Επιστολή στην Κριστίν Λαγκάρντ

Αγαπητή Κριστίν,

Πολύ με εντυπωσίασε η έκκλησή σου προκειμένου να αρχίσει “επιτέλους” ένας διάλογος ενηλίκων στα όργανα που αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας μου και της Ευρώπης. Προφανώς ο ατελείωτος διάλογος για την τρίτη διάσωσή της γινόταν μέχρι τώρα μεταξύ ανώριμων εταίρων. Εφήβων άραγε; Το αμφισβητώ. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να σου πω μιαν ιστορία. Και ως μέτοχος του ΔΝΤ, έστω και πολύ μικρός, είμαι υποχρεωμένος να σου κάνω την κριτική που θα σου κάνουν και οι άλλοι μέτοχοι των οποίων τα χρήματα διαχειρίζεσαι. Και ιδιαίτερα οι αναδυόμενοι.

Μια φορά κι έναν καιρό, μια νεαρή μητέρα μεγάλωνε το παιδάκι της  μόνη. Πέρασαν τα χρόνια, το παιδί περπάτησε, μίλησε και έβγαλε και δόντια. Κάποια στιγμή ο μικρούλης λέει στην μαμά του. “Μαμά. Θέλω να πάρω ένα μαχαίρι να σε κόψω κομματάκια, να σε τηγανίσω και να σε φάω”. Μετά το πρώτο σοκ, πάει στον ψυχαναλυτή της και του διηγείται την ιστορία τρόμου. Ο ψυχίατρος καθηγητής και ψυχαναλυτής χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια του και λέει. “Ναι, πράγματι τα σκέφτεται  όλα αυτά τα φοβερά. Αλλά δεν γνωρίζει ένα πράγμα βασικό. Ότι δεν κατέχει την διαδικασία για να τα πράξει. Και συνεπώς, δεν πρέπει να φοβάσαι ούτε για την διανοητική κατάσταση του μωρού, ούτε για την δική σου ακεραιότητα”.

Προφανώς, η σχοινοτενής  διαπραγμάτευση με τους Έλληνες είχε τα χαρακτηριστικά της επικοινωνίας εφήβων. Δηλαδή αψίθυμη, νευρική, και πεισματάρικη.

Οι δικοί μας, με επικεφαλής τον γνωστό παγκοσμίως υπουργό που μιλάει ακατάπαυστα, έβαζαν θέματα αρχών και τα θεωρητικοποιούσαν. Διέγραφαν τις συμφωνίες που υπέγραψαν οι προηγούμενοι. Κατήγγειλαν ότι πετούσε και περπάταγε στον υπαρκτό καπιταλισμό. Υποστήριζαν το δίκαιο μιας νεοεκλεγείσας κυβέρνησης θεωρώντας το υπέρτερο Δίκαιο. Έκαναν κινήσεις αντιπερισπασμού γεωπολιτικών διαστάσεων. Που έμοιαζαν με σύζυγο που απατάει την σύζυγο για να την κάνει να ζηλέψει.  Τους εταίρους τούς χαρακτήριζαν “λεγόμενους” εταίρους. Περικύκλωναν τους εχθρούς που τους δάνεισαν με επισκέψεις σε εταίρους που θεωρούσαν κοντά τους στην πολιτική κατά της λιτότητας. Αγνοούσαν τους “μικρούς” και ως παγώνια καμάρωναν για την τακτική τους, που ονομάτισαν θεωρία παιγνίων. Αδιαφορούσαν για τις όποιες ευαισθησίες πολιτικές έχουν οι άλλοι. Και ισχυριζόντουσαν, ότι τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη και όχι τα λεφτά.

Με άλλα λόγια έμοιαζαν με έφηβο που πεισματώνει και δεν βλέπει τον απέναντι, αλλά μόνο τον εαυτό του. Και χρησιμοποιεί αντί για επιχειρήματα δυνατές λέξεις υπεροχής. Δηλαδή μαγκιά.

Η εικόνα που αποκόμισαν αναπόφευκτα οι άλλοι, είναι ότι έχουν να κάνουν με εκβιαστές, αμόρφωτους και ιδεοληπτικούς. Φυσικό επακόλουθο η σταδιακή απαξίωση του λόγου στα όργανα και στις τρόικες που αποφασίζουν και εισηγούνται σύμφωνα με τις διαδικασίες.

Ώπα! Να το κουμπί… Διαδικασίες. Η όλη συμπεριφορά λοιπόν δεν ήταν εφηβική. Το μαχαίρι με το οποίο απειλούσαν δεν υπήρχε. Το τηγάνι για να ψήσουν τους “λεγόμενους” ήταν αέρας. Αντίθετα, τα χρήματα που είχαν ανάγκη και διεκδικούσαν δεν ήταν αέρας. Αλλά ευρώ ζεστά και ζωντανά.

Οι “λεγόμενοι” πάλι ήξεραν ότι υπάρχει μια διαδικασία που ακολουθείται απαρέγκλιτα. Και στην οποία είχε συμφωνήσει και η προηγούμενη Κυβέρνηση και η τωρινή με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Η μέθοδος “δημιουργική ασάφεια” θεωρητικοποιούσε τις συνεχείς παλινδρομήσεις, ανακάτευε την εσωτερική πολιτική αλλά και τους χειρισμούς της διαπραγματευτικής ομάδας και εξαντλούσε τους δανειστές στο να εξηγούν τις διαδικασίες που υπάρχουν και δεν αλλάζουν παρά μόνο περιθωριακά. Και υποτίθεται ότι κατάλαβαν γρήγορα, πως τα όπλα που διέθεταν οι πρώτη φορά αριστεροί ήταν αέρας κοπανιστός. Γιατί το πυρηνικό όπλο που διέθεταν οι δικοί μας , η έξοδος από το ευρώ, ήταν νεροπίστολο. Απλούστατα οι  δικοί μας δεν γνώριζαν τις διαδικασίες. Ούτε για να βγουν από το ευρώ, ούτε για να μείνουν.

Δυστυχώς, κι αυτοί -οι εταίροι- έπαιξαν το παιχνίδι του “διαλόγου”. Αποδέχτηκαν να γίνει πολιτική διαπραγμάτευση σε επίπεδο “τρόικας” Ολάντ, Μέρκελ, Τσίπρα. Και χάθηκε ακόμη ένας μήνας που έφερε την Ελλάδα στο σημείο να μην μπορεί να πληρώσει όχι μόνο τα δάνεια, αλλά ούτε τους μισθούς και τις συντάξεις. Κι ας λέει ότι θέλει ο Μάρδας. Το Γενικό Λογιστήριο γνωρίζει καλά. Και εδώ και έξω. Και με τις παλινωδίες τους και τα χαϊδέματα της Μέρκελ κατέστρεψαν ό,τι είχε επιτευχθεί με κόπο και πόνο πέντε χρόνια στην υπαρκτή χώρα των λωτοφάγων. Το πρωτογενές πλεόνασμα, προϋπόθεση για έξοδο στις αγορές και απεξάρτηση από τα μνημόνια.

Αγαπητή Κριστίν,

Το  λάθος σου  ήταν ότι αγνόησες τον κανόνα που ισχύει για την ανατροφή των μωρών: Τα απαραίτητα όρια που οφείλει να βάζει ένας γονιός σε ένα μωρό. Δηλαδή, από την πρώτη στιγμή μετά την πρώτη έκπληξη, αντί διαλόγου έπρεπε να σταθείτε στα όρια . Όπως κάνατε με την Κύπρο. Δηλαδή να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος σε διαβουλεύσεις, αλλά το τελεσίγραφο που αναδύθηκε με οργή το τελευταίο δεκαήμερο, έπρεπε να τεθεί τον πρώτο μήνα. Ώστε να μην χαθεί ότι πολυτιμότερο είχαμε· η έστω και ασθενική ανάπτυξη.

Τώρα, είτε υπάρξει είτε όχι συμφωνία, τα πράγματα έχουν επιστρέψει στο 2010. Και πολύ χειρότερα. Με ότι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, την Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Με τιμή,

Αντώνης Τριφύλλης