Δύο Έλληνες συστήνουν το σουβλάκι στους Κινέζους
Το πρώτο σουβλατζίδικο στην κινεζική πρωτεύουσα κάνει «χρυσές δουλειές».
Το ότι οι Κινέζοι τρέφουν μια αγάπη για την Ελλάδα, κυρίως για το αρχαίο παρελθόν της και για τους αρχαίους φιλοσόφους της, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, το γνωρίζαμε. Αυτό που πρόσφατα μάθαμε είναι ότι οι Κινέζοι ενέταξαν στην διατροφή τους και το ελληνικό σουβλάκι. Φυσικά και δεν απαρνήθηκαν το ρύζι και τα λαχανικά, αλλά αποφάσισαν να διευρύνουν τους γαστρονομικούς τους ορίζοντες. Αφορμή στάθηκε το πρώτο σουβλατζίδικο στο Πεκίνο, το οποίο βρίσκεται στην οδό Γκουάνγκουα, το εμπορικό κέντρο της πόλης, από το οποίο καθημερινά περνούν χιλιάδες Κινέζοι. Το Santorini Souvlaki Bar, όπως είναι και η ονομασία του σουβλατζίδικου, αποτελεί πόλο έλξης για ένα λαό που δεν αποχωρίζεται εύκολα τις διατροφικές του συνήθειες. Και αυτό συνιστά επιτυχία.
Και ενώ στην Ελλάδα τα κινέζικα εστιατόρια «ξεφυτρώνουν» παντού σαν τα μανιτάρια, ο Γιάννης Γεωργούλης από τη Χίο μαζί με την φίλη και συμφοιτήτριά του, δημοσιογράφο στο επάγγελμα, τη Δανάη Μακρή, πήγαν κόντρα στο ρεύμα, ανοίγοντας το δικό τους σουβλατζίδικο – εστιατόριο στην κινέζικη πρωτεύουσα. Πολλοί θα αναρωτηθούν τι δουλειά έχει ένας ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου σε μια πόλη 12 εκατομμυρίων κατοίκων, όπως το Πεκίνο, στο οποίο επί 365 μέρες το χρόνο τρώνε ρύζι. Κι όμως η πρόκληση είναι μεγάλη.
Η ιδέα προέκυψε από το ταξίδι που πραγματοποίησαν οι δύο φίλοι στο Πεκίνο το 2012. Η νοσταλγία τους για το ελληνικό φαγητό κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο Πεκίνο ήταν έκδηλη και καταλυτικής σημασίας, ώστε ενάμιση χρόνο αργότερα να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη, ανοίγοντας το δικό τους σουβλατζίδικο.
Elviart: Η πίτα πίσω από το ελληνικό σουβλάκι
Βεβαίως οι δυσκολίες που συνάντησαν ήταν τεράστιες. Πέραν του πολιτισμικού και γλωσσικού χάσματος, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούν την ίδρυση μιας επιχείρησης στην Κίνα θυμίζουν κάτι από Ελλάδα. «Για να ανοίξεις μια επιχείρηση στην Κίνα τίθενται κάποιες προϋποθέσεις, που αν δεν τις πληροίς δεν είσαι νόμιμος. Συνεπώς δεν υπάρχει διέξοδος. Είτε θα συμβαδίσεις με όλους τους νόμους και θα περιμένεις υπομονετικά είτε δεν θα ιδρύσεις ποτέ», αναφέρει ο Γιάννης σε συνεντεύξεις του.
Ωστόσο, η εξοικείωση των Κινέζων με το τι εστί Ελλάδα σε συνδυασμό και με τα ελληνικά προϊόντα που έχουν κατακλύσει την κινεζική αγορά συμβάλλουν στο να είναι πιο δεκτικοί οι Ασιάτες φίλοι μας σε οποιοδήποτε ελληνικής προελεύσεως επιχειρηματικό εγχείρημα.
«Οι Κινέζοι γνωρίζουν και αγαπούν την Ελλάδα. Όταν σε ρωτήσουν από πού είσαι και πεις “είμαι Έλληνας” (σίλα-ρεν, δηλαδή), αμέσως απλώνεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Μας εκτιμούν όχι για το σουβλάκι, αλλά για τη μακρά ιστορία μας, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τη Σαντορίνη, τις γαλάζιες παραλίες, το Αιγαίο, τη φιλοξενία μας, ακόμα και για τη φήμη ότι είμαστε όμορφος και ερωτικός λαός».
Οι αντιδράσεις ποικίλουν όταν έρχεται η ώρα να δοκιμάσουν το ελληνικό έδεσμα, το οποίο συγκριτικά με το ρύζι και τα βραστά λαχανικά έχει σαφώς πιο έντονη γεύση. Κατά κοινή ομολογία το σουβλάκι τούς φαίνεται παράξενο και η πίτα με το τζατζίκι εντελώς εξωγήινα. Αντιλαμβάνονται όμως αμέσως το γεγονός ότι είναι καλή και χορταστική τροφή. Κάποιοι το βρίσκουν εξαιρετικό, σε άλλους φαίνεται ξένο και ενδιαφέρον, ενώ υπάρχουν και εκείνοι στους οποίους απλά δεν αρέσει.
Διαβάστε ακόμη: Ελληνικές παραδοσιακές πίτες στα αμερικανικά ράφια
