Η «αναγκαστική» εξωστρέφεια της Αμυντικής Βιομηχανίας
Με τις συμβάσεις με τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να βρίσκονται στο μηδέν, η στροφή στο εξωτερικό είναι αναπόφευκτη.
Η Theon είναι μία εξειδικευμένη ελληνική εταιρεία στα περισκόπια νυχτερινής οδήγησης. Σήμερα προμηθεύει από τον στρατό της Σουηδίας μέχρι την Βασιλική Φρουρά των Εμιράτων, όχι όμως τον Ελληνικό Στρατό. Η τελευταία παραγγελία που ήρθε από το Πεντάγωνο ήταν το 2008. Δεν είναι όμως η μόνη. Ακόμη και η κρατική ΕΑΣ, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα που προέκυψαν από την συγχώνευση της ΠΥΡΚΑΛ με την ΕΒΟ, έχουν τρία χρόνια να υπογράψουν σύμβαση με τον Ελληνικό Στρατό.
Όπως εξήγησε σήμερα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ), Τάσος Ροζολής, σε συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε ο Σύνδεσμος για το μέλλον της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας «σε καιρούς ύφεσης και ειρήνης ένα από τα πρώτα κονδύλια που παγώνουν είναι αυτά της άμυνας». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετές μικρομεσαίες βιομηχανίες του χώρου να βγουν εκτός αγοράς καθώς δεν είχαν δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις νέες συνθήκες.
Διαβάστε ακόμη: «Πρόεδρε, συρρίκνωσα τον στρατό!»
Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ΣΕΚΠΥ, η Εγχώρια Αμυντική Βιομηχανία (ΕΑΒΙ) παρά τα όποια προβλήματα και τη σκληρή κριτική που δέχθηκε στο παρελθόν, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη της χώρας μέσω της αξιοποίηση των κονδυλίων που υπάρχουν από τα προγράμματα Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων, τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μέσω μιας εποικοδομητικής συνεργασίας με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με σκοπό να ενδυναμώσει την ΕΑΒΙ.
Σύμφωνα με τον κ. Ροζολή: «Με την αξιοποίηση των παγωμένων κονδυλίων από τα Αντισταθμιστικά Ωφελήματα που υπερβαίνουν τα 300-400 εκατομμύρια ευρώ, με την ενεργοποίηση των 100 και πλέον παραγωγικών εταιρειών του χώρου που απασχολούν πάνω από 10.000 υψηλά καταρτισμένους εργαζομένους, καθώς και με τη συνεργασία των Ενόπλων Δυνάμεων και της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου, θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε την ΕΑΒΙ σε έναν “πολλαπλασιαστή ισχύος” για την Εθνική Άμυνα και την Οικονομία».
Πλέον, ένας μεγάλος αριθμός εταιρειών μελών του ΣΕΚΠΥ είναι σταθερά προσανατολισμένα προς την διεθνή αγορά όμως και αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είναι ένα υποτιμητικό σχόλιο επιπέδου «από την Ελλάδα είστε; Καλά εσείς σε δύο χρόνια δεν θα είστε στο ευρώ, τι συνεργασία να κάνει κάποιος μαζί σας;» που εισέπραξε πρόσφατα σε έκθεση η Εύα Ατάρτ της Glassart – εταιρεία συνεργάτης του ΝΑΤΟ που δημιούργησε το πρώτο κινητό νοσοκομείο στο Αφγανιστάν και εξειδικεύεται στα αλεξίσφαιρα φυλάκια.
Διαβάστε ακόμη: H Κίνα θωρακίζεται
Στην περίπτωση της εταιρείας Barracuda η οποία κατασκευάζει πλωτήρες, με εξαγωγές έως και το λιμενικό της Μαλαισίας, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Σε ένα διαγωνισμό στην Γαλλία όπου ήταν μειοδότης και διέθετε όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν αρκούσε μία λάθος σφραγίδα (σ.σ. ήταν σε ηλεκτρονική μορφή) ώστε να την πετάξουν έξω από την διεκδίκηση της προμήθειας.
Τέτοια προβλήματα δεν αντιμετωπίζουν μόνο μικρές επιχειρήσεις αλλά και διεθνώς καταξιωμένες όπως η εταιρεία βιομηχανικών μπαταριών Sunlight, του ομίλου Πάνου Γερμανού. Σύμφωνα με τον πρόεδρος της εταιρείας κ. Χρήστο Καρτάλη, έχουν βρεθεί μπροστά σε «φωτογραφικές» προκηρύξεις διαγωνισμούς, όπως για παράδειγμα για τα υποβρύχια της Χιλής όπου υπήρχε όρος η εταιρεία που θα αναλάμβανε το έργο να έχει ιδρυθεί πριν το 1960. Δεν είναι όμως μόνο αυτά από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ένα από τα βασικότερα σύμφωνα με τα μέλη της ΣΕΚΠΥ είναι ότι δεν υπάρχει στήριξη από την ελληνική πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική ηγεσία της χώρας.
Αρκετές από τις εταιρείες δεν έχουν καταφέρει να έχουν προμηθεύσει τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, στοιχείο που είναι από τα πρώτα που θα εξετάσει ο πιθανός αγοραστής στη λογική «εάν δεν σε εμπιστεύονται στην χώρα σου γιατί να σε εμπιστευθώ εγώ».
Παράλληλα στις προσπάθειες τους να προσεγγίσουν νέους συνεργάτες στο εξωτερικό αισθάνονται –και είναι– μόνοι απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές τους που έχουν στο πλευρό τους τις τοπικές πρεσβείες, ακόμη και υπουργούς αν χρειαστεί. Ψηλά στον πίνακα των δυσκολιών είναι και η αδυναμία χρηματοδότησης ή εγγυητικών από τις ελληνικές τράπεζες οι οποίες ως προς το τελευταίο σκέλος δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στο εξωτερικό με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να στρέφονται σε άλλες πιο δαπανηρές λύσεις.
