Και μετά την πρόταση δυσπιστίας, τι;
Δεν προσποιούμαστε τους προφήτες, όμως η αποψινή πρόταση δυσπιστίας λογικά θα καταψηφιστεί, αφού οι 156 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αναμένεται να δηλώσουν εκ νέου την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Ωστόσο η επόμενη μέρα είναι μετέωρη πολιτικά για μια σειρά από λόγους:
Καταρχάς για την κυβέρνηση που βλέπει αφενός την πολιτική της κυριαρχία να κλυδωνίζεται και μια αυξανόμενη πίεση σε επίπεδο κοινωνίας να εντείνεται. Η μέτρηση που έδειξε μια πλειοψηφία πολιτών να επιθυμεί πρόωρες εκλογές δεν πέρασε απαρατήρητη στο Μέγαρο Μαξίμου και ενισχύεται η συνειδητοποίηση πως τα περιθώρια έως τις επόμενες εκλογές είναι στενά. Ο ανασχηματισμός που έχει ήδη προαναγγελθεί αναμένεται να στείλει μηνύματα εντός κι εκτός της Παράταξης και σε μεγάλο βαθμό θα αντανακλά την ανάγκη αλλαγής πορείας και επιτάχυνσης αλλαγών κυρίως στο κράτος.
Ωστόσο η λαϊκή πίεση δεν προέρχεται μόνο από την δυσαρέσκεια που οφείλεται στους λανθασμένους χειρισμούς των Τεμπών αλλά ενισχύεται από το τρίπτυχο της στεγαστικής κρίσης, του αυξανόμενου κόστους ζωής και της συνολικότερης ανασφάλειας που διαπερνά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Η κυβέρνηση προσπαθεί με διάφορους τρόπους να θεραπεύσει προβλήματα και να δώσει λύσεις κυρίως στο οικονομικό πεδίο, ωστόσο η εμπέδωση μιας αντίληψης ενός κράτους που δεν μεταρρυθμίζεται και δεν κόβει των ομφάλιο λώρο με την κομματοκρατία δυσχεραίνει την προσπάθεια της ΝΔ να πείσει πως μπορεί να μεταρρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση και να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες παιδείας, υγείας ή δικαιοσύνης στις πλατιές κοινωνικές μάζες.
Η αντιπολίτευση πάλι, έχει σηκώσει ψηλά το θέμα των Τεμπών ωστόσο δεν πιστώνεται τις κυβερνητικές απώλειες – αντίθετα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ χάνουν συνεχώς ποσοστά. Μετά βίας συγκεντρώνουν 20% αν αθροιστούν οι δυνάμεις τους, ενώ η δυσπιστία μεταξύ τους είναι τέτοια που προκαλεί τρόμο η σκέψη μιας συγκυβέρνησης των δυο. Πόσω μάλλον που οι κυβερνητικοί αρέσκονται να περιγράφουν μια μελλοντική κυβερνητική τους σύμπραξη με τη συμμετοχή της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Βαρουφάκη που τρομάζει ένα πιο συντηρητικό ή ακόμη κι ένα κεντρώο κόσμο που δεν έχει ξεχάσει το 2015. Η ενίσχυση των αντισυστημικών κομμάτων έχει ανησυχήσει βαθιά τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που στις ιδιωτικές τους συνομιλίες παραδέχονται πως στην παρούσα φάση δεν υπάρχει έτοιμη κυβερνητική αντιπρόταση.
Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κενό πολιτικό χωροχρόνο αφού οι εξελίξεις στον κόσμο είναι ραγδαίες και η Ελλάδα πολύ σύντομα θα βρεθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεγάλων δυνάμεων που θα συγκρουστούν σκληρά για την προβολή ισχύος σε μια ιστορική στροφή όπου η διεθνής διπλωματία ξεφεύγει από τους κανόνες και προτάσσει το δίκαιο της ισχύος. Η Ελλάδα οφείλει να κρατήσει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο γιατί μια συνολική αποσταθεροποίηση στην παρούσα χρονική συγκυρία δεν θα αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που συνέβη προ δεκαετίας, όταν στο τιμόνι των ΗΠΑ και της Ευρώπης υπήρχαν πιο στιβαρές και συνειδητοποιημένες ηγεσίες που ήθελαν να βοηθήσουν τη χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη. Η ευθύνη αφορά συνολικά το πολιτικό σύστημα και δεν περιορίζεται ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση. Αρκεί να αποδείξουμε συλλογικά πως έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος.
