Ένα μπιγκ-μπανγκ στην Κεντροαριστερά
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση είναι ένα γεγονός, που ούτε ο χειρότερος εχθρός του δεν θα μπορούσε να φανταστεί μερικούς μήνες πριν. Το κόμμα παραπαίει με έναν αρχηγό που αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει πολιτικά και ένα στελεχιακό δυναμικό που φεύγει, μην μπορώντας να μεταβολίσει ούτε την ήττα του αλλά ούτε και την συλλογική απαξίωση. Α, κι ένας πρώην αρχηγός, που δείχνει μετανιωμένος για τη στήριξη ή την ανοχή που έδειξε στο νέο βασιλιά και δείχνει να ξύπνησε αργά για να μεταπείσει κάποιους να μείνουν. Too little, too late.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ προσπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και βλέπει καθαρά πλέον τη δεύτερη θέση, δεν αποτελεί έκπληξη. Τον στόχο αυτό το ΠΑΣΟΚ τον έχει προεξοφλήσει, το ερώτημα είναι εάν στους έξι μήνες που απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές θα καταφέρει να γράψει διψήφιο ποσοστό, ή εάν, εν πάση περιπτώσει, αποδείξει σε όλους ότι μπορεί να αποτελέσει τον αξιόπιστο πόλο γύρω από τον οποίο θα στηθεί η εναλλακτική πρόταση εξουσίας για τη χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση, η ρευστότητα στο χώρο θα παραμένει.
Κι αυτό είναι ίσως το πιο προβληματικό στοιχείο της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας. Έτσι όπως είναι δομημένο το πολιτικό μας σύστημα, ευνοεί την συνύπαρξη διαφορετικών τάσεων και φωνών γύρω από ένα κομματικό σχηματισμό που είναι ξεκάθαρα τοποθετημένο στον πολιτικό άξονα. Συνέβαινε διαχρονικά στο ΠΑΣΟΚ, με τη συνύπαρξη λαϊκιστών και εκσυγχρονιστών. Στη ΝΔ με τη λαϊκή δεξιά και το προοδευτικό της κομμάτι. Στον ΣΥΡΙΖΑ με τους Προεδρικούς, τους Ομπρελίστας, ακόμη και τα διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα. Η πολυδιάσπαση δεν μπορεί να περπατήσει πολιτικά – αφού ο ψηφοφόρος ψάχνει να δει προοπτική εξουσίας, ή έστω σοβαρής και δομημένης αντιπολίτευσης. Αυτό όμως που θα δούμε να εξελίσσεται, θα είναι ένα μικρό μπιγκ-μπανγκ στο χώρο της Κεντοαριστεράς με σχήματα όπως αυτό που προανήγγειλε ο Πέτρος Κόκκαλης και θα αγκαλιάζει την Πράσινη ατζέντα, τους Ομπρελίστας υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και την ομάδα του, πιθανότατα και αυτούς της Αχτσιόγλου που είναι σαραντάρηδες, εμφορούνται από τις ιδέες της Αριστεράς, διαθέτουν όμως εμπειρία άσκησης πολιτικής εξουσίας από τα χρόνια της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ποιος θα επικρατήσει, το ποιος θα καταφέρει να μαζέψει τον πυρήνα των οπαδών της Αριστεράς είναι συνάρτηση κυρίως των χαρακτηριστικών που θα φέρει το πρόσωπο που θα ηγηθεί. Αν κάτι μας έμαθε το τελευταίο εξάμηνο, είναι πως σε περιβάλλον μεταπολιτικής, πρέπει να ψάξεις και να αναζητήσεις τα στοιχεία εκείνου που ξέρει να πουλάει καλύτερα τον εαυτό του.
Από την άλλη, τίποτα στην πολιτική – όπως και στη ζωή – δεν είναι ανεξάρτητο από το τι μπορεί να συμβαίνει ακριβώς απέναντι. Η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει ακλόνητη, μέχρι τη στιγμή που δεν θα είναι πια. Η κυβέρνηση – και ο Πρωθυπουργός κυρίως – γνωρίζουν ότι στην παρούσα φάση, μόνος αντίπαλος είναι ο κακός τους εαυτός. Ένας εαυτός που έχει εμφανιστεί συχνά τους τελευταίους μήνες. Και μερικές φορές είναι χειρότερο να παίζει κανείς χωρίς αντίπαλο, παρά να παίζει απέναντι σε κάποιον ισχυρό που μπορεί να του δώσει κίνητρο να βγάλει την καλύτερη πτυχή του εαυτού του. Το συμπέρασμα είναι πως η κυβέρνηση αλλά και ο τόπος χρειάζεται μια κανονική αντιπολίτευση, που θα ασκεί έλεγχο και θα διαθέτει εναλλακτικό αφήγημα εξουσίας. Αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει το προβάδισμα. Εάν καταφέρει να φύγει μπροστά κι αυτό συνδυαστεί με τον πλήρη κατακερματισμό της Αριστεράς, θα βλέπουμε σταδιακά ένα δίπολο και μέσα στη βουλή που θα μοιάζει με κανονικότητα.
