Πώς είναι να δουλεύεις σε ένα ανοιχτό γραφείο

Τα μειονεκτήματα των ανοιχτών γραφείων είναι προφανή: είναι ανθυγιεινά , προκαλούν στρες χωρίς λόγο, εμποδίζουν τόσο την παραγωγικότητα και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων, όσο και την ιδιωτική τους ζωής . Είναι ένα «αδελφάκι» του κράτους, ακόμη και για εκείνους που δεν επιτρέπεται να κρύψουν κάτι – ένα κράτος επιτήρησης είναι ένα αγχωτικό κράτος.

Το κυριότερο προτέρημα των ανοιχτών γραφείων είναι πως είναι φθηνότερα. Στην ουσία οι εργοδότες δεν έχουν ως στόχο να υποστηρίξουν τις συνεργασίες, αφού επί της ουσίας κάνει τους ανθρώπους πιο ευερέθιστους και επιθετικούς, αλλά πως θα μειώσουν το κόστος. Ούτε προάγουν την ισότητα και της ισονομία, αφού παραβιάζοντας την ανάγκη για ιδιωτικότητα αυξάνεται το άγχος, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται πιο έντονη η διαφορά εξουσίας.

Αφού, λοιπόν, είναι φθηνότερα – ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.

Ένα δεύτερο πλεονέκτημα για την εταιρεία  είναι ότι τα ανοιχτά γραφεία μπορούν (θεωρητικά) να υποστηρίξουν μια γρήγορη αύξηση προσωπικού. Αν για παράδειγμα, μια εταιρεία αναμένεται να αυξήσει το προσωπικό της (είτε σε μόνιμο είτε σε προσωρινό προσωπικό) μπορεί να το κάνει ευκολότερα όταν δεν υπάρχει κάποια δέσμευση για τη τοποθέτηση τους. Σε περιπτώσεις που ήταν αναγκαία η δημιουργία νέου γραφείου ή ακόμα και η επέκταση σε καινούργιο όροφο, το κόστος ανέβαινε. Σήμερα μπορούν απλά να τοποθετήσουν μια καρέκλα στα μεγάλα γραφεία – και ίδου: μια νέα θέση εργασία μόλις δημιουργήθηκε..

Σίγουρα υπάρχουν πολιτιστικές αλλαγές όταν τα γραφεία βρίσκονται σε διαφορετικούς ορόφους, οι περισσότεροι επιχειρηματίες υπερεκτιμούν τα αρνητικά του να είναι διασκορπισμένοι οι υπάλληλοι σε πολλούς ορόφους και υποτιμούν τα αρνητικά που μπορεί να έχει ένα γραφείο «μαντρί» όπου οι εργαζόμενοι είναι στριμωγμένοι. Αρνητικά τόσο στην απόδοση, στην συγκέντρωση αλλά και στη δημιουργεία.

Τρίτον, τα ανοιχτά γραφεία είναι άσχημα, όμως είναι λίγο καλύτερα από τα γραφεία «καμπίνες». Αν ο εργαζόμενος είναι ορατός από πίσω, τα τοιχώματα της «καμπίνας» κάνουν τις διαρρυθμίσεις του χώρου ακόμα μικρότερες, χωρίς να εμποδίζουν τον θόρυβο. Δηλαδή στη μια περίπτωση έχουμε φαινόμενα αγοραφοβίας όπου οι εργαζόμενοι είναι «κολλημένοι» ο ένας πάνω στον άλλον και στη δεύτερη περίπτωση κινδυνεύουμε από κλειστοφοβία.

Πραγματικά, αν θέλετε κάποιος να είναι δημιουργικό ή εντατικός στην εργασία του θα πρέπει να του δώσετε το δικαίωμα να έχει ιδιωτική ζωή. Τούτου λεχθέντος, τα γραφεία ανοιχτού τύπου δεν είναι πιο επεμβατικά από τα γραφεία καμπίνες με τους τρεις τοίχους και τουλάχιστον είναι λιγότερο άσχημα.

Οι εργοδότες ενδιαφέρονται περισσότερο να δείξουν πως υπάρχει διαφάνεια, πως δεν κρύβουν τίποτα – ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης -, αδιαφορώντας για το αν «σκοτώνουν» τους υπαλλήλους σε καθημερινή βάση. Ας είμαστε ειλικρινείς. Στα γραφεία που οι εργαζόμενοι μπορούν να μοιράζονται τις ιδέες τους, είναι στα γραφεία όπου οι εργαζόμενοι εργάζονται πάνω στο ίδιο κομμάτι. Ακόμα και στη Google, την εταιρεία πρότυπο, κανείς δεν έβαλε ποτέ εργαζόμενους από διαφορετικούς κλάδους να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο. Αυτό είναι από τη φύση του αδύνατο.

Τα ανοιχτά γραφεία, διέπονται από νόμους – νόμους που απαιτούν τον σεβασμό του διπλανού σου, ότι κι αν αυτό σημαίνει. Ησυχία, διακριτικότητα και επαγγελματισμός είναι τα τρία απαραίτητα συστατικά για να δουλέψει αυτό το μοντέλο. Αλλιώς θα γίνει ένα καθημερινό εργασιακό μαρτύριο.

Διαβάστε ακόμα: Ανοιχτά γραφεία… ο «εφιάλτης» του εργαζόμενου