Επιχειρηματικότητα ανάγκης, χωρίς πυξίδα!
Όταν η έλλειψη προγραμματισμού οδηγεί σε λύσεις ανάγκης.
Κάθε πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών, Management κλπ, γνωρίζει πως υπάρχουν δυο είδη επιχειρηματικότητας, ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες οικονομικές συνθήκες: η επιχειρηματικότητα ανάγκης και η επιχειρηματικότητα ευκαιρίας.
Σε περιόδους ευμάρειας, η επιχειρηματικότητα ευκαιρίας ανθεί, καθώς αναπτύσσεται για να εξυπηρετήσει τη διαφαινόμενη ή και υφιστάμενη ζήτηση σε προϊόντα και υπηρεσίες.
Σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας η επιχειρηματικότητα ανάγκης, ουσιαστικά αντικαθιστά την αδυναμία του περιβάλλοντος να διατηρήσει θέσεις εργασίας και επίπεδο μισθών.
Σημαντικό ποσοστό των συνανθρώπων μας που έχουν χάσει τη δουλειά τους και λόγω των συγκυριών δεν μπορούν να βρουν νέες θέσεις εργασίας, καταφεύγουν στην επιχειρηματικότητα ανάγκης. Απόλυτα κατανοητή η κίνηση αυτή! Ποιο όμως φαίνεται να είναι το πρόβλημα; Σύμφωνα με στοιχεία, η συντριπτική πλειοψηφία νέο-ιδρυθέντων εταιριών, αφορούν το χώρο της εστίασης, ήτοι καφέ, σουβλατζίδικα, αρτοποιία κλπ.
Υπάρχουν δρόμοι στην Αθήνα, όπου κυριολεκτικά, δια γυμνού οφθαλμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η προσφορά έχει ξεπεράσει κατά πολύ, την αντίστοιχη ζήτηση. Δυστυχώς, ελλείψει οικονομικού σχεδιασμού, μέρος των απελπισμένων αυτών κινήσεων, θα αποτύχει, δημιουργώντας εκ νέου ανεργία.
Προφανώς απαιτούνται κατευθυντήριες γραμμές από την πολιτεία για τους τομείς όπου υπάρχει ανάγκη επενδύσεων, ήτοι στην αγροτική παραγωγή, στον τουρισμό και στην Μεταποίηση.
Πυξίδα χρειάζεται!
