Κεντροαριστερά: Αναζητώντας τον αντι-Μητσοτάκη
Στην Κεντροαριστερά υπάρχει μεγάλη αναστάτωση: ο κόσμος όλος ψάχνει να βρει αυτόν που θα ηγηθεί για να κερδίσει τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί «αυτή η κυβέρνηση έχει οδηγήσει την κοινωνία στην κατάρρευση» και γιατί «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση». Οι εκλογές πλησιάζουν: πρώτα θα εκλέξει αρχηγό το ΠΑΣΟΚ κι έπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν πριν από ένα χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποχώρησε και ο κόσμος εξέλεξε αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη. «Μιλάω καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη», είπε ο νέος αρχηγός και «τα έχω καταφέρει καλύτερα από όλους στα επιχειρηματικά». Να λοιπόν, ένας αρχηγός που μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Λίγοι συνειδητοποίησαν πως ο νέος αρχηγός στην ουσία συνέκρινε τον εαυτό του με τον Τσίπρα, που δεν μιλούσε καλά αγγλικά και δεν είχε αντίστοιχες επαγγελματικές περγαμηνές.
Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, ο αρχηγός μετρήθηκε αλλά «δεν μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη». Οπότε πέντε διεκδικητές της εξουσίας, έρχονται να αναμετρηθούν μαζί του ώστε αυτοί να κερδίσουν κάποια στιγμή τον Μητσοτάκη.
Η στρατηγική φαίνεται λογική – ωστόσο δεν είναι βέβαιο πως είναι και στρατηγική νίκης. Εδράζεται στην ατζέντα που υιοθέτησε ο Μητσοτάκης στα τέλη του 2015, όταν το εκλογικό σώμα είχε δώσει τρεις απανωτές νίκες στον Τσίπρα (σε δυο εθνικές εκλογές και στο δημοψήφισμα) αλλά είχε γρήγορα απογοητευτεί από τα πενιχρά αποτελέσματα της στρατηγικής του – η χώρα ήταν ακόμη σε εποχή βαθιάς κρίσης και η δημοσκοπική πτώση του Τσίπρα ήταν το ίδιο απότομη με την άνοδό του. Τότε ο Μητσοτάκης, πρόβαλε τα τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά της δικής του υποψηφιότητας που του έδιναν ένα σαφές προβάδισμα απέναντι στον Τσίπρα σε ένα ζαλισμένο ακροατήριο.
Σήμερα το πολιτικό σκηνικό έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά: ο Μητσοτάκης διατηρεί την πολιτική ηγεμονία για εννιά συναπτά έτη, έχει κερδίσει τρεις φορές εθνικές εκλογές και δυο φορές ευρωεκλογές, η κυβέρνησή του ωστόσο εμφανίζει σημάδια μεταρρυθμιστικής κόπωσης. Το ερώτημα που πρέπει αρχικά να απαντηθεί δεν είναι το ποιος μπορεί να τον κερδίσει. Αλλά το ποιος και το ποια ηγετική ομάδα θα δημιουργήσουν ένα συνεκτικό σχέδιο που θα πείσει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, αγρότες, μισθωτούς κι ελεύθερους επαγγελματίες να στοιχηθούν από πίσω του και να εμπιστευθούν τις τύχες της χώρας. Η κοινωνία έμαθε πολλά στη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης – δεν παραμυθιάζεται και σίγουρα δεν περιμένει από μηχανής Θεούς.
