Απηυδισμένοι από την ανεργία, οι νέοι και οι άνεργοι αντεπιτίθενται

της Mitra Kalita

Η απώλεια μιας δουλειάς δεν είναι όπως παλιά. Σίγουρα, υπάρχει το lockdown. Οι θέσεις εργασίας, οι συνεντεύξεις και η δικτύωση έχουν διακοπεί μαζικά. Αλλά ακόμη και πριν από την πανδημία, η φύση της απασχόλησης είχε ήδη αλλάξει.

Το Ινστιτούτο Ερευνών ADP υπολόγισε ότι οι ανεξάρτητοι εργαζόμενοι αντιπροσώπευαν το 16% του προσωπικού το 2019. Αυτό αυξήθηκε περισσότερο από δύο ποσοστιαίες μονάδες από το προηγούμενο έτος, γεγονός που έχει προκαλέσει ανησυχίες για την υγεία και την οικονομική ασφάλεια αυτών των εργαζομένων.

Παράλληλα, μια έκθεση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ εντόπισε ανησυχητικές τάσεις μεταξύ τέτοιων «μερικώς» απασχολούμενων: «Εκείνοι που εργάζονται και θέλουν να εργαστούν περισσότερες ώρες είναι σε χειρότερη θέση από εκείνους που δεν εργάζονται και δεν θέλουν να εργαστούν. Όσον αφορά την αυτό-αξιολόγηση της κοινωνικής τους κατάστασης, όσοι δεν είναι πλήρως απασχολούμενοι είναι πιο πιθανό να βλέπουν τον εαυτό τους στο κατώτερο ήμισυ της κοινωνικής ιεραρχίας. Είναι επίσης πιο πιθανό να θεωρούν ότι είναι σε χειρότερη θέση από τους γονείς τους στην ίδια ηλικία».

Η τέλεια καταιγίδα που ονομάζεται COVID έστειλε αυτούς τους εργαζομένους σε μια καθοδικά επιδεινούμενη τροχιά. Η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολογίας προειδοποιεί για μια «σημαντική» κρίση ψυχικής υγείας λόγω της ανεργίας.

Τον Νοέμβριο, η Cat Bradley και η Meredith Perez λάνσαραν μια πλατφόρμα με την επωνυμία UCandu. Η ιστοσελίδα της περιγράφει με σαφήνεια το πρόβλημα: «Είναι χάλια να ψάχνεις για δουλειά. Μαζί, μπορούμε να το κάνουμε λιγότερο χάλια». Η πλατφόρμα διαθέτει δεκάδες ενεργούς χρήστες, στους οποίους δίδεται υποστήριξη και συμβουλές, ενώ παρακολουθείται και η πρόοδός τους. Πέρα από την ιστοσελίδα, συναντιούνται ημερησίως στο Slack και εβδομαδιαία στο Zoom.

Το πιο συνηθισμένο παράπονο: η έλλειψη ανταπόκρισης από τις εταιρείες. Κάποιες φορές, οι υποψήφιοι καταλήγουν να είναι στους φιναλίστ και να επιτελούν κάποιες δοκιμασίες στο πλαίσιο του τελευταίου γύρου συνέντευξης. Όμως, «συχνά οι εταιρείες δεν επανέρχονται σε σένα, ή επικοινωνούν τέσσερις-πέντε μήνες μετά» λέει η Bradley.

«Κάποιες φορές, η εταιρεία λέει ότι ψάχνει υποψήφιο για μια ηγετική θέση, αλλά στη συνέχεια μειώνει το budget και προσλαμβάνει έναν κατώτερου ιεραρχικού επιπέδου εργαζόμενο, ζητώντας του να κάνει τη δουλειά που αντιστοιχεί σε αυτή την ηγετική θέση. Και ο υποψήφιος που δεν ακούει τίποτα από την εταιρεία σκέφτεται: «Φταίω εγώ;».

Από τη δική της εμπειρία, η Bradley κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Προσεγγίζω την ανεργία με τη νοοτροπία ενός επιχειρηματία, διότι αυτό είμαι τα τελευταία χρόνια. Ποιοι είναι οι δείκτες απόδοσής μου; Είναι το σε πόσες θέσεις εργασίας κάνω αίτηση ημερησίως; Ή το πόσες ενδιαφέρουσες συζητήσεις μπορώ να έχω μέσα σε μια εβδομάδα; Ποιος είναι ο τελικός στόχος; Πώς φτάνω στην κατάλληλη δουλειά;».

Η ανεργία στις ΗΠΑ κορυφώθηκε τον Απρίλιο στο 14,8% και παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα τον Δεκέμβριο. Το πιο μεγάλο πλήγμα το δέχθηκαν οι γυναίκες και ο μαύρος πληθυσμός. Αλλά ενθαρρυμένοι ίσως από τις διαμαρτυρίες για κοινωνική δικαιοσύνη του περασμένου έτους, οι άνεργοι φαίνεται να βρίσκουν τη φωνή τους – και ο ένας τον άλλον.

«Οι διαμαρτυρίες για τον George Floyd, με τόσο έντονο τρόπο, αναπτέρωσαν τη δυναμική των ανθρώπων από περιθωριοποιημένες ομάδες», δήλωσε η Hana Hassan, ιδρυτής και διευθύνουσα σύμβουλος της Black Maple.io, μιας παγκόσμιας αγοράς ταλέντων.

Η Hassan επισημαίνει ότι ο ρόλος των νέων προσλήψεων δεν πρέπει να είναι να ταιριάξουν αλλά να ενισχύσουν, να αμφισβητήσουν και να βελτιώσουν τον χώρο εργασίας. «Οι εταιρείες θα πουν, ‘”Είμαστε αυτή η υπέροχη εταιρεία. Ελάτε και γίνετε μέλος της μεγάλης ομάδας μας”», λέει. «Ο τρόπος που το βλέπω εγώ είναι ο εξής: “Αυτοί είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το υπέροχο προϊόν που δημιούργησε αυτήν την υπέροχη εταιρεία”».

Οι άνεργοι της πανδημίας δεν αναζητούν μόνο δουλειές, λέει η Hassan. Αντίθετα, τους αποκαλεί «αιτούντες σταδιοδρομία», με κίνητρο τις αξίες, τον σκοπό και την αίσθηση του ανήκειν. «Μας περιβάλλει ο θάνατος εδώ και ένα χρόνο», λέει η Hassan. «Κάτι μας κυνηγά και δεν ξέρουμε τι είναι. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο».