδια και το τραγούδι καλάντων. Όποιος συλλαμβανόταν να γιορτάζει, μπορούσε να πληρώσει πρόστιμο ή να φυλακιστεί.
Στις αμερικανικές αποικίες, ιδιαίτερα στην Πουριτανική Μασαχουσέτη, επιβλήθηκαν παρόμοιες απαγορεύσεις. Από το 1659 έως το 1681, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στη Βοστώνη ήταν παράνομος, και οι παραβάτες έπρεπε να πληρώσουν πρόστιμο. Οι Πουριτανοί θεωρούσαν τα Χριστούγεννα ως απόσπαση από τις πιο σοβαρές και θρησκευτικές πτυχές του Χριστιανισμού και επιδίωκαν να εξαλείψουν τις υπερβολές της εορταστικής περιόδου.
Η απαγόρευση των Χριστουγέννων δεν διήρκεσε πολύ στην Αγγλία, όπου καταργήθηκε μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας το 1660. Ωστόσο, στην Αμερική, τα Χριστούγεννα παρέμειναν αμφιλεγόμενα για πολύ περισσότερο. Μόλις τον 19ο αιώνα, με την επιρροή των Ευρωπαίων μεταναστών και της δημοφιλούς λογοτεχνίας, όπως το “A Christmas Carol” του Τσαρλς Ντίκενς, τα Χριστούγεννα άρχισαν να μοιάζουν με τη χαρούμενη, οικογενειακή εορτή που γνωρίζουμε σήμερα.
5. Περπάτημα τη νύχτα (Φεουδαρχική Ιαπωνία)
Στη φεουδαρχική Ιαπωνία, το περπάτημα τη νύχτα θεωρούνταν επικίνδυνη δραστηριότητα, που συνδεόταν με εγκληματίες, δολοφόνους και απόκληρους. Οι περιπολίες των σαμουράι, γνωστές ως «ντόσιν», επέβαλαν αυστηρές απαγορεύσεις κυκλοφορίας, και οι κοινοί πολίτες που κυκλοφορούσαν μετά το ηλιοβασίλεμα χωρίς άδεια μπορούσαν να συλληφθούν ή ακόμα και να εκτελεστούν. Η νύχτα θεωρούνταν το βασίλειο των γιακούζα, των νίντζα και άλλων σκοτεινών φιγούρων, και η παραμονή στο σπίτι μετά τη δύση του ήλιου ήταν απαραίτητη για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης και της ασφάλειας.
Ο φόβος για εγκλήματα τη νύχτα ήταν τόσο έντονος που ολόκληρα χωριά κλείδωναν τις πύλες τους με τη δύση του ηλίου, αφήνοντας μόνο λίγα αξιόπιστα άτομα, όπως σαμουράι, να περιπολούν στους δρόμους. Οι έμποροι και οι αξιωματούχοι που έπρεπε να ταξιδέψουν τη νύχτα έπαιρναν ειδικές άδειες, αλλά ακόμα κι αυτοί διακινδύνευαν να αντιμετωπίσουν τους σαμουράι αν δεν τηρούσαν τα κατάλληλα πρωτόκολλα.
Ο νόμος αυτός δεν αφορούσε μόνο την πρόληψη του εγκλήματος — ήταν επίσης ένας τρόπος ελέγχου των μετακινήσεων του πληθυσμού. Η άρχουσα τάξη ήθελε να διασφαλίσει ότι οι αγρότες θα επικεντρώνονταν στην καθημερινή τους εργασία και δεν θα συμμετείχαν σε μυστικές συναντήσεις ή επαναστατικές δραστηριότητες μετά τη δύση του ηλίου. Αν και σήμερα οι δρόμοι της Ιαπωνίας είναι γνωστοί για την ασφάλειά τους τη νύχτα, δεν ήταν πάντα έτσι, και το περπάτημα τη νύχτα κατά τη φεουδαρχική εποχή ήταν επικίνδυνη υπόθεση.
4. Δημόσιος χορός (18ος Αιώνας στην Ευρώπη)
Ο χορός, μία από τις πιο αρχέγονες μορφές έκφρασης της ανθρωπότητας, κάποτε θεωρήθηκε αμαρτωλή και επικίνδυνη δραστηριότητα σε μέρη της Ευρώπης του 18ου αιώνα. Σε περιοχές επηρεασμένες από τον Προτεσταντισμό, όπως η Καλβινιστική Γενεύη και ορισμένες Πουριτανικές κοινότητες, ο δημόσιος χορός ήταν απαγορευμένος. Οι αρχές πίστευαν ότι ο χορός, ειδικά μεταξύ ανδρών και γυναικών, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αμαρτωλές σκέψεις και ανήθικες συμπεριφορές, απειλώντας τον ηθικό ιστό της κοινωνίας.
Αυτές οι απαγορεύσεις ήταν συχνά μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας να καταπνιγούν οι δημόσιες συναθροίσεις, η μουσική και οι γιορτές — όλα αυτά θεωρούνταν ότι αποσπούσαν την προσοχή από τη θρησκευτική αφοσίωση, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό περιορισμών. Όσοι πιάνονταν να χορεύουν σε δημόσιους χώρους, όπως ταβέρνες ή πλατείες, μπορούσαν να τιμωρηθούν με πρόστιμα ή φυλάκιση. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι αίθουσες χορού δεχόντουσαν επιδρομές από θρησκευτικές αρχές, και οι χορευτές τιμωρούνταν με δημόσιο εξευτελισμό.
Παρά αυτούς τους νόμους, ο χορός συνέχιζε να ανθίζει στα κρυφά, με μυστικά πάρτι και συγκεντρώσεις όπου οι άνθρωποι συναντιόνταν για να γιορτάσουν, αψηφώντας τις αρχές, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο αντίστασης. Η ένταση ανάμεσα στη χαρά και τον ηθικό περιορισμό δημιούργησε μια πολιτιστική διαμάχη — σαν ένα περίπλοκο ταπισερί όπου κάποιες κοινότητες αγκάλιαζαν τους περιορισμούς, ενώ άλλες σιωπηρά επαναστατούσαν. Μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα ο δημόσιος χορός έγινε ξανά πλήρως αποδεκτός, και σήμερα είναι σίγουρα δύσκολο να φανταστούμε ότι κάτι τόσο ευχάριστο θα μπορούσε κάποτε να ήταν παράνομο.
3. Κατανάλωση καφέ (Οθωμανική Αυτοκρατορία)
Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Σουλτάνος Μουράτ Δ’ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υιοθέτησε σκληρή στάση απέναντι στις δημόσιες «αμαρτίες», συμπεριλαμβανομένης της κατανάλωσης καφέ. Τα καφενεία είχαν γίνει κέντρα κοινωνικής ζωής στην αυτοκρατορία, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να συζητήσουν πολιτικά, φιλοσοφικά και επίκαιρα θέματα. Ο Μουράτ Δ’, ωστόσο, έβλεπε αυτές τις συγκεντρώσεις ως εστίες εξέγερσης και ανταρσίας, φοβούμενος ότι οι συζητήσεις στα καφενεία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πολιτική αναταραχή. Ως αποτέλεσμα, απαγόρευσε τον καφέ, μαζί με το αλκοόλ και τον καπνό, και επέβαλε αυστηρές ποινές σε όσους πιάνονταν να παραβιάζουν την απαγόρευση.
Ο σουλτάνος φέρεται να αναλάμβανε προσωπικά την επιβολή αυτής της απαγόρευσης, μεταμφιεσμένος, περιπολώντας στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης για να συλλάβει παραβάτες. Όσοι βρίσκονταν να καταναλώνουν καφέ μπορούσαν να ξυλοκοπηθούν ή ακόμα και να εκτελεστούν, ανάλογα με τη σοβαρότητα της παράβασης. Παρά τις αυστηρές ποινές, η κατανάλωση καφέ συνεχίστηκε στα κρυφά, με υπόγεια καφενεία να εξυπηρετούν τους πελάτες τους μυστικά.
Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, η απαγόρευση του καφέ καταργήθηκε και το ρόφημα ανέκτησε την θέση του ως βασικό στοιχείο της οθωμανικής κουλτούρας. Σήμερα, η Τουρκία είναι γνωστή για την έντονη κουλτούρα του καφέ της, αλλά η ιστορία της απαγόρευσης του καφέ υπενθυμίζει την αμφιλεγόμενη θέση που κάποτε είχε αυτό το ρόφημα.
2. Το να φορούν παντελόνια οι γυναίκες (Γαλλία τον 19ο Αιώνα)
Στη Γαλλία του 19ου αιώνα, ένας παράξενος νόμος έκανε παράνομο για τις γυναίκες να φορούν παντελόνια χωρίς άδεια από την αστυνομία. Ο νόμος αυτός, που θεσπίστηκε το 1800, ήταν μέρος μιας προσπάθειας ενίσχυσης των παραδοσιακών ρόλων των φύλων, με το παντελόνι να θεωρείται αποκλειστικά ανδρικό ένδυμα. Οι γυναίκες έπρεπε να φορούν φούστες ή φορέματα σε δημόσιους χώρους, και όσες παραβίαζαν τον νόμο μπορούσαν να αντιμετωπίσουν πρόστιμα ή ακόμη και σύλληψη. Οι μόνες εξαιρέσεις ήταν οι γυναίκες που εργάζονταν σε σωματικά απαιτητικές δουλειές, όπως η ιππασία ή η εργασία σε εργοστάσια, οι οποίες μπορούσαν να υποβάλουν αίτηση για ειδική άδεια να φορούν παντελόνια.
Με την πάροδο του χρόνου, ο νόμος έγινε λιγότερο αυστηρά εφαρμοζόμενος, αλλά παρέμεινε ενεργός μέχρι πρόσφατα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, γυναίκες όπως η εικονική φιγούρα της μόδας Κοκό Σανέλ και οι σουφραζέτες άρχισαν να αμφισβητούν τον νόμο, φορώντας παντελόνια σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο, μόλις το 2013 η γαλλική κυβέρνηση κατήργησε επίσημα την απαγόρευση. Αν και ο νόμος σπάνια εφαρμοζόταν στους σύγχρονους καιρούς, η ύπαρξή του ήταν μια υπενθύμιση του πόσο βαθιά ήταν ριζωμένοι οι κοινωνικοί κανόνες για τα φύλα στη γαλλική κοινωνία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ TOP 10:
1. Φιλιά σε δημόσιο χώρο (Αποικιακή Αμερική)
Στην αποικιακή πόλη Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ, οι δημόσιες εκδηλώσεις στοργής ήταν αυστηρά ρυθμισμένες, ιδιαίτερα από τις Πουριτανικές αρχές που κυβερνούσαν την αποικία. Το φιλί σε δημόσιο χώρο, ακόμη και μεταξύ παντρεμένων ζευγαριών, θεωρούνταν ακατάλληλη επίδειξη συναισθήματος που μπορούσε να προκαλέσει δημόσιο σκάνδαλο. Οι Πουριτανοί πίστευαν στην μετριοπάθεια και την ευπρέπεια, και κάθε ανοιχτή φυσική εκδήλωση στοργής θεωρούνταν παραβίαση των κοινωνικών κανόνων. Τα ζευγάρια που πιάνονταν να φιλιούνται σε δημόσιο χώρο μπορούσαν να αντιμετωπίσουν πρόστιμα ή να τιμωρηθούν με δημόσιο εξευτελισμό.
Η απαγόρευση των δημόσιων εκδηλώσεων στοργής αντανακλούσε τον ευρύτερο στόχο των Πουριτανών να διαχωρίσουν την ιδιωτική ζωή από τη δημόσια συμπεριφορά. Η αγάπη και η στοργή θεωρούνταν ιδιωτικές υποθέσεις που δεν έπρεπε να εκτίθενται δημόσια. Αν και αυτοί οι νόμοι σταδιακά έχασαν την ισχύ τους, η συζήτηση σχετικά με τις δημόσιες εκδηλώσεις στοργής συνεχίστηκε στην Αμερική για αιώνες, με πολλές κοινότητες να επιβάλλουν αυστηρούς κανόνες σχετικά με τη σωστή συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους.
