Μαθήματα ηγεσίας από τον Παναγιώτη Γιαννάκη
Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Διόπτρα με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του «Τρωτός, Άτρωτος». Τα συναισθήματα ανάμεικτα, ενθουσιασμός, άγχος, αγωνία! Πώς να μπορέσεις να συμπυκνώσεις την προσωπικότητα του Παναγιώτη Γιαννάκη σε μια μόνο συνέντευξη;
Ομολογώ ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που έχω αισθανθεί δέος απέναντι σε έναν συνεντευξιαζόμενο και αυτό γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εκτός από το ταλέντο, τη σκληρή δουλειά και την προσήλωση σε αυτό που κάνουν, έχουν μια λάμψη που όταν μπαίνουν σε έναν χώρο σε κάνει αμέσως να καταλάβεις γιατί είναι οι καλύτεροι των καλύτερων και ξεχωρίζουν στο πεδίο τους.
Είναι ίσως η επιδραστικότερη προσωπικότητα της εγχώριας αθλητικής βιομηχανίας, ένας ζωντανός θρύλος που έχει αφήσει έντονο το αποτύπωμά του, και είναι μάλιστα ο μόνος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που έχει κατακτήσει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ως παίκτης και ως προπονητής. Μάλιστα το 2021 εισήχθη στο Hall of Fame της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι αυτό που λέμε ιδέα και αυτό που θέλησα να αποτυπώσω, ήταν ο τρόπος που ηγείται, η φιλοσοφία του πρωταθλητή, μα πάνω από όλα ο χαρακτήρας πίσω από τις νίκες και τις ήττες.
Ο πρωταθλητισμός είναι στάση ζωής και ενυπάρχει κατεξοχήν στο επιχειρείν. Παρομοιάζοντας μια επιχείρηση με μια ομάδα μπάσκετ και έναν μάνατζερ με έναν προπονητή, ο κ. Γιαννάκης μοιράζεται με τους αναγνώστες του Fortune Greece πολύτιμα μαθήματα ηγεσίας!
Κύριε Γιαννάκη, πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα η αυτοβιογραφία σας με τίτλο : «Τρωτός, Άτρωτος». Γιατί αυτό το βιβλίο και γιατί τώρα;
Εδώ και χρόνια, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι – κυρίως από τον χώρο του αθλητισμού – που όταν ερχόμασταν σε μια επαφή με παρακινούσαν να γράψω ένα βιβλίο μέσα από το οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τον τρόπο που σκέπτομαι και ενεργώ. Βέβαια, νομίζω ότι οι περισσότεροι θα ήθελαν να γράψω ένα βιβλίο που να έχει στο επίκεντρο τον αθλητισμό, τα επιτεύγματα, τα καλάθια, τις νίκες, τις ήττες, κάτι που θεωρώ λίγο υπερβολικό για μένα. Είναι γνωστά και όποιος δεν τα ξέρει μπορεί να κάνει μια ιστορική αναδρομή στα γεγονότα που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον στο ευρύ κοινό.
Άρα τώρα νιώσατε πιο έτοιμος μέσα σας για αυτό το βήμα;
Τα παιδιά μου, ο Δημήτρης και η Κέλλυ, μου έλεγαν ότι θα ήταν ωραίο να γραφτεί ένα βιβλίο όταν η στιγμή θα ήταν κατάλληλη και θα υπήρχε μια καλή ομάδα που να μπορεί να εκφράσει και να αποτυπώσει τη σκέψη μου. Ήταν μια απόφαση που δεν ήταν εύκολη. Δεν είναι απλό.
Ο Παντελής Βλαχόπουλος, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε χωρίς υπερβολές να βοηθήσει να κατατεθεί αυτή η στάση μου στα πράγματα, ως αθλητής και ως προπονητής.
Κάνοντας έναν απολογισμό, τι θα λέγατε ότι ήταν αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δική σας επιτυχημένη πορεία; Πέρα από το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά, τα οποία τα θεωρώ αυτονόητα.
Το μπάσκετ δεν ήταν η πρώτη επιλογή ενός νεαρού που ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό εκείνη την περίοδο. Έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι ο Ιωνικός δημιούργησε ένα σύλλογο κοντά στη γειτονιά μου, που βρισκόταν στην άκρη και όχι στο κέντρο της Νίκαιας. Είναι σημαντικό το ότι υπήρξαν δύο-τρεις άνθρωποι οι οποίοι θέλανε πολύ να βοηθήσουνε την νεολαία της γειτονιάς και να μυήσουν τα παιδιά στο μπάσκετ. Οπότε σε αυτή τη φάση στάθηκα πολύ τυχερός. Ήμουν ένα αθλητικό παιδί αλλά δεν υπήρχανε οι προϋποθέσεις της εξέλιξης.
Χτίστηκε λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων, η οποία προσπάθησε να προσηλυτίσει παιδιά που είχαν μια τάση προς τον αθλητισμό. Ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο Βύρων Κρίθαρης και η ομάδα φτιάχτηκε από τους Δαμιανίδη και Ντασμάνογλου. Το δεύτερο καθοριστικό σημείο ήταν το γεγονός ότι έξω από τον συναγωνισμό που ήθελα να έχω, με ενδιέφερε να βοηθήσω και τους συμπαίκτες μου να κάνουν περισσότερα.
Ο ίδιος λειτουργείτε ως μέντορας, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση σας σε άλλους ανθρώπους. Πώς προσδιορίζετε την έννοια του μέντορα και με ποιον τρόπο συμβάλλετε εσείς στο να πάει ένας αθλητής στο επόμενο επίπεδο;
Πολύ ωραία ερώτηση! Όσον αφορά τον αθλητισμό, και ειδικά το μπάσκετ, πρέπει να είσαι άνθρωπος θετικός απέναντι στην προσπάθεια ενός παιδιού και να το βοηθήσεις να καταλάβει ότι μέσα από το παιχνίδι – που είναι καταρχήν διασκέδαση – ίσως αποκτήσει δεξιότητες που θα ενισχύσουν την αποτελεσματικότητά του. Τον αθλητή μου τον παροτρύνω, δεν τον βάζω να συγκρίνεται με τους άλλους, προσπαθώ να τον βάλω να συγκριθεί με τον εαυτό του, με την προσπάθεια που έκανε εχθές και την προσπάθεια που θα κάνει σήμερα. Προσπαθώ να του μάθω ότι δημιουργούνται συναισθηματικές επιρροές μέσα του. Το ότι είναι πολύ και δύσκολο αυτό που πάει να κάνει, και ότι είναι η προσπάθεια που τελικά μετράει. Και σιγά σιγά θα καταλάβει ότι οι δυνατότητές του είναι ακόμα μεγαλύτερες από αυτές που εκείνος θεωρεί, ακόμα και όταν το σώμα του τον οδηγεί στο να τα παρατήσει, να μην προσπαθήσει.
Δεν θα συμβεί κάτι γιατί το έχω περάσει και το έχω αισθανθεί και το έχω βιώσει με τους συμπαίκτες μου, με αυτούς που κάποτε προσπαθούσα μαζί τους. Και που τελικά όταν τους ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια κατάλαβαν ότι εάν νικούσαν το φόβο και τις ανασφάλειες που είχαν, τις οποίες εκφράζει, είτε το σώμα σου, είτε το συναίσθημά σου, είτε η σκέψη σου, ίσως να μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα από αυτά που κατάφεραν.
Μου δίνετε πάσα για την επόμενη ερώτηση γιατί ως μέλος μιας ομάδας, όπως είπατε, είχατε μάθει να λειτουργείτε αλτρουιστικά και να βάζετε το εγώ στην άκρη. Θα λέγατε ότι αυτή η νοοτροπία σας βοήθησε στο να πιάνετε καλύτερα την ψυχολογία και να κατανοείτε τις ανάγκες των παικτών ως προπονητής πια;
Καλά, δεν το συζητώ αυτό, φυσικά, γιατί στην ουσία όλη αυτή η διαδικασία σου δημιουργεί εργαλεία για το μέλλον, όταν δεν θα είσαι πια αθλητής. Υπάρχει ένας προπονητής που παρατηρεί απ’ έξω όταν παίζεις, ο οποίος κρίνει αν είσαι δυνατός σε κάποια σημεία, αν παίζεις καλή άμυνα ή καλή επίθεση. Όταν είσαι μόνος σου, μπορεί να μην τα καταφέρεις, αλλά αν έχεις συμπαράσταση από τους συμπαίκτες σου, ίσως σου δοθεί η ευκαιρία να μείνεις περισσότερο χρόνο σε αυτό που αγαπάς, ενώ συγχρόνως παίρνεις περισσότερα εφόδια για την επόμενη μέρα που θα προπονηθείς για να γίνεις καλύτερος.
Αυτό βοηθάει και εσένα όταν το προσφέρεις και έτσι γνωρίζεις καλύτερα και τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου. Είναι πολύ ιδιαίτερο χάρισμα να ξεπερνάει ένας άνθρωπος τα εγώ του και να προσπαθεί να λειτουργήσει μαζί με άλλους ακόμη και αν διαθέτει περισσότερες δεξιότητες – και ξέρουμε ότι πολλές φορές η ζήλια των ανθρώπων δημιουργεί μια απόσταση – εάν όμως υποστηρίζεις και βοηθάς τους ανθρώπους να κρύβουν τις αδυναμίες τους τη στιγμή που αισθάνονται μια ανασφάλεια και μια έλλειψη χρόνου συμμετοχής σε αυτό που αγαπάνε, αυτό νομίζω ότι βοηθάει και εσένα αλλά και εκείνους. Και όσο περνάει ο καιρός αποκτούν έναν σεβασμό απέναντι σε αυτό που κάνεις.
Σε προσωπικό επίπεδο, πώς διαχειρίζεστε την ήττα; Γιατί καλά λέμε ότι πρέπει να βάζω το «εγώ» στην άκρη, ότι κάθε φορά που πέφτω οφείλω να ξανασηκώνομαι, αλλά πρόκειται για ένα συναίσθημα το οποίο πολλές φορές μας ξεπερνά.
Ο ένας τρόπος είναι να πάω να κάνω προπόνηση παροτρύνοντας και αυτούς που είναι ακόμα πιο απογοητευμένοι από μένα να κάνουμε προπόνηση για να εξασκηθούμε. Δεν είναι πρόβλημα να κάνεις βήμα πίσω. Το πρόβλημα είναι να μην έχεις τη δύναμη να πας να κάνεις πιο σκληρή και συγκεντρωμένη δουλειά την επόμενη μέρα στο μυαλό και το σώμα σου. Έχω περάσει από αυτά τα στάδια, δηλαδή κάποιες ιδιαίτερα μεγάλες νίκες και μετά μεγάλες ήττες. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να δουλέψει και να το ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι αν έχεις τη διάθεση να ξοδέψεις περισσότερο χρόνο γι’ αυτό που αγαπάς.
Και για να το συνδέσω λιγάκι και με τον τίτλο του βιβλίου «Τρωτός άτρωτος». Ποια θεωρείτε ότι ήταν η μεγαλύτερη στιγμή που αισθανθήκατε απολύτως ευάλωτος και ποια πολύ ισχυρός;
Νομίζω ότι ευάλωτος αισθάνθηκα όταν τραυματίστηκα 22 χρονών στην Αμερική και μου είπαν ότι πρέπει να σταματήσω το μπάσκετ. Αυτό βέβαια κράτησε πολύ λίγες ώρες. Μια μέρα ας πούμε. Μετά έλεγα όχι, ας δοκιμάσω. Θα δω το πόδι μου πώς πάει και θα συνεχίσω να το δουλεύω.
Όσον αφορά το άτρωτος, δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι το οποίο το εκφράζεις. Συμβαίνει μέσα μας και όταν συμβαίνει, αν κρατάμε την ταπεινότητα μας, τότε πραγματικά γινόμαστε άτρωτοι. Οι δύο μεγάλες νίκες και οι δύο μεγάλες επιτυχίες ήταν σαν παίκτης με την Εθνική ομάδα μπάσκετ του ‘87 που νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι συγκλονιστικό για την εποχή. Πιθανόν σήμερα να μην μπορεί να το αντιληφθεί ένας νέος άνθρωπος, μιας και η ελληνική κοινωνία έχει γίνει πιο κοσμοπολίτικη. Αλλά εκείνη την εποχή ο Έλληνας ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε μια ανασφάλεια ως προς το τι μπορεί να πετύχει και τι μπορεί να κατακτήσει.
Ήταν σαν να βάζατε την Ελλάδα στο ραντάρ!
Ήταν σαν να λέγαμε παιδιά…Υπάρχουμε και εμείς! Μην νομίζετε ότι δεν μπορούμε. Αφού μπορούμε εμείς, μπορείτε και εσείς στο δικό σας χώρο. Και έγινε μια εκτόξευση της ελληνικής κοινωνίας.
Από κει και πέρα δεν λέγαμε τι θα κάνουμε, λέγαμε ότι μπορούμε και προσπαθούσαμε. Και γίνανε μετά από αυτή την επιτυχία νομίζω μεγάλες επιτυχίες και στον αθλητισμό αλλά και στην εξέλιξη της ζωής μας θεωρώ. Έξω από το γήπεδο πρέπει να είσαι ταπεινός, να καταλάβεις ότι αυτό που έκανες είναι σε έναν χώρο που γνώριζες, τον αγαπούσες, δούλεψες σκληρά και τα κατάφερες. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που κάνουν το ίδιο στον δικό τους χώρο και που και εκείνοι είναι άτρωτοι, με την έννοια του άτρωτου, γιατί έχουν πετύχει και εκείνοι σπουδαία πράγματα. Είναι πολύ υψηλοί και εκείνοι.
Παράλληλα, αισθάνθηκα συγκλονιστικά όταν σαν προπονητής κερδίσαμε την Αμερική και μπορέσαμε να βρούμε τον τρόπο, να επιβάλουμε τα προσόντα που είχαμε. Το άθλημά μας είναι ένα άθλημα που έξω από τις σωματικές και συναισθηματικές, έχει και πνευματικές προσεγγίσεις. Και επειδή πραγματικά θεωρώ ότι το άθλημά μας ταιριάζει πάρα πολύ σε όλους τους τομείς της ζωής, με την έννοια ότι μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου, γιατί διασκεδάζεις με την μπάλα, τρέχεις στο γήπεδο, βάζεις καμιά φορά και κανένα καλάθι χωρίς να τη δώσεις σε κανέναν – ο άνθρωπος έχει αυτή την τάση στην καθημερινότητά του – αλλά σε προσγειώνει η πραγματικότητα που λέει ότι ξέρεις κάτι; Στο μπάσκετ πρέπει να παίξουν και οι υπόλοιποι. Πρέπει να χαίρονται μαζί σου και οι υπόλοιποι. Γιατί τότε μόνο θα έρθει αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις άτρωτος. Γιατί οι νίκες είναι αυτές που τελικά επιβεβαιώνουν ότι χρειάζεται ο ένας να βοηθάει τον άλλον και μόνο με συνεργασία πραγματικά κάνεις πράγματα. Πετυχαίνεις στόχους τους οποίους ούτε είχες ονειρευτεί!
Η έννοια της ηγεσίας έχει αλλάξει: από τον συγκεντρωτισμό του one-man show που τα κάνει όλα μόνος του έχουμε περάσει σε μια εποχή όπου ο ηγέτης κατευθύνει μεν, αλλά ταυτόχρονα δίνει χώρο στους συνεργάτες του. Εσείς πιστεύετε ότι είστε καλός ακροατής;
Πάντα προσπαθούσα να έχω συνεργάτες με υψηλό επίπεδο δυνατοτήτων. Δηλαδή όταν ήμουν παίκτης πήγα και συνεργάστηκα με ένα παιδί το οποίο ήταν πολύ καλός σκόρερ, είχε μεγάλη ευχέρεια στο να είναι το τελευταίο χέρι που θα βάλει, τις περισσότερες φορές, το καλάθι. Και φυσικά αυτή η συνεργασία τελικά οδήγησε σε εκτόξευση και την ομάδα που έπαιξα αλλά και την Εθνική ομάδα γιατί συνυπήρχαμε με τον ίδιο τρόπο συνεργασίας.
Όσον αφορά την ιδιότητα του προπονητή πάντα ήθελα να έχω ανθρώπους δίπλα μου οι οποίοι έχουν προσφέρει, έχουν κάνει κάτι σημαντικό, και θεωρώ πως αν σε αυτά προστεθούν όσα και εγώ μπορώ να κάνω, θα φέρουμε επιτυχία.
Αν παρομοιάσουμε μια επιχείρηση με μια ομάδα μπάσκετ, ποια στοιχεία πρέπει να συγκεντρώνει κατά τη γνώμη σας ένας επιτυχημένος ηγέτης που θα είναι ικανός να εμψυχώνει την ομάδα, να περνάει το όραμά του και να βοηθάει να εξελιχθούν σε προσωπικό, αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο;
Πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπάει αυτό που κάνει και το ψάχνει σε βάθος. Το δεύτερο που πρέπει να κάνει είναι να σέβεται πάρα πολύ τους ανθρώπους που είναι μέρος της προσπάθειας που θα κάνει. Από τον άνθρωπο που κάνει την πιο απλή δουλειά μέχρι αυτόν που κάνει την πιο σύνθετη. Να είναι ικανός να πείσει τους ανθρώπους ότι εμείς είμαστε μια ομάδα που προσπαθούμε να δουλέψουμε για να κερδίσουμε την αντίπαλη ομάδα. Δεν συναγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον μέσα στην εταιρεία. Και ο καθένας μας, ανάλογα τη δράση που πρέπει να υλοποιηθεί, πρέπει να αποδέχεται το ρόλο που του ανατίθεται, γιατί πολλές φορές έρχεται κάποιος για έναν συγκεκριμένο ρόλο και όταν χρειαστεί να κάνει κάποιον άλλο ρόλο, ενοχλείται. Προσπαθώ να τους πείσω ότι όταν εμείς αποφασίσουμε να πάρεις έναν άλλο ρόλο, να ξέρεις ότι αυτός ο ρόλος, πέρα από το ότι μπορεί να μη σου αρέσει, θα σου προσθέσει άλλο ένα εργαλείο στις ικανότητες που έχεις.
Πολύ σημαντικό αυτό που λέτε γιατί συμβαίνει συχνά στα εργασιακά περιβάλλοντα!
Συνέχεια, συνέχεια. Στο μπάσκετ είναι δεδομένο. Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι λένε για έναν ρόλο και νομίζουν ότι είναι μόνιμος, δηλαδή μόνιμα ένας θα κάνει αυτό. Μα υπάρχουν στιγμές που πρέπει να κάνει κάτι άλλο ή πρέπει να κάτσει στον πάγκο και πρέπει να μπει κάποιος άλλος.
Θα αποκτήσεις νέες δεξιότητες. Και όχι μόνο αυτό. Σε εξελίσσει και σαν στέλεχος γιατί γνωρίζεις κάτι από μέσα πλέον. Γι’ αυτό αν δείτε τις μεγάλες εταιρείες στην Ελλάδα, ειδικά αυτές που κάνουν franchise, λένε έλα εδώ, πήγαινε σκούπισε, μάζεψε. «Το ξέρω αυτό, δεν χρειάζεται». Όχι, δεν το ξέρεις. Πρέπει να το βιώσεις. Άλλο το ξέρω, άλλο το βιώνω.
Giannakis Academy. Εδώ λειτουργείτε ως επιχειρηματίας. Θεωρείτε ότι το επιχειρείν προσφέρει συγκινήσεις; Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει;
Σε όλα τα πράγματα κάτι πρέπει να επενδύσεις. Χρόνο, σώμα, μυαλό, οικογένεια. Εγώ ξεκίνησα παιδί να ασχολούμαι με τον αθλητισμό με πολύ πάθος και αγάπη και διασκέδαση, γιατί περνούσα καλά. Μου άρεσε. Άρα είναι σημαντικό κάποιος να διαλέγει κάτι και να βρίσκει αυτό που του ταιριάζει.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να εκτοξευθεί έτσι η δράση μου. Μέχρι 25 χρονών η σκέψη μου ήταν ότι εντάξει άμα είμαι πολύ καλός, θα ενδιαφερθεί μια ομάδα πιο μεγάλη, θα μου προσφέρει έναν καλύτερο μισθό και ίσως κάποια χρήματα εξτρά με τα οποία θα πάρω ένα σπίτι ή θα κάνω ένα μαγαζί και θα τελειώσω το πανεπιστήμιο. Και να που όμως αυτή η δουλειά, αυτές οι εμπειρίες, αυτό που εγώ το σκεφτόμουνα σαν μια υποστήριξη της μελλοντικής μου ζωής, γιατί η ζωή μου στον αθλητισμό θα τελείωνε, μέσα στις τέσσερις γραμμές τρέχοντας πάνω κάτω, που είναι ο πιο δημοκρατικός, ο πιο αντικειμενικός χώρος, έκανε τα πράγματα να εξελιχθούν αλλιώς.
Το πρώτο και το κυριότερο είναι όταν πηγαίνει κάποιος στην προπόνηση να θέλει να δώσει το 100%. Δίνοντας το 100% και σεβόμενος τον προπονητή σου και τους συμπαίκτες σου, γίνεσαι αυτόματα κυρίαρχος. Δεν σε αλλάζουν με τίποτα. Είσαι ο καλύτερος.
Άρα εγώ λέω ότι οι άνθρωποι οι οποίοι που θέλουν πραγματικά να ξεπεράσουν τα όνειρά τους, να μη φοβούνται να επενδύουν σε κάτι που αγαπάνε και κάτι που θέλουν να το μάθουν όσο μπορούν καλύτερα, γιατί στο τέλος θα τους ανταμείψει, είναι δεδομένο. Και θα τους ανταμείψει πολύ περισσότερο από ότι υπολόγιζαν. Αρκεί να συνεχίσουν με την ίδια διάθεση και το ίδιο πάθος. Και συγχρόνως να παρακινούν και άλλους. Δεν είναι «εγώ κάνω τη δουλειά μου». Δεν φτάνει αυτό.
Θα παροτρύνατε τα εγγόνια σας να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό; Γιατί τα παιδιά σας, απ’ όσο γνωρίζω, δεν το έκαναν.
Ο πρωταθλητισμός έχει να κάνει με τη νοοτροπία σου, με το να θες να ξεπερνάς κάθε μέρα τον εαυτό σου σε όποιον τομέα και αν δραστηριοποιείσαι. Για εμένα είναι το να υπηρετήσεις κάτι που αγαπάς και να κάνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έκανες χθες. Ο πρωταθλητισμός είναι με τον εαυτό σου, δεν είναι με τους άλλους. Βλέπεις μόνο όσους είναι μπροστά. Ούτε τους διπλανούς, ούτε τους πίσω σου.
Θα ήθελα πολύ τα εγγόνια μου να ασχολούνται με τον αθλητισμό γενικότερα, γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε υποχρέωση απέναντι στο σώμα μας. Θα ήθελα πάντως να είναι λίγο σκληροί με τον εαυτό τους ώστε να εξελίσσονται και σαν άνθρωποι και να είναι και πιο δοτικοί στους άλλους. Όταν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, σημαίνει ότι προσπαθείς συνεχώς να πετύχεις κάτι περισσότερο από χθες και όταν είσαι δοτικός, πάλι, φτιάχνεις το μέσα σου και προπονείς τα συναισθήματά σου και ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα σου.
Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, τι θα είχατε κάνει διαφορετικά;
Τα παιδιά μου, μού έχουν πει πολλές φορές γιατί δεν έκανες εκείνο, γιατί δεν έκανες το άλλο. Αν για παράδειγμα είχα πάει στην Αμερική το 1979 που είχα πρόταση για υποτροφίες, πιθανόν λόγω του πάθους που είχα να δουλεύω και να μην νιώθω ανασφάλεια όταν είχα υποστεί μεγάλη ήττα ή μεγάλες νίκες να μου πάρουν το μυαλό μου, με αυτή την εμπειρία που έχω αποκτήσει σήμερα, πιστεύω ότι θα είχα μεγαλύτερη εξέλιξη στο σπορ, γιατί ο καθημερινός συναγωνισμός στην προπόνηση σε εξελίσσει. Αλλά στο τέλος της ημέρας έχω περάσει τόσο καλά, έχω μια πολύ όμορφη οικογένεια. Πιθανόν αν πήγαινα δεν ξέρω αν συνέχιζα να έχω την προοπτική αυτής της όμορφης οικογένειας που έχω κάνει, να ζήσω όλα αυτά που έζησα.
Είστε χορτάτος;
Χορτάτος δεν είμαι. Με την έννοια ότι κάθε πρωί που ξυπνάω θέλω να κάνω πράγματα. Θα ήθελα να δω περισσότερα πράγματα για την Ελλάδα και για το σπορ που αγαπάω, γιατί νομίζω ότι δεν ανταποκρίνεται η νοοτροπία και ο τρόπος οργάνωσης στο πώς θα έπρεπε να ήταν. Ενώ έχει τόσο μεγάλη απήχηση, συγχρόνως δεν έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία στο πώς θα δημιουργήσουμε έναν τρόπο λειτουργίας που να δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να έρθουν σε επαφή με το μπάσκετ, παρέχοντας τους δασκάλους και υποδομές ώστε να ξεφύγουν από το λάπτοπ και από το κινητό και να έρχονται στον αθλητισμό, να απολαμβάνουν τις χαρές που μπορεί να τους δώσει και να δημιουργούν πιο δυνατούς χαρακτήρες. Όνειρό μου είναι να γίνει ο αθλητισμός μέρος της παιδείας και της εξέλιξης της κοινωνίας μας.
Ποιο είναι το αποτύπωμα και η παρακαταθήκη που θα θέλατε να αφήσετε ως προσωπικότητα; Πως θα θέλατε να θυμούνται τον Παναγιώτη Γιαννάκη; Γιατί ως αθλητής το έχετε αποδείξει στα παρκέ.
Το βιβλίο το γράφω μήπως κάποιος άνθρωπος αντλήσει δύναμη και ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Θα ήθελα να με θυμούνται σαν τον Παναγιώτη. Ένας Παναγιώτης που πέρασε από τη Νίκαια και ήθελε να δώσει το χέρι του σε όποιον θεωρούσε ότι μπορούσε να του χαρίσει κάτι!
photo credits: Νίκος Μαλιάκος
