To μετρό ως θεραπευτικό μέσο
Το 1987 όταν άνοιξε η τρύπα στην Εγνατία για το “ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης” που θα το χρηματοδοτούσε το δημοτικό ραδιόφωνο FΜ100 ήμουν μαθητής της τρίτης δημοτικού. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, η έναρξη λειτουργίας του μοιάζει με θαύμα. Δυστυχώς η κατασκευή του έργου έγινε το πιο σύντομο ανέκδοτο για γενιές Θεσσαλονικιών που αγανάκτησαν αμέτρητες φορές κολλημένοι στην κίνηση και σιχτίρισαν τη ζωή τους για το ανύπαρκτο συγκοινωνιακό δίκτυο.
Η έναρξη λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης έρχεται να μας θυμίσει πως τίποτε σε αυτή τη χώρα δεν κινείται γραμμικά, ότι όλες οι υπερβάσεις γίνονται μέσα από μεγάλες συγκρούσεις, καθυστερήσεις, ολιγωρίες και αδράνειες. Οι ειδικοί κατέγραψαν τα λάθη όλων των δεκαετιών, την πτώχευση της μειοδότριας εταιρείας, την ανυπαρξία συνολικών μελετών, την έλλειψη πολιτικής βούλησης, την κόντρα των αρχαιολόγων. Το έργο όμως εν τέλει ολοκληρώθηκε, χάρη στη γενναία χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της βούλησης της κυβέρνησης Μητσοτάκης να το ολοκληρώσει. Στην πολιτική οφείλεις να κατανοείς το τι είναι αυτό που μετράει πρωτίστως στην αναβάθμιση της καθημερινότητα των πολιτών.
Η Θεσσαλονίκη αποκτά ένα έργο που θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την ταχύτητα της. Ναι, είναι η μεγάλη ευκαιρία να διαλυθεί το στερεότυπο του “χαλαρά”. Η πόλη θα δομήσει σταδιακά τον πυρήνα των δραστηριοτήτων γύρω από τους σταθμούς – τα οικονομικά, ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά της κέντρα θα προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα. Μια νέα γενιά ανθρώπων θα κινηθεί πιο γρήγορα, πιο έξυπνα κι ευέλικτα. Η σταδιακή επέκταση του έργου θα δώσει ακόμη μεγαλύτερες ευκαιρίες ανάπτυξης, τόσο ανατολικά, όσο και δυτικά.
Το κυριότερο: γενιές Θεσσαλονικιών γαλουχήθηκαν με το παράπονο του αθηνοκεντρικού κράτους που αγνοεί τη Βόρεια Ελλάδα και την αφήνει στην τύχη της. Υπό αυτή την έννοια το έργο παραδίδεται – έστω και καθυστερημένα – και προσφέρει σε μια νεότερη γενιά την ευκαιρία να δει τα πράγματα αλλιώς: να θεραπεύσει το τραύμα που κουβαλάνε οι παλιότεροι, να ανοίξει νέους ορίζοντες, να ελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, να βάλει τη Θεσσαλονίκη σε μια νέα εποχή. Τίποτε βέβαια δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Ωστόσο οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί – προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Κι αυτή η συνθήκη είναι πια πολύ πιο αισιόδοξη.
