Άποψη: Ο χρόνος είναι σύμμαχος της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα
Η έξοδος του «Ορούτς Ρείς» δεν αφορά μόνον την επιβολή των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Σηματοδοτεί την απαρχή της επέκτασης της Τουρκίας στα Δυτικά. Η Τουρκία εκτιμά ότι η εδραίωσή της ως περιφερειακή υπερδύναμη απαιτεί την ταυτόχρονη παρουσία της στην Δύση, όσο ήδη βαθαίνει την επιρροή της στην Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία, την Αφρική και διεκδικεί την ηγεσία του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου.
Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για ένταξη στην Ευρώπη, αλλά το αντίθετο: επιδιώκει μια ειδική εταιρική προνομιακή σχέση, ώστε να έχει όλα τα οφέλη, χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις. Επιδιώκει αυτό που –προς το παρόν- μόνον ο Μακρόν διαβλέπει και προειδοποιεί: να εγκαθιδρυθεί η Τουρκία ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη και μέσω του ελέγχου τόσων ζωνών επιρροής να συνυπολογίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κάθε ενέργειά της σε περιοχές που ως τώρα είχε αυτοτελή πρόσβαση και ρόλο. Πράγμα που ήδη συμβαίνει, με την πρόσκληση της Τουρκίας σε κάθε διεθνή πρωτοβουλία για ρύθμιση θεμάτων από το Ιράκ και την Συρία, ως την Λιβύη.
Προϋπόθεση, όμως, της επέκτασης της Τουρκίας στην Δύση, είναι να επιτευχθούν οι στόχοι που έχει με σαφήνεια εξαγγείλει εις βάρος της Ελλάδας. Χωρίς την κυριαρχία στο μισό Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς την περικύκλωση μιας εξουδετερωμένης Ελλάδας από την προσδεδεμένη στην Τουρκία Αλβανία, την επιρρεπή Βουλγαρία και τη διείσδυση της Τουρκίας από την Βοσνία -Ερζεγοβίνη ως το Κόσοβο, ο τουρκικός στόχος θα είναι επισφαλής. Προϋπόθεση της τουρκικής επιτυχίας είναι να μεταβληθεί η Ελλάδα σε χώρα μειωμένης κυριαρχίας. Αυτό κρίνεται σήμερα και όχι μόνον στο Καστελλόριζο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι είναι θέμα χρόνου η ευρωπαϊκή- και ίσως μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου και η αμερικανική- αντισυσπείρωση στην τουρκική Ύβρι.
Η Τουρκία σκάβει, πράγματι, τον λάκκο της, ταχύρρυθμα μάλιστα. Η Δύση- και ίσως όχι μόνον αυτή- αντιλαμβάνεται όλο και πιο καθαρά ότι πρέπει να ανακοπεί η πρόθεση ηγεμονίας μιας ισλαμιστικής δύναμης στη καρδιά των κόμβων της ενέργειας και στις περιοχές που διασταυρώνονται οι πιο ευπαθείς ζώνες επιρροής και εστίες ανάφλεξης του πλανήτη.
Στο ενδιάμεσο, όμως, η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί να γίνει η Ιφιγένεια της ευρωπαϊκής αφύπνισης.
Η Ελλάδα έχει μόνον να κερδίσει αν υψώσει τώρα το πρώτο ανάχωμα στην τουρκική επεκτατικότητα. Γιατί είναι θέμα χρόνου να γίνει η ελληνική υπόθεση, υπόθεση όσων δεν επιθυμούν –και είναι όλο και περισσότεροι- να αναγορεύσουν την Τουρκία σε ισλαμιστική περιφερειακή υπερ-δύναμη.
Ως αυτή την στιγμή, η Ελλάδα κινήθηκε στο όριο της «κόκκινης γραμμής». Επέδειξε μεν επιχειρησιακή ετοιμότητα, παρακολουθώντας στενά και καταγγέλοντας, αλλά μη εμποδίζοντας και ανακόπτοντας την παράνομη τουρκική ερευνητική δραστηριότητα. Προφανώς η κυβέρνηση ήθελε να «τεστάρει» το βαθμό συμπαράστασης των Ευρωπαίων- κυρίως- εταίρων αλλά και να εκθέσει διεθνώς την Τουρκία ως το επιθετικό, προκλητικό και παράνομο μέρος της εμπλοκής. Η προσδοκία είναι να πιεσθεί η Τουρκία να προσέλθει σε έναν διάλογο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ, στην βάση του Δικαίου της Θάλασσας και με κατάληξη την Χάγη.
Αν όμως, η πίεση που θα ασκηθεί στην Ελλάδα είναι να προσχωρήσουμε σε έναν «πολιτικό διάλογο» με την Τουρκία ή και σε ευρύτερα σχήματα, με ανοιχτή «ατζέντα» και ασαφή την δέσμευση του Διεθνούς Δικαίου, τότε, η στάση της Ελλάδας πρέπει αμέσως να επανεκτιμηθεί.
Και η έμπρακτη «κόκκινη γραμμή» που θα υψώσει η Ελλάδα στην τουρκική παραβατικότητα να είναι αυτή που θα οδηγήσει στην κατίσχυση του Διεθνούς Δικαίου και την συσπείρωση των συμμάχων, ώστε να επικρατήσει η Ασφάλεια, η Ειρήνη και η Δικαιοσύνη στην περιοχή μας.
Ο Πέτρος Ευθυμίου υπήρξε Πρόεδρος της ΚΣ του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και fellow του Weatherhead Center for International Affaires του Χάρβαρντ.
Πηγή: Tα Νέα
