Εποπτεία των τραπεζών: Πώς και γιατί
Το πρόσφατο …φιάσκο με τις τράπεζες σε ΗΠΑ και Ευρώπη δείχνει, μεταξύ άλλων, το πόσο δύσκολο είναι να προστατέψεις τους ανθρώπους από έναν κλάδο που βασίζεται στο ρίσκο. Κι αυτή η προστασία ίσως είναι πλέον δυσκολότερη, χάρη στην αναπόφευκτη αβεβαιότητα που προκύπτει από την απότομη αύξηση των επιτοκίων.
Υπάρχουν πολλά ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσον οι άμυνες που υπάρχουν σήμερα είναι επαρκείς για να εξαλείψουν τον κίνδυνο που εξαπλώνεται γρήγορα από ένα εκπληκτικά εύθραυστο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Silicon Valley Bank μπορεί να ήταν μόλις ο 16ος μεγαλύτερος δανειστής στις ΗΠΑ, αλλά η πτώση της επηρέασε τα πάντα, από τις νεοφυείς επιχειρήσεις στην Κίνα μέχρι τις χρηματιστηριακές αγορές στο Ισραήλ.
Σε αυτό το πλαίσιο, η δράση των ρυθμιστικών αρχών βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Και το ίδιο είχε συμβεί μετά την προηγούμενη τραπεζική κρίση.
Στον απόηχο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από μιάμιση δεκαετία, οι ρυθμιστικές αρχές προσπάθησαν να απαντήσουν συλλογικά, όπως επισημαίνει το World Economic Forum. Οι ΗΠΑ διεύρυναν τους χρηματοπιστωτικούς κανόνες με τον νόμο Dodd-Frank το 2010, ο οποίος απαιτούσε από τις μεγάλες τράπεζες να υποβάλλονται σε τακτικά stress tests ως προς την ικανότητά τους να απορροφούν μεγάλες ζημίες. Επίσης, το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε νομοθεσία που απαιτεί από τις τράπεζες να «περιφράσσουν» τη λιανική τραπεζική από την πιο επικίνδυνη επενδυτική τραπεζική. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρότεινε τη διάσπαση των μεγάλων τραπεζών, διαχωρίζοντας τα τμήματα λιανικής από την επενδυτική τραπεζική – μια ιδέα που τελικά απορρίφθηκε.
Ορισμένοι παρατηρητές λένε ότι πλέον πρέπει να υπάρξει αυστηρότερη ρύθμιση. Ενδεικτικά, σημειώνεται ότι οι ανατροπές του 2018 στον νόμο Dodd-Frank εξαίρεσαν τον δανειστή από σχετικές απαιτήσεις, όπως τα stress tests. Άλλοι επισημαίνουν ότι η στροφή της Silicon Valley Bank σε ένα σύστημα γνωστό ως «δανειστής έσχατης καταφυγής» θα έπρεπε να έχει αποτελέσει ένα ξεκάθαρο προειδοποιητικό σημάδι.
Οι υποστηρικτές της αυστηρότερης ρύθμισης απορρίπτουν την ιδέα ότι οι περισσότερες τράπεζες θα ήταν καλύτερα με λιγότερη εποπτεία η οποία θα τους επέτρεπε να κάνουν πράγματα όπως το να εκτελούν τα δικά τους stress tests.
Καθώς η νευρικότητα συνεχίζει να εξαπλώνεται, ωστόσο, ο πιο σημαντικός ρόλος των ρυθμιστικών αρχών αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι απλώς το να διοχετεύσουν λίγη …ηρεμία στο σύστημα. Διότι ο φόβος κάποιες φορές μπορεί να είναι όχι μόνο μεταδοτικός αλλά και αυτοκαταστροφικός.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
