Χρηματοπιστωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται 130 τρις δολάρια δεσμεύτηκαν στον στόχο των καθαρών μηδενικών εκπομπών, αλλά κανένας δεν συμφωνεί στο τι σημαίνει αυτό

της Katherine Dunn

Σύμφωνα με την Jane Fraser, διευθύνουσα συμβούλου της Citi, οι τραπεζίτες δυσκολεύονται αρκετά προσπαθώντας να συγκρίνουν «μήλα και πορτοκάλια» για να βοηθήσουν τους πελάτες να κατανοήσουν τις επενδύσεις τους. Αλλά όταν πρόκειται για τις γνωστοποιήσεις βιώσιμης χρηματοδότησης, έχουμε να κάνουμε με «μια πραγματική πιατέλα με φρούτα».

Η Fraser μίλησε την Τετάρτη στην COP26 στη Γλασκώβη σε ένα πάνελ σχετικά με την κλίμακα των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων που δεσμεύονται τώρα υπέρ της απαλλαγής από τον άνθρακα. Η είδηση της ημέρας ήταν ότι περιουσιακά στοιχεία αξίας 130 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τελούν πλέον υπό τη δέσμευση να επιτύχουν καθαρές μηδενικές εκπομπές μέχρι το 2050. Τουλάχιστον αυτό ανακοίνωσε ο Mark Carney, πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας και νυν ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για την κλιματική δράση και τη χρηματοδότηση.

Αυτός ο συνασπισμός, που ονομάζεται Glasgow Financial Alliance for Net Zero, καλύπτει πλέον 450 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα δεσμεύει να τηρούν πρότυπα σχετικά με τα τεστ αντοχής για το κλίμα και τις αξιολογήσεις των στρατηγικών τους για το καθαρό μηδέν, συμπεριλαμβανομένης της εκκαθάρισης των αδρανών περιουσιακών στοιχείων, δήλωσε ο Carney. Μαζί, όλα αυτά ισοδυναμούν με «ουσιαστικές αλλαγές στα ‘υδραυλικά συστήματα’ των χρηματοοικονομικών» που θα καθορίσουν, για πρώτη φορά, μια σαφή πορεία για το πώς θα χρηματοδοτηθεί η μετάβαση, το κόστος της οποίας εκτιμάται στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.

Η διεύρυνση του συνασπισμού έρχεται επίσης παράλληλα με μέτρα που επιχειρούν να καθορίσουν ακριβώς με τι μοιάζουν τα πράσινα μέτρα, στο πλαίσιο της δημιουργίας μιας νέας σειράς προτύπων αναφοράς για το κλίμα από το μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης.

Τα πρότυπα αυτά, εάν γίνουν αποδεκτά και χρησιμοποιηθούν ευρέως, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τομή για ένα ζήτημα που βρίσκεται στην καρδιά της πράσινης χρηματοδότησης: Καθώς οι τράπεζες, οι διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων και τα συνταξιοδοτικά ταμεία υπόσχονται να απαλλαγούν από τον άνθρακα, βασίζονται σε ένα χαοτικό συνονθύλευμα προτύπων γνωστοποίησης, αναφοράς και παρακολούθησης, τα οποία προσπαθούν να ορίσουν τι πραγματικά σημαίνει «πράσινο». Με άλλα λόγια, μια ακατάστατη… πιατέλα με φρούτα.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα σε όλους τους τομείς των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών. Όσον αφορά τις μετοχές, για παράδειγμα, διάφοροι οργανισμοί συνδυάζουν τα πάντα. Aπό την κατανομή των φύλων στα διοικητικά συμβούλια μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και τα πρότυπα ρύπανσης, σε ένα «σκορ ESG», το οποίο συχνά είναι μη συγκρίσιμο – ή και εντελώς αντίθετο – με τις εκτιμήσεις των ανταγωνιστών τους, όπως διαπίστωσε το πρόγραμμα Aggregate Confusion του MIT.

Ακόμη και οι πιο ενδελεχείς οργανισμοί αξιολόγησης, εντωμεταξύ, βασίζονται σε ένα συνονθύλευμα εθελοντικών γνωστοποιήσεων που παρέχονται από τις ίδιες τις εταιρείες, τη στιγμή που τα κεφάλαια που προωθούνται με βάση τα ESG έχουν εκτοξευθεί σε μέγεθος και περιουσιακά στοιχεία.

Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σε συχνές κατηγορίες για «πράσινο ξέπλυμα» τόσο από τις τράπεζες όσο και από τις εισηγμένες εταιρείες στις οποίες χορηγούν δάνεια, και έχει δώσει ώθηση στις εντεινόμενες προσπάθειες των κυβερνήσεων και των ρυθμιστικών αρχών να ορίσουν την έννοια του “πράσινου”. Στις ΗΠΑ, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έχει αρχίσει να ζητά από τις εταιρείες να αποκαλύπτουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το αποτύπωμα άνθρακα στους επενδυτές, και ο πρόεδρος της Επιτροπής δήλωσε ότι οι επενδυτές θέλουν να μπορούν να συγκρίνουν τα μέτρα μιας εταιρείας με τα μέτρα μιας άλλης, παρομοιάζοντάς το με το σπριντ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ΕΕ, εντωμεταξύ, έχει δημοσιεύσει μια τεράστια «ταξινομία» για το τι ακριβώς μετράει ως «πράσινη» δραστηριότητα και επανασχεδιάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα γύρω από αυτή τη βάση. Πρόκειται για μια διαδικασία που πιθανότατα θα διαρκέσει χρόνια.