Ανεργία των νέων: κρίση ή κακή νοοτροπία;

* H Δανάη Αντωνοπούλου είναι HR Specialist

Ένα άρθρο στο Κάππα (περιοδικό της Καθημερινής), σχολίαζε με νούμερα τη σημερινή πραγματικότητα της ανεργίας των νέων μεταξύ 18-29 ετών. Είναι απίστευτο να διαβάζεις πως μονάχα ένας στους τέσσερις έχουν δουλειά και πως από αυτούς που έχουν κάποιοι πληρώνονται λιγότερο από 500 ευρώ για οκτάωρη εργασία (ίσως και παραπάνω από οκτάωρη… αλλά ας μη το συζητήσουμε εδώ αυτό το θέμα).

Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και στο οποίο θέλω να σταθώ, είναι η τελευταία κατηγορία ανέργων, και η πιο σημαντική, για τις επιπτώσεις της στην κοινωνία. Αναφέρομαι σε αυτή την κατηγορία νέων που ούτε σπουδάζουν, ούτε εκπαιδεύονται σε κάποια τέχνη αλλά ούτε και εργάζονται. Χειρότερα από όλα όμως, ΔΕΝ ψάχνουν για δουλειά. Συγκεκριμένα, το άρθρο αναφέρει πως γύρω στους 138.268 από αυτούς που δεν σπουδάζουν και δε δουλεύουν, έχουν σταματήσει να ψάχνουν. Για τους 100.000 στα 1.733.000 εκατομμύρια, σύμφωνα με το άρθρο, η ζημία εκτιμάται στα 4 δισ. ευρώ (2% του ΑΕΠ).

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως γίνεται κάποιος να δηλώνει πως έχει απογοητευτεί τόσο με την παρούσα κατάσταση που θεωρεί σωστότερο να σταματήσει οτιδήποτε σχετικό με την εύρεση εργασίας και απλά να περιμένει τους άλλους (είτε είναι οι γονείς, οι φίλοι, το κράτος) να βρουν τη λύση για αυτούς.

Και ξαφνικά, θυμάμαι για ένα πρόγραμμα που είχε βγει στην Ισπανία (όχι, δεν είναι μόνο οι Έλληνες που αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα) όπου ο σκοπός του ήταν να βοηθήσει νέους και νέες που δεν είχαν καμία διάθεση να διαβάσουν ούτε να εργαστούν αλλά ζούσαν σαν παράσιτα περιμένοντας τα πάντα από τους άλλους. Θυμάμαι ένα μικρό απόσπασμα όπου είχαν δείξει τους γονείς να εξηγούν πως είχαν φτάσει σε αυτό το σημείο και να καταλήγουν πως δεν φταίει η κοινωνία, δε φταίει το κράτος, αλλά οι ίδιοι που άφησαν τα πράγματα να ξεφύγουν και πλέον δεν είχαν τον έλεγχο.

Και γυρνάω πάλι στο άρθρο που διάβασα. Μήπως ξαφνικά, κάποιοι στην Ελλάδα, με αφορμή την έλλειψη εργασίας (διότι κανείς δεν αρνείται πως μόνο ένας στους τέσσερις έχουν δουλειά και πως υπάρχουν δυσκολίες) αποφάσισαν περιμένουν τη λύση από τρίτους και τέταρτους; Και σας ρωτώ, εμείς (γονείς, φίλοι, δάσκαλοι, κράτος, εταιρείες) γιατί ανεχόμαστε να έχουμε τέτοιους ανθρώπους σε μια χώρα που ήδη παλεύει να επιβιώσει σε έναν οικονομικό πόλεμο; Γιατί επιτρέπουμε σε 100.000 να μας πηγαίνουν πίσω, και τους λυπόμαστε διότι ούτε να σπουδάσουν μπορούν (θέλουν) αλλά ούτε δουλειά ψάχνουν γιατί κουράστηκαν και απογοητεύτηκαν. Δηλαδή αυτός που δουλεύει για 500 ευρώ μεικτά δεν απογοητεύεται; Ή εκείνος που δουλεύει λίγες ώρες την ημέρα απλά για να έχει κάτι στην τσέπη δεν απογοητεύεται;

Επειδή δε θέλω να γίνω κουραστική, διότι όσοι το διαβάζετε μάλλον δεν ανήκετε στην κατηγορία όσων περιγράφω, αλλά στην περίπτωση που ξέρετε κάποιον/α που σκέφτεται έτσι, βρείτε τρόπο να τους αλλάξετε τα μυαλά. Για κάθε βήμα που κάνει η χώρα μπροστά, αυτή η κατηγορία ανέργων μας πηγαίνει πίσω ή μας κρατάει στάσιμους. Και επιμένω, κατανοώ να δυσανασχετεί κάποιος με τις σημερινές συνθήκες αλλά η τεμπελιά και η παθητική στάση δεν βοηθούν κανέναν, αντιθέτως δημιουργούν ένα κύμα χειρότερο από αυτό της οικονομικής κρίσης: τη δημιουργία μεγάλων ομάδων που ποτέ δε θα παράγουν και η χώρα θα πρέπει να τους στηρίζει με κάποιο τρόπο (όσο υπάρχουν οι γονείς δικό τους θέμα, αλλά μετά ποιος θα αναλάβει;). Η κατηγορία νέων που ούτε εκπαιδεύονται ούτε εργάζονται (και δεν ψάχνουν για δουλειά – NEET-Not in employment, Education or Training).

Φωτογραφία: Φώτης Πλέγας